Η προσωπικότητα των παλιών και η φλόγα των νέων

Για τη μεταμόρφωση της Εθνικής μπάσκετ τα είπαμε αμέσως μετά το τουρνουά «Ακρόπολις». Στο Προολυμπιακό, που ήταν ο πρώτος στόχος αυτού του καλοκαιριού, οι αρχικές εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω και έτσι τώρα δεν μένει παρά να δείξει στο Πεκίνο το καλύτερο πρόσωπό της, ώστε η θέση που θα κατακτήσει να είναι ανάλογη.
Μετά την εντυπωσιακή επίδειξη ισχύος στο Προολυμπιακό, οι περισσότεροι Ελληνες φίλοι του μπάσκετ πιστεύουν σε μια επανάληψη του έπους της Ιαπωνίας και απλώς αναρωτιούνται τι χρώμα θα έχει το μετάλλιο που θα φέρει η Εθνική μας από την Κίνα. Τότε ήταν αργυρό, τώρα το χρυσό μοιάζει και πάλι καπαρωμένο (για να δούμε όμως) από τις ΗΠΑ που κατεβάζουν μια ομάδα με πανίσχυρη στελέχωση, ενώ και το χάλκινο κανένα μας δεν θα δυσαρεστούσε.

Σχετικά ασφαλή προγνωστικά θα μπορέσουν να γίνουν μόνο αφού εμφανιστούν οι ομάδες επί σκηνής. Θεωρητικά πάντως μετά τις ΗΠΑ του Κόμπε Μπράιαντ έχουν σειρά η Ισπανία με την Αργεντινή και ακολουθούν η Ρωσία και η Λιθουανία. Μεταξύ αυτών των ομάδων θα πρέπει να υπολογίζεται και η δική μας, η οποία δείχνει ικανή να πάρει τη ρεβάνς και από τις τρεις ευρωπαϊκές που τη φιλοδώρησαν με τέσσερις ήττες (δύο από Ισπανία) στο περσινό Ευρωμπάσκετ. Ολα αυτά δεν σημαίνουν όμως ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική ομάδα δεν συνοδεύεται από προβλήματα και ερωτηματικά. Μάλιστα, το πρώτο θέμα που έχει να λύσει είναι με ποιες ομάδες θα παίξει στα δύο φιλικά που χρειάζονται μέχρι την αναχώρησή της για το Πεκίνο. Βλέπετε, ο Γιαννάκης την εποχή που γινόταν ο προγραμματισμός ήταν απασχολημένος με τον Ολυμπιακό και δεν σκέφτηκε ότι μετά την πιθανότατη πρόκριση θα χρειάζονταν κι άλλα ματς προετοιμασίας. Και έτσι τώρα δεν βρίσκονται ελεύθεροι αντίπαλοι, κατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά...

Ας προχωρήσουμε όμως στα πιο ουσιώδη συμπεράσματα, που βγήκαν από τους αγώνες για το Προολυμπιακό:

1) Η ομάδα δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής μόνο με τέσσερα γκαρντ, τα οποία καλούνται να καλύψουν περίπου 100 λεπτά συμμετοχής σε κάθε παιχνίδι. Αλλωστε είναι αφύσικο τέσσερις παίκτες να βαρύνονται με τον μισό χρόνο συμμετοχής σε κάθε αγώνα και οι υπόλοιποι εξ αυτών να καλύπτουν τον άλλο μισό! Επιπλέον ένας τραυματισμός (για παράδειγμα, σαν και αυτόν του Ζήση με το Πουέρτο Ρίκο) θα μείωνε τους γκαρντ σε τρεις και θα προκαλούσε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις.
2) Στη θέση «τρία» με τους Βασιλόπουλο, Πελεκάνο, η ομάδα έχει αμυντική αποτελεσματικότητα, αλλά όχι και την απαιτούμενη επιθετική ποιότητα, γεγονός που γίνεται πολύ αισθητό όταν η πιεστική άμυνα δεν κάνει τη δουλειά της και η ομάδα αναγκάζεται να επιτεθεί εναντίον οργανωμένης άμυνας.

3) Με τον Γλυνιαδάκη έκτο ψηλό στη δωδεκάδα, ο Γιαννάκης θέλησε να καλυφθεί για την περίπτωση που ο Σχορτσανίτης δεν θα είχε την απαιτούμενη αντοχή για να μετάσχει σε ολόκληρη την προσπάθεια. Ομως μια ομάδα με τόσο υψηλούς στόχους δεν μπορεί να ελπίζει ότι, αν κάτι δεν πάει καλά με τον Σοφοκλή, θα δώσει την απαιτούμενη λύση ο Γλυνιαδάκης! Τουλάχιστον αν ήταν μικρότερος θα έλεγε κανείς ότι αποκτά εμπειρίες, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει με τον πεισματάρη Κρητικό, που πάντως είναι αξιοθαύμαστος για την προσπάθεια που καταβάλλει.

Υπάρχουν όμως λύσεις, και ποιες θα μπορούσαν να ήταν αυτές; Ο Τσαλδάρης είναι ο πέμπτος γκαρντ που θα μπορούσε να μπει στην ομάδα. Εχει εμπειρία πρωταγωνιστή με τον Αρη στην Ευρωλίγκα, παίζει καλή άμυνα, έχει γρήγορα πόδια και καλό σουτ, δείχνει να είναι στο πνεύμα του παιχνιδιού της Εθνικής, αλλά στα φιλικά φάνηκε να λυγίζει υπό το άγχος που ενδεχομένως του προκαλεί η σκέψη ότι καλείται να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που πριν από λίγο καιρό ούτε πέρναγαν από το μυαλό του. Επιπλέον, όπως και ο Γλυνιαδάκης, δεν είναι πιτσιρικάς για να πεις ότι έχει προοπτική και τον βάζεις στην ομάδα για να μαζέψει εμπειρίες? οπότε;

Το βέβαιο είναι ότι άλλος γκαρντ δεν υπάρχει. Ισως αν δοκιμαζόταν ο μικρός Καλάθης (δηλαδή ο Νικ) να κέρδιζε πόντους με το ταλέντο του και τις φοβερές προοπτικές του, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα κανείς δεν τον παρακολούθησε συστηματικά τον χειμώνα, όταν έπαιζε με το κολέγιό του και έτσι στάλθηκε για δοκιμαστικό στην Εθνική Νέων με προπονητή τον Σιγάλα. Ετσι λοιπόν ή Τσαλδάρης ή μένουμε όπως είμαστε στα γκαρντ.

Εκείνος που ίσως θα μπορούσε να προσθέσει την ποιότητα που μας λείπει στη θέση «τρία» είναι ο άλλος Καλάθης, ο Πατ, που τέλειωσε φέτος το κολέγιο και ψάχνει για επαγγελματική ομάδα στην Αμερική και την Ευρώπη. Δεν δοκιμάστηκε όμως ούτε αυτός, ίσως γιατί το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής δεν είχε τις απαραίτητες εικόνες. Μιλάμε πάντως για ένα «τριάρι» με ύψος 2,06 μ., που βάζει πολύ καλά την μπάλα στο παρκέ, διαθέτει μεγάλη ταχύτητα, εξαιρετικό σουτ και καλό ριμπάουντ. Μοναδικό χτυπητό μειονέκτημά του ότι δεν του αρέσει το παιχνίδι σώμα με σώμα. Επίσης, δεν είναι καλός στην προσωπική άμυνα, αλλά με τα γρήγορα πόδια και τα τεράστια χέρια που διαθέτει, ειδικεύεται στις αμυντικές βοήθειες και παγίδες που στήνει ο Γιαννάκης.

Βεβαίως στη θέση «τρία» υπάρχει και ο Περπέρογλου, ο οποίος ποιοτικά είναι καλύτερος από τον Πελεκάνο, αλλά υστερεί έναντι αυτού στον αμυντικό τομέα και στο ότι μόλις φέτος κλήθηκε για πρώτη φορά στην ομάδα.

Η αμερικανική βοήθεια θα μπορούσε να προσθέσει ποιότητα και στη γραμμή των ψηλών, αν ο Κουφός δεν είχε με τους Γιούτα Τζαζ υποχρεώσεις, οι οποίες τελειώνουν στις 27 του μήνα. Ο 19χρονος γίγαντας πάντως θα έρθει για να βοηθήσει την Εθνική Νέων, αν και ο Σιγάλας δυσφορεί επειδή δεν πήρε μέρος στην προετοιμασία της. Αν είναι ανεπιθύμητος στους μικρούς, μήπως το γεγονός προκαλεί κάποιες τρελές σκέψεις για τη μεγάλη Εθνική;

Ο Σούλης Μαρκόπουλος, που είναι έμπειρος και σοβαρός προπονητής, μου έλεγε κατά τη διάρκεια του Προολυμπιακού ότι το τρομερό Ελληνοαμερικανάκι μας έχει προοπτική να γίνει καλύτερος από τον Νοβίτζκι, τον οποίο ο Σούλης παρακολουθούσε από τότε που πιτσιρικάς έπαιζε στην Α2 Γερμανίας.

Εν πάση περιπτώσει, είτε φέτος είτε του χρόνου για σκεφτείτε μια γραμμή ψηλών στην Εθνική η οποία θα αποτελείται από τους Σχορτσανίτη, Φώτση, Τσαρτσαρή, Μπουρούση, Κουφό και Πρίντεζη! Ποιοι θα μπορούσαν να τα βάλουν μαζί τους; Οτι η Εθνική έχει έτσι και αλλιώς πολύ μεγάλη προοπτική είναι σχεδόν βέβαιο. Για να βεβαιωθούμε όμως και για το άμεσο μέλλον της, δηλαδή τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, θα πρέπει να τη δούμε αγωνιζόμενη εκτός έδρας, εναντίον αντιπάλων του δικού της επιπέδου. Γιατί μόνο τότε θα μάθουμε μέχρι πού φθάνει η αποτελεσματικότητα της πιεστικής άμυνας με παγίδες που εφαρμόζει σε όλο το γήπεδο και πότε τέλος πάντων η άμυνα αυτή από τρομερό άρμα μάχης που ήταν στο Προολυμπιακό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.

Επίσης θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιος θα είναι ο επιθετικός ρυθμός της Εθνικής μας απέναντι σε αντιπάλους που δεν θα τους παίρνουμε την μπάλα μέσα από τα χέρια και στην άμυνά τους θα απαγορεύσουν ή έστω θα περιορίσουν τα δικά μας πικ εντ ρολ είτε με ζώνη, είτε με μαν του μαν.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά πάντως, η Εθνική παίζει μέχρι στιγμής ένα μπάσκετ που το ευχαριστιούνται όλοι οι παίκτες της και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ταλέντο, την εμπειρία, την προσωπικότητα των παλαιών και την αθλητική ικανότητα και τη φλόγα που προσθέτουν οι νέοι, μοιάζει να αποτελεί το μεγάλο φετινό μυστικό της.

ΥΓ.: Αν πράγματι (όπως δήλωσε ο ίδιος) είμαι η αιτία που ο Λ. Παπαδόπουλος έφυγε από την Εθνική, τότε μπορώ να νιώθω πραγματικά υπερήφανος, διότι μετά τα όσα έγραψα πέρυσι τη βοήθησα να απαλλαγεί από τα βαρίδια που την κρατούσαν σχεδόν καρφωμένη στο παρκέ, εκτός αν ο «λαϊκός ήρωας» επιμένει ακόμα ότι πήγα να του διαλύσω την ομάδα!