Στον ίδιο δρόμο...

Στις αποχωρήσεις του Λυμπερόπουλου και του Δέλλα υπάρχουν κοινά σημεία. Η επιθυμία τους να ανανεώσουν τα συμβόλαιά τους επιμηκύνοντας τη διάρκειά τους. Επίσης υπάρχει η δυσφορία των συγκεκριμένων παικτών να μετάσχουν στα πλέι οφ, όταν δύο μέρες πριν ξεκινήσουν η διοίκηση έλεγε ότι κάθε παίκτης θα αποφασίσει μόνος του. Υπάρχουν όμως και διαφορές. Ο Λυμπερόπουλος από πριν είχε την καψούρα να παίξει στην Ευρώπη. Ο Δέλλας άρχισε να το σκέφτεται προς το τέλος της σεζόν. Ο Λυμπερόπουλος είχε αγόγγυστα δεχτεί τον ρόλο του αναπληρωματικού πολυτελείας. Ο Δέλλας δεν είχε καμία επιθυμία να τον δεχτεί όταν κατάλαβε ότι ο Μαϊστόροβιτς προοριζόταν για «ηγέτης της άμυνας». Ανεξάρτητα όμως από τις ομοιότητες και τις διαφορές που τους οδήγησαν στην αποχώρηση, ένα είναι το κοινό σημείο που τους διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους παίκτες: ήταν οι μόνοι που μαζί με τον Ζήκο μπορούσαν να είναι αρχηγοί. Οχι αποφασίζοντας στο κορόνα ή γράμματα της έναρξης του αγώνα, αλλά δίνοντας την εμπιστοσύνη στους πιο καινούργιους, ότι όσο είναι αυτοί στο γήπεδο τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Με τον Ριβάλντο να είναι παιχταράς, αλλά όχι ηγέτης, η διοίκηση της ΑΕΚ βλέπει τη βροχή να γίνεται μπόρα. Ζήκος, Δέλλας και Λυμπερόπουλος, οι τρεις ηγέτες της περσινής ομάδας είναι παρελθόν. Στον πάγκο κάθεται ο Γιώργος Δώνης. Ενας υποσχόμενος προπονητής, που το ειδικό του όμως βάρος είναι αυτή τη στιγμή μικρότερο από της ομάδας που προπονεί. Με τον καλύτερό του παίκτη στα 36, με τις καλύτερές του μεταγραφές να μπορούσαν να γίνουν και για τον Αστέρα Τρίπολης και με δύο τριζάτους τραυματισμούς στην προετοιμασία, ο Δώνης έχει να αντιμετωπίσει το χειρότερο πρόγραμμα στην έναρξη του πρωταθλήματος. Και όλα τα ανωτέρω στη σκιά της αντιπαράθεσης της διοίκησης με τον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Η ΑΕΚ φυσικά μπορεί να ξεκινήσει τη σεζόν με τέσσερις–πέντε νίκες. Το «μπορεί» όμως είναι ο φερετζές τού «προσεύχεται» και στην περίπτωση της ΑΕΚ δεν έχουμε τα αποτελέσματα των φιλικών, αλλά το ποιος φεύγει και ποιος έρχεται. Οπότε εκτός αν η διοίκηση της ΑΕΚ έχει αποφασίσει ότι ο γυαλός είναι στραβός και η βάρκα καλά αρμενίζει, οι κινήσεις που πρέπει να κάνει είναι σχεδόν φορσέ. Πρώτον, οι μέτοχοι να μαζευτούν και να αποφασίσουν να βάλουν λεφτά ή να βρουν κάποιον που τα έχει. Δεύτερον, να κάνουν μια μεταγραφή που θα ανεβάσει το ηθικό του κόσμου. Και αυτή, φυσικά, να είναι του Κώστα Κατσουράνη. Ο οποίος ούτε Μπερνς είναι να γίνεται θέμα επειδή ο προπονητής του δεν τον πήρε στην Ολυμπιακή ομάδα της Αυστραλίας, ούτε Σκόκο να ψάχνεται στα στατιστικά του Μεξικού. Και τρίτον και κυριότερο ο Ντέμης Νικολαΐδης να βγει και να χαράξει την πολιτική για την επόμενη σεζόν και τα επόμενα χρόνια. Εκτός αν ο πρόεδρος της ΑΕΚ μένει σιωπηλός επειδή σκέφτεται τον δρόμο του Λυμπερόπουλου και του Δέλλα.


Το Ρεμάλι της Ραμάλα καθόταν κοντά στην πόρτα του μαγαζιού συνομιλώντας με ένα new entry στο MG, που έμοιαζε πολύ ξεμέθυστος για συμμετέχει σε συζητήσεις με νόημα. Οπως, για παράδειγμα, πόσο στοίχισε η μεταγραφή του Νέιθαν Μπερνς. Το θετικό της συζήτησης ήταν ότι εξαντλούνταν στα νούμερα, οπότε δεν χρειαζόταν να καούν και άλλα εγκεφαλικά κύτταρα από όσα κατέστρεφε το J&B. Το αρνητικό ήταν ότι δεν υπήρχε συμφωνία. Ανάμεσα στο 300 χιλιάρικα και το 800, το μισό εκατομμύριο για την ΑΕΚ που πούλησε τον Μπούρμπος στον Ηρακλή για 10 χιλιάρικα ήταν σημαντικό ποσόν. Η αλήθεια βρισκόταν κάπου στη μέση.

Τελικά, ψάχνοντας το θέμα, η μεταγραφή του Μπερνς κόστισε μισό εκατομμύριο. Οσο για το πώς έφτασε η ΑΕΚ να παίρνει παίκτη από την Αυστραλία, το deal έγινε από τον Νίκο Λυράκη, persona non grata στη Λάρισα του Πηλαδάκη, αλλά εντελώς «γκρατωμένο» στην ΑΕΚ, μετά την πρόσληψη του Δώνη. Στις μεταγραφές όμως της ΑΕΚ υπάρχει και ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο. Ο μάνατζερ του Ιγκνάσιο Σκόκο, Pavlos Diannis, εκπροσωπεί μόνο δύο παίκτες. Τον Ματίας Ινγκλέσιας και τον Μαουρίτσιο Φεράρι, που ανήκουν στη Λάρισα.

Είναι φυσικό βέβαια ο Γιώργος Δώνης να εμπιστεύεται την κρίση του Νίκου Λυράκη και των μάνατζερ που συνεργάζεται. Η σχέση Δώνη–Λυράκη ξεκινάει από την εποχή που ο πρώτος έπαιζε στην Αγγλία και ο δεύτερος ξεκίναγε τη σόλο καριέρα του μετά τη θητεία δίπλα στον Αγγελο Τραυλό. Οπότε παρ’ ότι στην αρχή στην ΑΕΚ έλεγαν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με τον Λυράκη, άμεσα ή έμμεσα η συνεργασία έγινε και τα αποτελέσματα θα την κρίνουν. Βγαίνουν οι μεταγραφές του Σκόκο και του Μπερνς και είσαι ήρωας. Δεν βγαίνουν και είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος, που έγραφε και στα Peanuts ο Charlie Schultz όταν ο Charlie Brown κυνηγούσε την μπάλα του baseball.

Το ίδιο με τις μεταγραφές ισχύει και για τις δημοσιογραφικές πληροφορίες. Πριν από ενάμιση μήνα ο «Κάρπετ» το έλεγε στο ραδιόφωνο ότι ο Τραϊανός Δέλλας ψάχνεται να πάρει μεταγραφή σε ομάδα του εξωτερικού. Σε όποιον και να το έλεγε η απάντηση ήταν «Α πα πα πα. Δεν ισχύει τέτοιο πράγμα». Τελικά ο Δέλλας στα μέσα της προετοιμασίας έλυσε τη συνεργασία του με την ΑΕΚ, δημιουργώντας ένα μοναδικό προηγούμενο. Μέσα σε ένα μήνα από την ΑΕΚ έφυγαν ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Τραϊανός Δέλλας, αμφότεροι με συμβόλαιο εν ισχύι αλλά από τη μεταγραφή και των δύο η ΠΑΕ δεν πήρε ευρώ.

Και καμία ΠΑΕ δεν λέει «όχι» σε λεφτά. Στη μάχη του τίτλου του «Τσίπη της χρονιάς» με τον Λισγάρα ο Ολυμπιακός μπήκε στο top three. Επειτα από διαπραγμάτευση, ο Χρυσικόπουλος απέσπασε έξι καλές περούκες, δηλαδή 20 χιλιάρικα, από τον περουκοφόρο ηγέτη της θρυλικής Πανάχας, Κώστα Μακρή, μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα στα 10 χιλιάρικα της μεταγραφής του Μπούρμπος στον Ηρακλή και τα 30+ΦΠΑ του Παππά στην Ξάνθη.

Τα λεφτά βέβαια δεν βρίσκονται στον δρόμο και άλλο το να λες ότι βάζεις 35 εκατομμύρια στο μιλητό και άλλο να τα βγάζεις από την τσέπη. Είναι η περίπτωση του Παναθηναϊκού που πριν γίνει πολυμετοχικός, ο Βγενόπουλος έλεγε να βάλει 35 εκατομμύρια για μεταγραφές και σήμερα το πρόβλημα είναι τι γίνεται με τα λεφτά για τον φορ, μετά τη μεταγραφή του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Η μεταγραφή του Σίλβα ανέβασε πολύ τον πήχη για τους οπαδούς. Επειδή δεν είναι κάθε μέρα του αγίου Μπότου, να παίρνεις τέτοιον παίκτη με ενάμισι εκατομμύριο, τώρα ο «Ελβις» θα πρέπει να ξηλωθεί χοντρά για να πάρει ισάξιο όνομα για φορ.

Ενώ λοιπόν η ανάγκη για φορ από το πάνω ράφι ήταν φανερή, ο Παναθηναϊκός εδώ και εβδομάδες είχε επικεντρωθεί στην απόκτηση του Τζεμπούρ. Ο λόγος ήταν το κόλλημα που έχει ο Κώστας Αντωνίου με τον συγκεκριμένο παίκτη. Στη διάρκεια του πρώτου μέρους της προετοιμασίας ο Αντωνίου ξεκίναγε τις συζητήσεις με το πόσο καλός παίκτης είναι ο Τζεμπούρ και τις έκλεινε με το πόσο καλό χαρακτήρα έχει. Μια εκτίμηση που μπορεί να συναγωνιστεί την ανάλογη του «Καπετάνιου», που όταν ήταν να φέρει τον Σταν Κόλιμορ στην Πανάθα, είχε φάει τέτοιο κόλλημα που τον είχε πει μέχρι και «καλό παιδί».
Στο παρά τσακ τελικά σώθηκε ο «Καπετάνιος» από το να βρεθεί με τον Κόλιμορ. Η «τυχερή» νέα ομάδα του Κόλιμορ ήταν η Οβιέδο, η οποία έπειτα από μερικούς μήνες έκανε αγωγή στον παίκτη για παραβίαση των όρων του συμβολαίου του. Οπότε το «ναυάγιο» της μεταγραφής του Τζεμπούρ στον Παναθηναϊκό μπορεί να είναι και για καλό.

Ιδιαίτερα όταν στον χαρακτήρα του Τζεμπούρ συνυπολογιστεί και το ταμπεραμέντο του Χενκ Τεν Κάτε. Ο Ολλανδός πρέπει να είναι ο πιο ψαρωτικός προπονητής που εμφανίστηκε στον Παναθηναϊκό και συγκρίνεται μόνο με τον Ιβιτσα Οσιμ. Ακόμα και οι πάλιουρες του Παναθηναϊκού έχουν πάρει το μήνυμα και κρατάνε χαμηλό προφίλ. Οπότε σκηνές τύπου κουνήματος του χεριού στο στυλ «παράτα με ήσυχο» και τα παρσίματα της μπάλας τσαμπουκά για να χτυπηθούν τα φάουλ φέτος θα είναι casus belli για τον Τεν Κάτε.