Αν ο Τεν Κάτε ζητάει έναν, πάρτε του δύο

Συγχωρήστε μου τις προηγούμενες καλοκαιριάτικες αναφορές σε παλιομοδίτικα τραγούδια, αλλά έπειτα από μια βραδιά αφιερωμένη στον Στέλιο Καζαντζίδη που έζησα πρόσφατα, θυμήθηκα πόσο εκτιμώ τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και γιατί στο αιώνιο δίλημμα «Στέλιος ή σερ "Μπιθί"» ήμουν πάντοτε με τον δεύτερο.

Κίνδυνος
Να μη χαθούμε όμως. Ο κίνδυνος να γυρνούσε ο Τεν Κάτε από την Αυστρία και να δήλωνε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα ήταν υπαρκτός για δύο λόγους: ο πρώτος διότι στο ρόστερ του ΠΑΟ υπάρχουν ποδοσφαιριστές που χρόνια τώρα υπόσχονται πολλά στις προετοιμασίες –παιδιά γεμάτα διάθεση για τρέξιμο– κι ο δεύτερος επειδή ο ίδιος ο Ολλανδός ανήκει στην κατηγορία των προπονητών που πιστεύουν ότι η κατήχηση, η δουλειά τους και εν τέλει η παρουσία τους αρκούν για να γίνουν κάποιοι παίκτες καλύτεροι. Ο Τεν Κάτε και στη ΜΤΚ και στον Αγιαξ έβγαλε παίκτες, έδωσε ευκαιρίες σε μικρούς, ασχολήθηκε με φυτώρια, πήρε ρίσκα που άλλοτε βγήκαν και άλλοτε όχι. Είναι φανερό ότι στο διάστημα της παρουσίας του, αρχικά στη Βαρκελώνη και στη συνέχεια στην Τσέλσι, κατάλαβε ότι όσο λιγότερα είναι τα στοιχήματα που βάζει μια ομάδα με τον εαυτό της τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας της. Ο Ολλανδός μέχρι τώρα είχε μια συγκαταβατική συμπεριφορά στις μεταγραφές, επειδή δεν είχε κάνει τη διάγνωση των αναγκών του ΠΑΟ. Στη διάρκεια του πρώτου μέρους της προετοιμασίας προετοιμάστηκε κι ο ίδιος: η έκθεσή του στον Αντωνίου αποτελεί το δικό του συμπέρασμα για ό,τι ακριβώς βρήκε. Για την ακρίβεια για ό,τι δεν βρήκε: δεν βρήκε αμυντικούς.

Ανάγκη
Είναι ενδιαφέρον πώς ο κόουτς κράτησε μακριά από τη δημοσιότητα την ανάγκη του όσο η ομάδα έτρεχε στα βουνά. Τις προηγούμενες μέρες π.χ. διάβασα ότι εξήρε τη δουλειά του Βύντρα και του έδωσε πολλά μπράβο για την εμφάνιση που έκανε ως στόπερ στα φιλικά. Μετά διάβασα ότι δήλωσε πως ο Λουκάς παίζει καλύτερα ως αριστερό μπακ απ' ό,τι ως δεξί –προφανώς ο Ολλανδός δεν πέρασε το καλοκαίρι του για να γράψει τη διατριβή του πάνω στον Βύντρα, απλώς παρακολουθούσε τη συνολική πρόοδο της άμυνάς του και ως εκ τούτου μετρούσε και τις δυνατότητες του Ελληνα παίκτη. Ο Τεν Κάτε δεν ξέγραψε τους παίκτες που βρήκε, ούτε είπε απαξιωτικά «θέλω άλλους»: μέτρησε τις αρετές τους και στο τέλος κατέληξε ότι δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρει. Καλοί είναι αυτοί που υπάρχουν, αλλά χρειάζονται καλύτεροι.

Αντίθετο
Δεν συμβαίνει πάντα έτσι με τους προπονητές –συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Στο διάστημα της καλοκαιρινής ευφορίας τους πιστεύουν ότι είναι μικροί θεοί, οι οποίοι μπορούν να κάνουν τα πάντα και χαίρονται στην ιδέα ότι θα τολμήσουν κάτι που δεν προσπάθησε κάποιος από τους προηγούμενους. Ο Σόλιντ ήθελε να κάνει τον Καφέ, τον Οκκά και τον Μπαμπαγκίντα δεξιά εξτρέμ: την πλήρωσε ο Ολυμπιακός που έμεινε δύο χρόνια χωρίς παίκτη στη θέση του Γιαννακόπουλου. Ο Σέρα Φερέρ πίστευε ότι θα μεταμορφώσει τον βραχύσωμο Εντσον Ράμος σε νέο Ντάνιελ Αλβες –το μόνο που πέτυχε ήταν να βρουν οι αντίπαλοι της ΑΕΚ την Κερκόπορτά της στην άμυνα. Το καλοκαίρι όλα μοιάζουν εφικτά –αλλά μόνο έτσι δεν έχει το πράγμα.

Παθήματα
Μένοντας στον ΠΑΟ, είναι σχετικά πρόσφατα δύο τεράστια παθήματα του πολύ καλού Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Πρόκειται για λανθασμένες εκτιμήσεις που αφορούν τις θέσεις της άμυνας –θέσεις στις οποίες ο ΠΑΟ, εξαιτίας κυρίως της υπερεκτίμησης των ικανοτήτων του Νασίφ Μόρις (και κάποιων άλλων) είναι χρόνια τώρα ακάλυπτος. Το καλοκαίρι του 2005 ο Ιταλός, έχοντας τη δυνατότητα να «χτίσει» τον ΠΑΟ από την αρχή, αποφασίζει ότι η ομάδα του θα μάθει το πολυαγαπημένο του 3-4-3 και προορίζει για τη θέση του δεξιού στόπερ στην αμυντική γραμμή των τριών τον Βύντρα που κάνει καταπληκτικά φιλικά ματς. Ο Ιταλός δεν μπορεί να φανταστεί το άγχος του Ελληνα αμυντικού στα δύσκολα: στο πρώτο επίσημο ματς, με τη Βίσλα στην Κρακοβία, ο φιλότιμος αλλά σχετικά άπειρος τότε ακόμα Λουκάς καταρρέει και ο ΠΑΟ χάνει 3-1. Το χειρότερο είναι ότι ο Μαλεζάνι, χωρίς άλλη λύση στη συγκεκριμένη θέση, βάζει το 3-4-3 στην άκρη, ξαναπαίζει με 4 αμυντικούς στην ευθεία και από τα πειράματα ενός ολόκληρου καλοκαιριού δεν προκύπτει για την ομάδα η παραμικρή πρόοδος.

Την επόμενη χρονιά ο Ιταλός ξέρει τις ανάγκες της ομάδας καλύτερα, όπως άλλωστε και ο Σπύρος Λιβαθηνός. Ο Ελληνας παράγοντας θέλει οπωσδήποτε ένα στόπερ επιπέδου, διότι έχει χαθεί οριστικά ο Σωτήρης Κυργιάκος, ο Ιταλός προπονητής θέλει τον Ιγκόρ Μπίσκαν επειδή, όπως λέει, του 'χει πει ο Ζεράρ Ουγέ ότι παίζει και στόπερ και στην τελική, όπως εξηγεί «αν δεν παίζει, θα τον μάθουμε να παίζει, γιατί πληροί όλες τις προϋποθέσεις». Τελικώς αποδείχτηκε ότι, όπως λένε και οι Αμερικανοί, είναι ανόητο να παιδεύεσαι να μάθεις σε ένα γουρούνι να τραγουδάει. Χάνεις τον χρόνο σου και ταλαιπωρείς και το γουρούνι. Σίγουρα και τον κόσμο του ΠΑΟ.

Ιστορίες
Ο Τεν Κάτε το 'πε απλά: ένα τουλάχιστον στόπερ γρήγορα. Αν ήμουν Αντωνίου θα του έπαιρνα δύο: αχρείαστοι να 'ναι. Κυρίως θα το 'κανα για να μη με ρωτάνε σε κάποια χρόνια πώς ο Ολλανδός την πάτησε με τους αμυντικούς εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που ήρθε στην Ελλάδα…

Βαθύς Υπνος Νο 2

Oπως σας έχω ξαναγράψει, το καλοκαίρι βλέπω όνειρα. Το τελευταίο το είδα ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα παραλίας, όπως είχα κρυφτεί από τον ήλιο που με χτυπούσε πίσω από ένα καπέλο που γράφει στο πλάι «Εuro 2008, θα παίξουμε στον τελικό με τη Γερμανία». Σας το διηγούμαι εν τάχει:

Ηταν, λέει, καλοκαίρι και ζουζούνιζαν οι παχιές μύγες στη Συγγρού. Κάποια στιγμή δύο από αυτές τις μύγες βρήκαν δύο άλλες και άρχισαν να τσιρίζουν, όπως οι παλιόφιλοι στη διαφήμιση της Amstel. «Τι κάνετε εδώ;», ρώτησε η μία τις άλλες «νόμιζα ότι φέτος θα πάτε διακοπές στα γραφεία της Σούπερ Λίγκας, που είναι και δροσερό το κλίμα και βολεύει τον ύπνο». «Μα όχι», απάντησε η άλλη. «Φέτος έχουμε ανάγκη από καλό θέατρο και ήρθαμε εδώ, μια και οι καλύτερες παραστάσεις παίζονται εδώ». «Το ξέρω», απάντησε η δική μου «τι είδατε μέχρι τώρα;». «Τα πιο ωραία», είπαν ενθουσιασμένες οι άλλες δύο. «Τον Μάιο παίχτηκε η παράσταση "ο πρόεδρος δεν θέλει να μιλάει για το μέλλον του, επειδή προέχει η Εθνική ομάδα".

Λίγες μέρες αργότερα έγινε της κακομοίρας στην κωμωδία "ο Κολίνα αρχιδιαιτητής" –μιλάμε για τρομερή επιτυχία. Μετά ανέβηκε το μονόπρακτο "Φεύγει και πάει στον ΠΑΟΚ κι αφήνει τον αντιπρόεδρο", μια εξαιρετική υπερπαραγωγή, η οποία γοήτευσε πολύ κόσμο, που κυριολεκτικά τη ρούφηξε –λένε ότι του χρόνου θα ανεβεί και στο Βεάκειο, ίσως να πάει και στην Επίδαυρο!». «Τώρα τι παίζεται;», ρώτησαν οι καινούργιες. «Τώρα θα δούμε το δράμα "ο Ψυχώ μένει μέχρι τις εκλογές", ένα αληθινό αριστούργημα», είπαν οι δικές μου. «Θα βρούμε εισιτήρια;». «Μπα, είναι πολύ δύσκολο», τους απάντησαν «διότι έχουν έρθει από τη Σούπερ Λίγκα και κοιμούνται μπροστά στο ταμείο περιμένοντας τον Βελιώδη να ανοίξει το μαγαζί». Είχαν δίκιο.

Μπροστά ακριβώς στριμωχνόταν όλος ο κόσμος: από τον Κομπότη και τον Τζώρτζογλου μέχρι τον Σκόρδα και τον Βατσινά. Ηταν τόσος ο συνωστισμός, που τσακώθηκαν ο Μποροβήλος με τον Θεοδωρίδη για το ποιος θα κάτσει μπροστά! «Μα, γιατί σπρώχνονται;», ρώτησαν οι μύγες. «Γιατί από τότε που η Vivartia έδωσε τις χορηγίες στον "Δικέφαλο", στην ομοσπονδία φοβούνται ότι έχει προβάδισμα στα εισιτήρια και τρέμουν όλοι ότι δεν θα βρουν!». «Και τι τους νοιάζει; Δεν είναι άλλα μαγαζιά η ομοσπονδία και ο "Δικέφαλος";», ακούστηκε μια απορημένη μυγοφωνή. «Πλάκα με κάνεις;», ήταν η απάντηση. Με πέτυχε ένα μπαλάκι του τένις και ξύπνησα. «Γιατί δεν γράφετε πιο συχνά για τον Φέντερερ;», με ρώτησε η κοπέλα. Μου μιλάνε στον πληθυντικό, γερνάω…