Η καλή σημαία

Από τον αναγνώστη Σ.Π. πήρα mail με τις απόψεις του για τη σημερινή ΑΕΚ. Ανάμεσα σε άλλα ο Σ.Π. έγραφε: «Εχουμε παρεξηγήσει λίγο την έννοια της σημαίας. Σημαία, λόγου χάριν, ήταν ο Μανωλάς. Σημαία είναι για τον ΠΑΟ ο Γκούμας. Σημαία για μας σήμερα, καλώς ή κακώς, είναι ο Γεωργέας. Κοινώς σημαία είναι κάποιος που έχει περάσει (σχεδόν) ολόκληρη την ποδοσφαιρική ζωή του στην ίδια ομάδα». Ηταν ένα σημείο που διαφωνώ. Επειδή με την αποχώρηση των Ζήκου, Δέλλα, Λυμπερόπουλου το θέμα της σημαίας παίρνει διαστάσεις, μερικές σκέψεις για το ποια σημαία γράφει και ποια είναι από νάιλον.

Συμφωνώ ότι σημαία μπορεί να είναι μόνον ένας παίκτης που έχει μείνει χρόνια στην ομάδα και ιδανικά προέρχεται από τις ακαδημίες της. Ενώ όμως το πρώτο είναι απαραίτητο, το δεύτερο δεν είναι δεσμευτικό. Για παράδειγμα, ο Τζόρτζεβιτς είναι η σημαία του Ολυμπιακού αν και ξεκίνησε την καριέρα του στον Πανηλειακό. Για να είναι όμως ένας παίκτης η σημαία πρέπει να έχει και άλλα χαρακτηριστικά.

Πρέπει να είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών. Για παράδειγμα ο Κούτουλας έμεινε στην ΑΕΚ σχεδόν όσο και ο Μανωλάς, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε κάποιος να τον αποκαλέσει σημαία. Δεύτερον, με τις υψηλές προδιαγραφές του πρέπει να έχει πάρει τη φανέλα στο σπίτι. Αντίθετα με τον Γεωργέα, που είναι βασικός αλλά δεν θα γκρεμιστεί και φούρνος αν ο προπονητής του δεν τον ξεκινήσει, και τον Γκούμα, που έχει κάτσει πάγκο για να βλέπει να παίζουν ο Μόρις και ο Σαριέγκι, ο Μανωλάς θα ήταν είδηση αν ήταν υγιής και ο προπονητής δεν τον ξεκινούσε. Επίσης η σημαία πρέπει να είναι και ψιλοτσαμπουκάς. Αν δηλαδή οι αντίπαλοι πάνε να πάρουν τον αέρα των πιτσιρικάδων συμπαικτών του, σημαία είναι αυτός που θα μπει στη μέση για να δουν ότι η ομάδα δεν μασάει.

Ενα άλλο στοιχείο είναι ότι πρέπει να είναι Ελληνας ή να μιλάει καλά τα ελληνικά. Από τον Δομάζο μέχρι τον Μανωλά και τον Τζόρτζεβιτς δεν υπήρξε σημαία που να μην έχει πάει κωλοφεράτζα μια γενιά διαιτητών. Ενα ακόμα στοιχείο της καλής σημαίας είναι ότι πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στον συνδικαλισμό και το τσατσιλίκι. Πρέπει δηλαδή να τα έχει καλά με τον πρόεδρο ώστε να μπορεί να περνάει γραμμή, αλλά να μη γίνεται τόσο τσάτσος του προέδρου που να αποφεύγει να μεταφέρει τις απαιτήσεις των παικτών.

Και το τελευταίο είναι ότι πλάγιο μπακ και σημαία δεν γίνεται. Οι καλύτερες σημαίες είναι τα κεντρικά χαφ, που επειδή η μπάλα περνάει πολύ από τα πόδια τους μπορούν να γυρίσουν το ματς αν στραβώσει, τα στόπερ που κρατώντας το σκορ στην άμυνα φτιάχνουν την ηρωική ατμόσφαιρα, λιγότερο οι πλάγιοι που εξαρτώνται κατά πολύ από την τροφοδοσία των άλλων και ποτέ τα ακραία μπακ που από θέση δεν μπορούν να κάνουν την κίνηση που θα αλλάξει το ματς.


Mα τις χίλιες περούκες της Αδελαΐδας, έως πού θα φθάσει ο περουκοφόρος ηγέτης Κώστας Μακρής για να ανεβάσει την δημοφιλή Πανάχα; Τον άσο της… (εδώ προσθέστε το όνομα της αγαπημένης σας βραζιλιάνικης ομάδας) Μάρκο Ρενάν έφερε στην Πάτρα ο ευθύτριχος ηγέτης. Συμπαίκτης του Αστραχάν, του Βιζόν, του Μινκ και μιας ενδεκάδας άσων με ονόματα γούνας, ο Ρενάρ –όπως είναι η σωστή προφορά του ονόματος του άσου και θα δείτε ότι θα το πει ο Βερνίκος– έδειξε ότι πατάει και με τα δύο πόδια του στη γη: «Ηρθα για να πάρω τίτλους με την Παναχαϊκή. Θέλω να μείνω και να παίξω στη Σούπερ Λίγκα», είπε ο πάντα μετρημένος Βραζιλιάνος, που μετά το πέρας της προπόνησης τον περίμεναν δύο κύριοι με λευκές ποδιές για να τον συνοδεύσουν στο μεγάλο κτίριο με τους τέσσερις Μαραντόνα και τους έξι Ναπολέοντες.
Γενικά είναι η εποχή που εκφράζονται πρωτότυπες απόψεις και επαναστατικά σχέδια μπαίνουν σε εφαρμογή. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα οι ομάδες συνήθως έλεγαν ότι θα προχωρήσουν σε ανανέωση ή έπαιρναν μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες δηλώνοντας ότι τους χρειάζεται ωριμότητα. Για πρώτη όμως φορά η ΑΕΚ προχωράει στην ομοιοπαθητική σχεδίαση. Οπου εάν έχεις ένα πρόβλημα με ένα συγκεκριμένο παίκτη σε μια συγκεκριμένη θέση, παίρνεις έναν ακριβώς όμοιο για να το λύσεις.

Από την περσινή σεζόν είχε διαφανεί ότι η ΑΕΚ έχει πρόβλημα στη θέση του αριστερού μπακ. Δεν είναι ότι ο Αρουαμπαρένα υστερούσε τόσο ώστε να τον πουν παλτό. Ούτε καν αυτή τη χάρη δεν έκανε στον κόσμο. Ο Αρουαμπαρένα δεν έκανε καν τον κόπο να υστερήσει μέχρι να εκνευρίσει. Επαιζε σαν στίχος από έντεχνο πολιτικοποιημένο τραγούδι της μεταπολίτευσης. «Η ζωή τραβάει την ανηφόρα…». Σαν μισότριβος, μεροκαματιάρης, που σφουγγίζει το μέτωπο και λέει: «Ασε μας εμάς. Για τα παιδιά είναι η ζωή…». Νομίζω ότι σε μία σεζόν όχι ΑΕΚτσής αλλά ΠΑΟΚτσής στην Τούμπα δεν ήταν τόσο κτήνος για να βρίσει τον Βάσκο. Τώρα το να ζητείς να πάρεις τον Χουανφράν, ακριβώς στην ίδια ηλικία με τον Αρουαμπαρένα, από το ίδιο πρωτάθλημα και σχεδόν με το ίδιο ειδικό βάρος ως όνομα, είναι σαν άσκηση στην αριστοτέλεια προσέγγιση στην επιστήμη. Ενα πείραμα επαναλαμβανόμενο υπό τις ίδιες συνθήκες θα έχει τα ίδια αποτελέσματα; Κομμάτι ακριβό όταν το πείραμα στοιχίζει οκτώ κατοστάρικα χιλιάρικα…

Υπάρχουν όμως και ασκήσεις στην ποδοσφαιρική ηθική. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Maxim» έχει την τιμή να φιλοξενεί συνέντευξη του αδάμαστου προέδρου της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση. Ανάμεσα σε άλλα και αναφερόμενος στις σχέσεις με τον Γιάννη Ιωαννίδη ο –φτου να μη βασκαθεί πόσο ωραία τα πήγε η Εθνική στο Euro– Κατάπτυστος λέει ότι «θα πω ευθέως ότι ζήτησε από την ΕΠΟ να παραχωρήσει ψήφους στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη γενική της συνέλευση και όταν του ζητήθηκαν συγκεκριμένα ανταλλάγματα, δηλαδή να παίρνουν οι ενώσεις χρήματα, δεν υπήρξε ανταπόκριση». Τίθενται λοιπόν δύο θέματα: από πότε ο υφυπουργός Αθλητισμού ανέλαβε ρόλο διαπραγματευτή των σχέσεων της Σούπερ Λίγκας με την ΕΠΟ; Επίσης, από πότε η ΕΠΟ κοστολόγησε ψήφους στη Γενική Συνέλευση με χρηματικές αντιπαροχές στις Ενώσεις; Από τη μία πλευρά τιμή στον Γκαγκάτση που μίλησε ειλικρινά, αλλά το να έχουν δίκιο να ψηφίζουν οι επαγγελματικές ομάδες μόνο αν το υφυπουργείο δώσει λεφτά ξεπερνάει την ειλικρίνεια και αγγίζει τον κυνισμό.
Επίσης «Ρα καμπάνα Παπαντί», που λένε και στα αρβανίτικα. Να ηχήσει η καμπάνα της Υπαπαντής χαρμόσυνα, διότι ο πρόεδρος διαβεβαίωσε στη συνέντευξή του ότι «η περίοδος της Παράγκας έχει περάσει ανεπιστρεπτί». Μόνο που μένει μια απορία: πότε ξεκίνησε η επάρατη περίοδος και πότε τελείωσε; Για να ξέρουμε δηλαδή ποιοι ήταν και οι ηγέτες του ποδοσφαίρου που έλεγχαν τη διαιτησία την εποχή της Παράγκας. Και ένα τελευταίο, μάλλον ρητορικό, ερώτημα για τον πρόεδρο: τι θα γίνει με τη δήλωση του Χατζηαποστόλου, του αντιπρόεδρου της ΕΠΟ, που είπε ότι ελπίζει να υπάρξει μεγαλύτερη διαφάνεια στη διαιτησία και τις πειθαρχικές επιτροπές; Καταλαβαίνω ότι ο Γκαγκάτσης δεν έχει υποχρέωση να εξηγεί καθετί που λέει ο καθένας, αλλά ο Χατζηαποστόλου είναι αντιπρόεδρος και μια εξήγηση, σε ποιες περιπτώσεις εμφανίστηκε η «αδιαφάνεια», θα βοηθούσε την ανθρώπινη γνώση.

Οπως βοηθήθηκε η νομική επιστήμη με το τέλος της παράστασης της Καλαμαριάς στο CAS για την υπόθεση «Βάλνερ». Η νέα διοίκηση της Καλαμαριάς αποφάσισε ότι είναι ανώφελο να συντηρεί την υπόθεση ζωντανή και ταυτόχρονα την αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό και απέσυρε το ενδιαφέρον της από την υπόθεση. Η έκπληξη ήταν ότι ούτε από Παναθηναϊκό ούτε από ΑΕΚ υπήρξε αντίδραση. Εκπληξη για όποιον θυμάται ότι με την ολοκλήρωση της αρχικής διαδικασίας οι νομικοί εκπρόσωποι των δύο ομάδων δήλωναν ευχαριστημένοι και με βάσιμες ελπίδες ότι θα κερδίσουν την υπόθεση.