Ξέμεινε από λοχαγούς

Η επικίνδυνα πολυφωνική ΑΕΚ, με παίκτες ταλαντούχους, αλλά στην πλειονότητά τους άπειρους και ήπιων τόνων, στερείται με την απομάκρυνση του Δέλλα και τον τελευταίο των... Μοϊκανών. Ο Γιώργος Δώνης δεν δείχνει να έχει κάποιο πρόβλημα με αυτό και η διοίκηση παρομοίως. Ενα μεγάλο στοίχημα σε μια νέα, πολύ δύσκολη σεζόν.

Είναι πρόβλημα αυτό; Θα διαπιστωθεί προσεχώς. Και εκεί θα κριθεί αν η ομάδα που έχει ταλέντο και «φρέσκους» παίκτες σε όλες τις γραμμές, βρει τον τρόπο να ξεπερνά τις ήττες και να διαχειρίζεται σωστά τις νίκες. Να βρει δηλαδή την ισορροπία που θα της επιτρέψει να μείνει όρθια στις μάχες του πρωταθλητισμού, οι οποίες απαιτούν καλή μπάλα και καλή ψυχολογία.

Οπως αποδεικνύεται, όμως, από τον τρόπο με τον οποίο η ΑΕΚ χειρίστηκε τις περιπτώσεις των Λυμπερόπουλου και Δέλλα, για τον Ντέμη Νικολαΐδη και τον Γιώργο Δώνη δεν υπάρχει πρόβλημα. Από τους τρεις σωματοφύλακες της περασμένης σεζόν (Ζήκος, Λυμπερόπουλος, Δέλλας), παίκτες-ηγέτες με εμπειρία, προσωπικότητα και ποδοσφαιρικό εγωισμό (ακόμα και με την αρνητική εικόνα του), δεν έμεινε κανείς. Το βάρος πέφτει... ολόκληρο στον προπονητή της ΑΕΚ, ο οποίος αναλαμβάνει ένα δύσκολο έργο συγκρότησης μιας ομάδας τίτλου, με παίκτες που στην πλειονότητά τους δεν έχουν δοκιμαστεί στο δύσκολο έργο του πρωταθλητισμού στην Ελλάδα. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά στην ΑΕΚ. Η ομάδα της περιόδου 2008-09 φαντάζει ως επικίνδυνα πολυφωνική (είναι επιλογή των «κατασκευαστών» της) και με πολλούς παίκτες ήπιων τόνων. Ποιος θα βγει μπροστά στα δύσκολα; Αν σκεφτούμε ότι ο Ριβάλντο έχει κάνει απολύτως σαφές ότι το μόνο που τον απασχολεί πλέον είναι να τελειώσει την καριέρα του στην Ευρώπη «χωρίς πολεμική και αντιπαραθέσεις» (αν έρθει και ένας τίτλος, ακόμα καλύτερα), αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχουν αρκετοί και αξιόπιστοι διαθέσιμοι παίκτες να πάρουν από το χεράκι τούς πολλούς νέους και να δώσουν νεύρο στην ΑΕΚ. Να επιβληθούν στη φασαρία του γηπέδου, να ξυπνήσουν τους συμπαίκτες τους, να βγουν από το αδιέξοδο. Ολα αυτά πλέον και με δεδομένη τη λογική του προέδρου, Ντέμη Νικολαΐδη, να δίνει ελεύθερο χώρο στο ποδοσφαιρικό τμήμα αποτελούν αρμοδιότητα του Γιώργου Δώνη.

Στον δρόμο για την έναρξη του πρωταθλήματος ο Τραϊανός Δέλλας δεν έδειχνε «φτιαγμένος» και ευτυχής. Ο τρόπος με τον οποίο η ΑΕΚ αποδέσμευσε τον Νίκο Λυμπερόπουλο (δεν έκανε... κάτι παραπάνω για να τον κρατήσει, όπως στην περίπτωση του «Ρίμπο») ήταν ένα μήνυμα για τον «Κολοσσό». Οι δυο τους ανδρώθηκαν μαζί στις «μικρές» Εθνικές ομάδες, «κόλλησαν» και έγιναν στενοί φίλοι. Νωρίτερα ο Δέλλας είχε χάσει και τον Ζήκο, συγκάτοικό του στα ξενοδοχεία, και το κλίμα που διαμορφωνόταν στην ομάδα δεν έδειχνε να τον γεμίζει. Παράλληλα, η ΑΕΚ φυσικά είχε φροντίσει να αποκτήσει με καλά χρήματα έναν άλλον «πύργο» στην ομάδα (Μαϊστόροβιτς) και όπως αντιλαμβάνεστε, ένα νέο απόκτημα με ετήσιες αποδοχές 800.000 ευρώ δεν ήρθε στην ΑΕΚ ως αναπληρωματικός. Απέναντι στον Σουηδό διεθνή και στους υπόλοιπους συμπαίκτες του ο Δέλλας δεν εμφανίστηκε «κάπως». Ηταν σαφές όμως ότι δεν ξεκινούσε τη χρονιά με τις προϋποθέσεις που ήθελε. Είναι χαρακτηριστικό ότι διέμενε χωρίς συγκάτοικο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου «Jagdhof» και ότι δεν θέλησε να μιλήσει στους εκπροσώπους του Τύπου επί αυστριακού εδάφους (στις συνεντεύξεις που παραχωρήθηκαν), όπως έκαναν βάσει προγράμματος όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του. Και δεν ήταν μεταξύ των παικτών που θέλησαν να παρακολουθήσουν το φιλικό της διοίκησης με τα μέλη του προπονητικού τιμ. Δεν αισθανόταν μέλος της ομάδας που «χτίζεται» (ο Δέλλας έχει συνηθίσει στον ρόλο του πρωταγωνιστή και δεν μπορεί να το γυρίσει σε κομπάρσος) και δεν ένιωθε καλά.

Τα ερωτήματα για την επόμενη μέρα είναι πολλά. Με την ποιοτική παρέα του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ο Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς μπορεί να αναδείξει τα ηγετικά χαρακτηριστικά του και να καθοδηγήσει τα μετόπισθεν. Σε ποια γλώσσα; Είναι ένα ερώτημα. Με την ομαδική δουλειά, τη συνεργασία και την καλή διάθεση, πάντως, γίνονται «θαύματα». Πέραν του Παπασταθόπουλου, ο δεύτερος και τελευταίος Ελληνας που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για την ενδεκάδα (ενώ εκκρεμεί η απόκτηση ενός ακόμη μέσου) είναι ο Παντελής Καφές. Ξέρει τη θέση του, έχει εμπειρία, αλλά πρόκειται για μία προσωπικότητα ήπιων τόνων. Ο Ριβάλντο προσπαθεί κυρίως να δίνει το παράδειγμα με την αγωνιστική διάθεσή του και όσα είπε πέρυσι εντός και εκτός αποδυτηρίων είναι αμφίβολο αν θα επαναληφθούν. Η τριπλέτα της επίθεσης (Σκόκο, Μπλάνκο, Εντίνιο) είναι νεανική και ισπανόφωνη και γενικά είναι υπαρκτό το πρόβλημα επικοινωνίας, το οποίο μπορεί να περιοριστεί με καλή δουλειά στην προπόνηση (έτσι ώστε να γίνουν πλήρως κατανοητοί οι ρόλοι), αλλά όχι να εξαλειφθεί. Η ΑΕΚ είχε πέρυσι τρεις Ελληνες... λοχαγούς και φέτος τους έχασε. Ή, για την ακρίβεια, έχασε τον Ακη Ζήκο, ο οποίος κρέμασε τα παπούτσια του, και άφησε τους Νίκο Λυμπερόπουλο και Τραϊανό Δέλλα να φύγουν. Και έγινε απολύτως κατανοητό τόσο από τον Λυμπερόπουλο όσο και από τον Δέλλα ότι με την αποχώρησή τους έλυσαν τα χέρια των ανθρώπων της ομάδας. Κανείς δεν έδειξε διάθεση για συζήτηση και καλοπιάσματα. Ασφαλώς και η ΠΑΕ απώλεσε κάποια χρήματα από ενδεχόμενη παραχώρησή τους, αν σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να πληρώνει δύο έμπειρους επαγγελματίες χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στα βασικά πλάνα της, αλλά το «διαζύγιο» ήταν κάτι που δεν στενοχώρησε τη διοίκηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν αναζητήθηκε καν επιθετικός αντι-Λυμπερόπουλος, μια και ο Γιώργος Δώνης αισθάνεται μια χαρά με τους Μπλάνκο, Εντίνιο, Παυλή για τη θέση του σέντερ φορ. Φυσικά, καλυμμένη δείχνει η ομάδα και στα μετόπισθεν. Οι Μαϊστόροβιτς και Παπασταθόπουλος ξεκινούν τη χρονιά στη βασική ενδεκάδα, ο Αλεξόπουλος έχει γυρίσει γερός και πανέτοιμος να «φάει» αντιπάλους και ο Ζεράλντο μπορεί να εμφανιστεί βελτιωμένος μετά την πρώτη σεζόν του στην Ελλάδα. Ο χρόνος θα δείξει αν θα δικαιωθούν οι επιλογές του προπονητή στο έμψυχο υλικό και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε η διοίκηση τις δύο «παλιοσειρές».