Του σφίγγεις το χέρι και του λες «μπράβο»

Η Εθνική ομάδα της υδατοσφαίρισης έχει πάει 13 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η συγκίνηση που πρόσφερε στον κόσμο η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ευρώπης από την Εθνική του ποδοσφαίρου το 2004 είναι κάτι ασύγκριτο με οποιαδήποτε άλλη επιτυχία άλλου σπορ, όμως η μοναδική σταθερή αξία του ελληνικού αθλητισμού είναι η Εθνική ομάδα του μπάσκετ, κυρίως γιατί έχει μια λάμψη και μια διάρκεια που στην Ελλάδα δεν συναντάς. Αλήθεια, στους Ολυμπιακούς που σε λίγο ξεκινάνε υπάρχει κάτι ελληνικό που αξίζει κάποιος να περιμένει να δει εκτός από την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη;

Εντάξει, στο Προολυμπιακό τουρνουά οι αντίπαλοι ήταν εύκολοι, συμφωνώ ότι οι υπερβολές των τηλεσχολιαστών κάπου μπορεί και να κούρασαν, δεν κρύβω πως έχω αμφιβολίες για το ότι η ομάδα θα πάρει μετάλλιο στο Πεκίνο, μια και μπροστά της έχει θηρία: όμως όλα αυτά έχουν μικρή σημασία – το βασικό εν προκειμένω είναι ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι αγαπούν το μπάσκετ.

Γκάλης

Σε μια χώρα στην οποία δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα, η ομάδα αυτή, από τα χρόνια του Νίκου Γκάλη κι έπειτα, διαρκώς πρωταγωνιστεί, ανανεώνεται, βγάζει πρωταθλητές, πείθει τον κόσμο για τη σημαντικότητά της. Το 1989, δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του χρυσού στο Πανευρωπαϊκό της Αθήνας, είχα ακούσει τον Φίλιππο Συρίγο να λέει ότι η ομάδα που πάει στο Βελιγράδι για να υπερασπιστεί τον τίτλο της χάρη στην προσθήκη του Στεργάκου ήταν δυνατότερη από αυτή της Αθήνας: είχε δίκιο. Το ίδιο τον άκουσα να λέει για την ομάδα που πήγε στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, το ίδιο και για την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2005, το ίδιο για την ομάδα που στο Παγκόσμιο νίκησε τους Αμερικάνους, το ίδιο ακούω και τώρα. Ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Οτι έχει απόλυτο δίκιο! Το μπάσκετ δεν ζει με αναμνήσεις, αλλά αξιοποιεί κληρονομιές. Δεν είναι απίθανο η ομάδα του Κουφού σε λίγα χρόνια να είναι κι αυτή η καλύτερη που είχαμε ποτέ. Η διαδικασία είναι εξελικτική: τιμάμε τους προηγούμενους και στο όνομά τους προοδεύουμε.

Πρόοδος

Ξέρετε ποια είναι στον αθλητισμό η απόδειξη της προόδου; Δεν είναι η νίκη, όπως λανθασμένα πιστεύουμε, αλλά η αναγνώριση, η αποδοχή, ο σεβασμός όλων εκείνων που κάποτε είχες μπροστά σου. Στον στίβο π.χ. η Ελλάδα πήρε κάποτε ένα σωρό μετάλλια: όσο κέρδιζε τόσο πιο πολύ φούντωνε τις υποψίες των ξένων ότι κάτι παράξενο συνέβαινε! Στο ποδόσφαιρο η κατάκτηση του Euro για τα διεθνή Μέσα ήταν μια αξιοθαύμαστη έκπληξη –η μεγαλύτερη της ιστορίας. Φέτος η αποτυχία της Εθνικής δεν αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση, αλλά με συγκλονιστική αδιαφορία! Στο μπάσκετ οι επιτυχίες δεν προκαλούν ούτε υποψίες ούτε θαυμασμούς: είναι λογικές. Ας μη μιλάμε για τους ξένους. Στην Ελλάδα πρώτοι εμείς έχουμε μάθει να ταυτίζουμε την εθνική επιτυχία με την ανεξήγητη έκπληξη: οι επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ είναι τόσο επαναλαμβανόμενες που διαφέρουν από όλες τις άλλες. Δεν υπάρχουν ούτε παράξενα μυστικά ούτε συγκυρίες: υπάρχουν μόνο οργάνωση, ταλέντο, σωστή νοοτροπία και πάνω απ' όλα μεράκι για το άθλημα από όσους αληθινά το αγαπούν.

Παράπονο

Λίγες μέρες μετά την αποτυχία της Εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας στο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ο πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Βασίλης Γκαγκάτσης, παραδέχτηκε ότι ο τρόπος που ολοκληρώθηκε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και τα παρελκόμενα της εκδίκασης της υπόθεσης Βάλνερ δημιούργησαν προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας του Οτο Ρεχάγκελ. Η δήλωση δεν περιέχει ψήγματα αυτοκριτικής, παρά μόνο παράπονο: στο ποδόσφαιρο οι παράγοντες διαμαρτύρονται (στους άλλους) για τη νοσηρότητα του κλίματος που επικρατεί, χωρίς ποτέ να προβληματίζονται για το μερίδιο της δικής τους ευθύνης. Πιστεύουν π.χ. ότι αν οι δημοσιογράφοι περιέγραφαν τα πάντα ως αγγελικά πλασμένα, ο κόσμος θα άλλαζε στάση. Και ξεχνούν ότι ούτε η «κούπα» του πρωταθλητή Ευρώπης τους γλίτωσε από τις αυθόρμητες αποδοκιμασίες κάποτε στο Καλλιμάρμαρο.

Φίλτρο

Δεν είναι άσπιλος ο χώρος του μπάσκετ: παντού υπάρχουν προβλήματα. Ο τελικός των εφετινών πλέι οφ ανάμεσα στον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό ήταν κι αυτός γεμάτος δηλητήριο: κανείς άνθρωπος του αθλήματος δεν ήταν περήφανος για τις (ποδοσφαιρικές) συνθήκες που επικράτησαν στις εξέδρες σε αυτά τα παιχνίδια και κανείς δεν ξέχασε τα σκληρά λόγια που ακούστηκαν εναντίον του Γιαννάκη από τους παράγοντες του ΠΑΟ μόνο και μόνο γιατί αυτός έζησε κάποια ματς με πρωτοφανές για τις συνήθειές του πάθος. Κι όμως, όλο αυτό το μικρόβιο της έντασης που δημιουργεί ο αρρωστημένος πρωταθλητισμός δεν έφτασε ποτέ να προσβάλει το υγιέστατο κύτταρο της Εθνικής. Η ομάδα έχει αρχές, αξίες, ιστορία και διοικείται από ανθρώπους με υψηλά στάνταρ αξιοπρέπειας. Η αξιοπρέπεια είναι η απάντηση στη νοσηρότητα –όπου υπάρχουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια υπάρχει φίλτρο.

Γιαννάκης

Στο μπάσκετ υπάρχουν παιδεία, κουλτούρα, σεβασμός στις αξίες, εν τέλει όραμα. Δείτε τον Παναγιώτη Γιαννάκη: πιο πολύ και από πατριώτης ή «μπασκετάνθρωπος», είναι κύριος και καθαρός άνθρωπος. Τον βλέπεις και αυθόρμητα το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι θες να του σφίξεις το χέρι και να του πεις «μπράβο» γιατί υπάρχει. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου προκαλούν τέτοιο αίσθημα. Μερικούς απλώς τους ακούς να μιλάνε και σου γυρνάνε τα συκώτια.

Ανάγκη

Δεν μου έκανε εντύπωση που το ΟΑΚΑ γέμισε από οικογένειες κι ανθρώπους που αγαπούν το σπορ όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Τα τελευταία χρόνια πρέπει να έχω πάει πιο πολύ σε γήπεδα του μπάσκετ απ' ό,τι σε γήπεδα του ποδοσφαίρου: δεν αντέχω την μπόχα του οπαδισμού. Ο κόσμος πήγε να δει τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Σχορτσανίτη, τον Φώτση, τον Σπανούλη, τον Βασιλόπουλο και τους υπόλοιπους, σίγουρος ότι θα δει κάτι καλό. Παρακολούθησε τα ματς χωρίς να εκδηλώνει οπαδικά πάθη, αλλά χειροκροτώντας ακόμα και τα καλάθια των αντιπάλων, όποτε αυτό επιβαλλόταν. Ο κόσμος έχει κριτήρια και αναγνωρίζει τις αξίες –αξίες αληθινές, που η Ελλάδα αυτόν τον καιρό της απογοήτευσης και της στείρας διαμαρτυρίας έχει ανάγκη…

Ολα λάθος

O,τι αρχίζει λάθος ολοκληρώνεται καταστροφικά: αυτό είναι το συμπέρασμα από την πορεία της Εθνικής Νέων στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στη δική της αποτυχία και στην προ μηνός καταβαράθρωση της πάλαι ποτέ πρωταθλήτριας Ευρώπης στην Αυστρία; Πολλά.

Πρώτα απ' όλα η πασιφανής αδυναμία να δοθεί σε κάτι θετικό συνέχεια. Το 'χω ξαναγράψει: εκπλήξεις κάναμε πάντα, άλλες μικρότερες κι άλλες τεράστιες –πρόοδος θα είναι μόνο η διαχείριση της επιτυχίας, πράγμα για το οποίο οι ιθύνοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι παντελώς ανίκανοι. Ποιο είναι το δεύτερο κοινό; Η υπεραισιοδοξία της σάχλας έτσι όπως αυτή –και– τώρα αποτυπώθηκε στις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις των αρμοδίων. Μην ξεχνάτε ότι, όπως στην Αυστρία, έτσι και στην Τσεχία, κατά τις προβλέψεις των σοφών «θα παίζαμε τελικό». Τι άλλο; Μα ο στρουθοκαμηλισμός! Μετά το Euro η ανάλυση της αποτυχίας οδήγησε στην πρόσληψη του Τάκη Φύσσα σε ρόλο γενικού αρχηγού και στην αναζήτηση γυμναστών, σκάουτερ και προπονητών τερματοφυλάκων –χωρίς κανείς να εξηγήσει γιατί αυτοί οι απαραίτητοι έλειπαν. Μετά τα τρία γκολ από τους Αγγλους η εκτίμηση του Αλεξίου ήταν ότι τα όσα πέτυχαν αυτά τα παιδιά (δηλαδή ο ίδιος) συνιστούν επιτυχία. Ελπίζω να μην ξεχάσουν να πάρουν γενικό αρχηγό και για την Εθνική Νέων –μπορεί και να πηγαίνει ο Φύσσας, αν δεν βαριέται. Υπάρχει φυσικά κι ένα τελευταίο: η δημοσιογραφική συγκάλυψη του φιάσκου στο πλαίσιο της λογικής «μια ωραία παρέα είμαστε όλοι και μη μας κουράζετε με απαιτήσεις, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι».

Το ποδόσφαιρο δεν το αγαπάει κανένας –αυτό δυστυχώς είναι το πρόβλημα. Αιχμάλωτο στη λογική των παραγώγων του ρήματος «κονομάω» (δηλαδή έχω κέρδη σε χρόνο ρεκόρ), το ποδόσφαιρο υπάρχει για να χτίζονται περιουσίες πουλώντας φούμαρα. Πάει καλά η Εθνική; «Θεοί, ήρωες, ζήτω ο σχεδιασμός της Ομοσπονδίας και το μέλλον είναι εδώ». Δεν πάει; «Να δεις τι λέγαμε. Α, θυμήθηκα. Πού να δείτε τι μεταγραφές θα κάνουν ο Θρύλος και ο πολυμετοχικός ΠΑΟ…».

Οτι βουλιάζουμε στο τέλμα της ανυποληψίας κάποια στιγμή θα το καταλάβουμε. Το ότι το τέλμα το προστατεύουμε χτυπώντας το σαμάρι για να φοβηθεί ο γάιδαρος δεν μας σώζει από τις ευθύνες.

Σταθερή διαιτητική αξία

Πήγα το Σάββατο και είδα το φιλικό του Λεβαδειακού με τον Ηρακλή, που τελείωσε 1-1. Στο τέλος ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Οι παίκτες το ευχαριστήθηκαν γιατί ξεμούδιασαν, ο Πεντράθα γιατί διαπίστωσε ότι οι μικροί του Ηρακλή και οι νεοφερμένοι μπορούν να βοηθήσουν, ο Βούκοτιτς χάρηκε γιατί η ομάδα του προσπάθησε να παίξει και επίθεση και όχι μόνο σοβαρή άμυνα, όπως πέρυσι. Κυρίως, όμως, ήταν ευχαριστημένος ο ήρωάς μου, ο νουνεχής πρόεδρος του Λεβαδειακού, που είδε, όπως έλεγαν και οι περίπου 500 παρόντες οπαδοί του «Γηραιού», ότι «το τρίο των διαιτητών από τον Βόλο έπαιζε Κομπότη και στο φιλικό», δίνοντάς του όλα τα σπόρια! «Εχουμε κεκτημένη ταχύτητα», έμαθα ότι δήλωσε ευχαριστημένος.

Οχι κεκτημένη, πρόεδρε, σταθερή…