Από την εμπιστοσύνη στη σκληρότητα

Οτι η ΑΕΚ άφησε ελεύθερο τον Νίκο Λυμπερόπουλο μου προκάλεσε μια σχετική έκπληξη και το είχα γράψει. Αφού η ΑΕΚ δεν πούλησε τον παίκτη πέρυσι, η εντύπωση που είχα ήταν ότι θα τον κρατούσε μέχρι το τέλος της καριέρας του. Προφανώς δεν του συγχωρέθηκαν οι δηλώσεις κατά πάντων στο τέλος του ματς με τον Πανιώνιο στα πλέι οφ. Αυτά τα πλέι οφ, ασήμαντα για τον Τύπο και την πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων, δημιούργησαν μια βαθιά πληγή στην ΑΕΚ –μια πληγή που στάθηκε αιτία για μια βαθιά διοικητική αλλαγή, τις συνέπειες της οποίας θα δούμε στο πρωτάθλημα.

Περιττό να πω ότι συνέπεια αυτής της νέας λογικής είναι και η απομάκρυνση του Τραϊανού Δέλλα. Εδώ και δύο περίπου μήνες συνέβαινε να γνωρίζω ότι η ΑΕΚ θα προχωρούσε στη λύση της συνεργασίας της με τον παίκτη –το 'χα πει και στο ραδιόφωνο εισπράττοντας τις καθιερωμένες, σχεδόν υποχρεωτικές διαψεύσεις. Ο λόγος που το «διαζύγιο» δεν βγήκε τότε ήταν η συμμετοχή της Εθνικής στο Euro: ο Ντέμης Νικολαΐδης με τίποτα δεν ήθελε να χρεωθεί πιθανές αναστατώσεις στα αποδυτήρια της ομάδας. Ο Οτο Ρεχάγκελ, με τις κατάλληλες παραινέσεις, εκτιμώ ότι ήταν έτοιμος για δηλώσεις. Ο παίκτης που κάτι είχε καταλάβει έψαχνε να βρει ομάδα. Μόλις βρήκε την Ανόρθωση εισέπραξε τη σχετική αποζημίωση και είπε «αντίο». Δεν ξέρω αν στον αποχαιρετισμό είπε βαριές κουβέντες στον Ντέμη –ξέρω ότι καιρό τώρα είχε ανακοινώσει στους φίλους του ότι ήθελε να φύγει από την Ελλάδα, απογοητευμένος διότι και μετά την κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας δεν άλλαξε κάτι προς το καλύτερο.

Σουηδός

Οτι το «αντίο» ήταν προγραμματισμένο προκύπτει κι από την προ μηνός απόκτηση του Μαϊστόροβιτς. Ο Σουηδός κοστίζει 700.000 ευρώ τον χρόνο. Οταν ήρθε ειπώθηκε ότι τα χρήματα αυτά πληρώθηκαν επειδή ο Μαϊστόροβιτς προορίζεται για αντικαταστάτης του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ο οποίος θα παραχωρούνταν σε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ –η εκτίμηση ήταν εντελώς εσφαλμένη, επειδή ο νεοαποκτηθείς αμυντικός παίζει ακριβώς όπως ο Δέλλας και δεν είναι στόπερ όπως ο μικρός.

Σελίδα

Η ΑΕΚ ζει ένα ιδιότυπο τέλος εποχής, η διοίκησή της είναι αποφασισμένη να γυρίσει σελίδα. Οταν μιλάμε για τη διοίκηση της «Ενωσης» κάνουμε συχνά-πυκνά ένα λάθος: την κρίνουμε με βάση τους ανταγωνιστές της, ξεχνώντας ότι αποτελείται κατά βάση από ανθρώπους που δεν είχαν προηγουμένως διοικητική εμπειρία. Η διοίκηση της ΑΕΚ αυτά τα τέσσερα χρόνια, όταν και κλήθηκε να εξυγιάνει την ΠΑΕ, αντιμετώπισε τα αγωνιστικά κυρίως συναισθηματικά. Οι διακηρύξεις και οι προθέσεις δεν βασίζονταν σε κάποιο σχέδιο, αλλά σε κάποια συναισθηματικά «θέλω». Ο Ντέμης και οι συν αυτώ θα 'θελαν μια ομάδα πιτσιρικάδων, ένα νέο γήπεδο, ένα υπερσύγχρονο προπονητήριο, έναν προπονητή ικανό να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει καλή μπάλα –τις δυσκολίες ολοκλήρωσης πολλών τέτοιων καλοπροαίρετων σχεδίων δεν μπορούσαν ούτε να τις φανταστούν. Ετσι, όταν έπρεπε να υπάρξουν αποφάσεις που θα αφορούσαν τις καθημερινές ανάγκες (κι όχι την ιδεατή επιθυμία), το μόνο κριτήριο ήταν η εμπιστοσύνη που ένιωθαν απέναντι σε κάποιους ανθρώπους. Ο Σάντος ήταν ο κόουτς που ο Ντέμης εμπιστεύονταν, ο Ντέμης εμπιστεύθηκε την κρίση του Ιβιτς, η εμπιστοσύνη στις αρετές του ισπανικού ποδοσφαίρου που ο Νικολαΐδης γνώρισε ήταν ο λόγος που επιλέχτηκε ο Φερέρ και η εμπιστοσύνη ήταν παράγοντας και για την επιλογή των παικτών ή των φίλων δημοσιογράφων. Επαναλαμβάνω επίτηδες τη λέξη «εμπιστοσύνη» για να γίνει κατανοητό ότι ήταν η μόνη πυξίδα στις επιλογές.

Μιλούσαν

Η εμπιστοσύνη παίζει περίεργα παιγνίδια: σε αναγκάζει να παίρνεις πρωτοβουλίες που δεν πρέπει. Ετσι φτάσαμε στους παίκτες-γερουσιαστές. Ο Ζήκος κι ο Δέλλας ήταν συμπαίκτες του Ντέμη και μιλούσαν μαζί του την ίδια γλώσσα. Ο «Λύμπε» και φυσικά ο Ριβάλντο είχαν ένα λόγο παραπάνω. Η ΑΕΚ είχε ένα είδος χαλαρής εσωτερικής διοικητικής ιεραρχίας: ήταν π.χ. δύσκολο να διακρίνει κάποιος ποιος μεταξύ των στελεχών της διοίκησης και των «γερουσιαστών» των αποδυτηρίων είχε μεγαλύτερο κύρος. Συνήθως ύστερα από τις ήττες (όταν δηλαδή και χρειαζόταν να γίνει κάτι τέτοιο) οι παίκτες κύρους μιλούσαν περισσότερο από τους διοικητικούς: ο Ζήκος χαρακτήρισε χεσμένο τον Κάκο μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ο Δέλλας μίλησε για καλικάντζαρους που υπάρχουν για να παιδεύουν την ΑΕΚ μετά το χαμένο ματς στην Τρίπολη, ο Ριβάλντο τα 'βαλε με τον Ολυμπιακό μετά την απόφαση της ΕΠΟ για τον Βάλνερ, ο Λυμπερόπουλος τα είχε με όλους έπειτα από την απώλεια της δεύτερης θέσης. Οι «γερουσιαστές» είχαν λόγο και για τον προπονητή: είναι κοινό μυστικό ότι κάποιοι εισηγήθηκαν την απομάκρυνση του Σέρα Φερέρ. Στο τέλος της χρονιάς το πράγμα ξέφυγε. Εγινε θέμα συζήτησης μεταξύ διοικούντων και ποδοσφαιριστών η συμμετοχή ή όχι της ομάδας στα πλέι οφ! Οταν ο Ζήκος αποχαιρέτησε τον κόσμο και αποφάσισε μόνος τη μη συμμετοχή του στους αγώνες κατάταξης κι ο «Λύμπε» έθεσε τη διοίκηση ενώπιον των ευθυνών της, έγινε κατανοητό στους μετόχους ότι κάτι δεν πάει καλά.

Σκληρή

Οι αποφάσεις απομάκρυνσης του Λύμπερόπουλου και του Δέλλα ήταν σκληρές. Μια προηγούμενη σκληρή για το Νικολαΐδη απόφαση, η απομάκρυνση του Σέρα Φερέρ, παραλίγο να δώσει στην ΑΕΚ το πρωτάθλημα. Η διοίκηση της ΑΕΚ αφήνει στην άκρη τους συναισθηματισμούς: τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Κάποιος μπορεί να μιλήσει για ωριμότητα, κάποιος για πανικό –τα λόγια δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει πως η ΑΕΚ αποδέχεται ότι η προηγούμενη στρατηγική της δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Σχέδιο

Η απομάκρυνση του Δέλλα και του Λυμπερόπουλου είναι μια στιγμή αληθινής αυτοκριτικής. Οι κρίσεις στο εξής δεν θα γίνονται συναισθηματικά, αλλά αυτού του είδους η νέα προσέγγιση δεν σημαίνει ότι θα είναι ντε και καλά καλύτερες. Η διοίκηση της ΑΕΚ ήθελε μια ομάδα με ανερχόμενους πιτσιρικάδες και βρέθηκε πέρυσι με μια ομάδα «γερουσιαστών»: αυτό που έχει ανάγκη στη συνέχεια είναι ένα σχέδιο. Και την ωριμότητα να το τηρήσει, χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς επιδείξεις σκληρότητας.

Ενας ένας

Ηαπόφαση για την αλλαγή του συντελεστή υπολογισμού της βαθμολογίας στα πλέι οφ θα διαφημιστεί ως η σημαντικότερη του χθεσινού συμβουλίου της Σούπερ Λίγκας, αλλά για όποιον παρακολουθεί τα πράγματα η μεγάλη απόφαση είναι άλλη: είναι η ανακοίνωση του Κωνσταντίνου Τσακίρη ότι δεν θα ξαναπάει σε συμβούλιο του οργάνου. Το 'χω ξαναγράψει: ένας μετά τον άλλο οι πρωτεργάτες της κίνησης αποχωρούν και σε λίγο το όργανο θα υπάρχει μόνο για να γίνονται κοκορομαχίες μεταξύ του Σάββα και του Αντωνιάδη –το πράγμα πάει να γίνει χειρότερο και από την ΕΠΑΕ.

Ο Τσακίρης έθεσε υποψηφιότητα για να είναι στην τριάδα των παραγόντων που θα εκπροσωπήσουν τη λίγκα στο Δ.Σ. της ΕΠΟ και έχασε από τον Κομπότη. Δεν νομίζω ότι θύμωσε, απλώς η επιλογή του προέδρου του Λεβαδειακού ήταν ένα καλό μάθημα για το πού πάει το πράγμα: αυτή τη στιγμή στη λίγκα υπάρχει ένα γκρουπ οκτώ ομάδων που συμπορεύονται κι όποιος δεν θέλει να μπει στο νταραβέρι, δεν έχει τύχη.

Ολοένα και πιο πολύ η λίγκα μού θυμίζει το μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα μικροί νέγροι», υπό την έννοια ότι οι πρωταγωνιστές φεύγουν ένας ένας. Ο Ντέμης δεν πατάει πια, το ίδιο και ο Πανόπουλος. Ο Πέτρος Κόκκαλης από πρόεδρος των προέδρων έγινε ερασιτέχνης πρόεδρος, δηλαδή πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού –ένα είδος νέου Λεωνίδα Θεοδωρακάκη! Ο Σκόρδας δεν κατεβαίνει πλέον από τη Σαλονίκη και ο ΠΑΟΚ πάει για να ψηφίσει τους εκλεκτούς του κουμπάρου και τον υπόλοιπο καιρό ούτε που πατάει το πόδι του. Η πρόβλεψή μου είναι ότι είναι θέμα χρόνου να την κάνει και ο Τζίγκερ.

Σκοτώνει τα έρμα ο τρόμος για ό,τι μπορεί να πάθουν από τους διαιτητές έτσι και αποφασίσουν να κάνουν πραγματικά κάποια βήματα μπροστά, παίρνοντας «διαζύγιο» από όσους οδήγησαν το ποδόσφαιρο στην ανυποληψία. Η λίγκα απογοητεύει, διότι δεν έχει λόγο σχεδόν για τίποτα: πέρυσι όλον τον χρόνο συζητούσαν για την κατάντια της ελληνικής διαιτησίας και φέτος όσοι απέτυχαν παταγωδώς παραμένουν στη θέση τους, χωρίς κάποιος να ζητεί εξηγήσεις. Τους κρατά μαζί το όραμα των κοινών τηλεοπτικών, η πιθανότητα να πάρουν 120 εκατομμύρια ευρώ για τρία χρόνια από τα κανάλια έτσι και πουλήσουν το πράγμα πακέτο και από κοινού. Αν αυτό δεν γίνει, θα μπει λουκέτο λόγω αδιαφορίας.
Α, για να μην το ξεχάσω. Εν τω μεταξύ, αποφασίστηκε να φύγει και ο Γιώργος Κυριακός. Οι φίλοι του Πατρίκ πανηγυρίζουν…