Ο «τέτοιος της χρονιάς»

Στον Ολυμπιακό από τέχνη έγινε επιστήμη. Κάπου κοντά στον Ιούνιο βρίσκεται ένας παίκτης που δεν θέλει να πάει στον Ολυμπιακό. Τώρα το πώς λέγεται είναι αδιάφορο. Τη μια χρονιά λέγεται Σαβιόλα, την άλλη Τουντσάι. Ξεκινάει λοιπόν ένα βιολί που τελειώνει με τη λήξη των μεταγραφών. «Νέα πρόταση του Ολυμπιακού στον "Ετσι"». «Πιέζει τον "Από τέτοιον" ο πρόεδρος της ομάδας του για να δεχτεί την πρόταση του Ολυμπιακού». «Ευρωπαϊκά site έγραφαν ότι έχει χεσμένο τον Ολυμπιακό ο "Πώς τον είπαμε", αλλά αυτά είναι παιχνίδια των μάνατζερ». Μέχρι που φτάνει ο Αύγουστος, οι μεταγραφές τελειώνουν και βγαίνει ο Σάββας για να πει «Αλλοι είναι οι πρωταθλητές των μεταγραφών, αλλά ο Ολυμπιακός παίρνει τους τίτλους στο γήπεδο». Και με λίγη τύχη, λίγο Βάλνερ και τον Τζόρτζεβιτς ο Ολυμπιακός παίρνει και το επόμενο πρωτάθλημα. Φέτος το «Τέτοιος της χρονιάς» φυσικά λέγεται Ντούσερ. Από βάθους καρδίας εύχομαι στον Σωκράτη να μην πέσει σε καμιά κέντα και ο Ντούσερ πει «Πάντα ήθελα να παίξω στην Ελλάδα» και αναγκαστεί να τον αγοράσει. Για να κλείσω πάντως το θέμα του Ολυμπιακού, δεν ξέρω αν αυτά που γράφονται έχουν και πολλή σχέση με τη διοίκηση. Γιατί στέλεχος του Ολυμπιακού τις προάλλες μου έλεγε –και όχι off the record, αλλά απλώς ανώνυμα– ότι η διοίκηση μέχρι τα πρώτα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ έχει τελειώσει με τις μεταγραφές.

Αντίθετα με τον Ολυμπιακό, που οι μεταγραφές οι οποίες συζητιούνται είναι καλές αλλά σπάνια γίνονται, στην ΑΕΚ μεταγραφές που είναι μέτριες εμφανώς φουσκώνονται. Κάθε χρόνο βρίσκεται ένας μέτριος παίκτης που είναι «λαβράκι», «λαχείο» ή κάτι άλλο και θα κάνει όλο τον κόσμο αόμματο. Από τον Λόλο Τσάνκο και τον Παουτάσο μέχρι τον Βιενγλίσκι και τον Καπετάνο κάθε χρόνο η ΑΕΚ με σατανικές πανέξυπνες κινήσεις αποκαλύπτει περισσότερα ταλέντα από όσα αγάλματα ηρώων αποκάλυψε ο Παπάγος. Πενία τέχνας κατεργάζεται και ο Ενσαλίβα του χθες γίνεται Ρίκκα τού σήμερα. Μέχρι κάποια μέρα να δεχτούν οι οπαδοί ότι με τα λεφτά που βάζει η ομάδα του Νικολαΐδη πρέπει να κάτσει η μπίλια στο «ζερό» για να πάρει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα και να αποφασίσουν. Αντιμετωπίζουν την ΑΕΚ σαν σοβαρή επιχείρηση και επενδύουν ή πουλάνε στον Μελισσανίδη ή όποιον άλλο εμφανιστεί και βάζει χρήμα. Γιατί αυτά τα μεσοβέζικα «ας βάλει στην αρχή λίγα ο Μελισσανίδης και μετά βλέπουμε αν ταιριάζουνε τα χνότα μας» είναι και θέλω και δεν θέλω. Επίσης, κάποια στιγμή πρέπει να βγει ο Ντέμης Νικολαΐδης και να δηλώσει ποιο είναι το σημερινό σχέδιο. Γιατί το πενταετές σχέδιο της ΑΕΚ με το ιδιόκτητο γήπεδο και προπονητήριο, που θα εξέλισσε πιτσιρικάδες, στον τρίτο χρόνο θα είχε ομάδα με μέσο όρο κάτω από τα 21 και στον πέμπτο θα έπαιρνε το πρωτάθλημα, έχει γίνει σώβρακο. Οπως η διοίκηση της ΑΕΚ είχε δείξει σεβασμό στους ανθρώπους που τη στήριξαν στο παρελθόν, θα πρέπει να δείξει και τώρα στα δύσκολα, ανακοινώνοντας το νέο σχέδιο με σαφείς χρονικούς περιορισμούς.


Σε περίπτωση ανάγκης, είμαι πρόθυμος να δεχτώ την άρση του απορρήτου στα SMS μου. Ακόμα και αν χρειαστεί να δημοσιοποιηθούν SMS όπως «Τέτοια χαμούρα ήσουν πάντα. Αλλά εγώ έφταιξα που σε πίστεψα» ή «Δεν πρέπει να το παίρνεις πολύ βαριά, Αντώνη. Ησουν κουρασμένος και άλλωστε αυτά συμβαίνουν ύστερα από κάποια ηλικία…». Δέχομαι τα SMS μου να γίνουν γνωστά στην Αστυνομία και στην «Espresso» (με διαφορά ενός τετάρτου κυκλοφορεί η πληροφορία από την πρώτη στη δεύτερη), φτάνει να σωθεί η ζωή του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του για το καλό μας. Του πατέρα τού Εθνους Γρηγόρη Ψαριανού.

Το βράδυ του Σαββάτου κατά τις τρεις πήρα το ακόλουθο SMS με αποστολέα τον Γρηγόρη Ψαριανό. «Ιντιφάντα ή θάνατος». Κατάλαβα αμέσως ότι ο Ψαριανός βρισκόταν στην Παλαιστίνη και σε δύσκολη θέση. Εάν ο Γρηγόρης ήταν νορμάλ και στην Αθήνα, θα μπορούσε να γράψει το «Ιντιφάντα» ή το «Θάνατος», αλλά και τα δύο μαζί μετά τις δύο το βράδυ κομμάτι δύσκολο. Με το διαζευκτικό «ή» αδύνατον. Επίσης το να μου στείλει μήνυμα «Ρε μαλάκες, είσαστε ακόμα στο MG; Ερχομαι», είναι κάτι νορμάλ. Το να μου στείλει «Ιντιφάντα ή θάνατος», που η προφανής απάντησή μου είναι «Μην το συζητάς. Θάνατος», δεν έχει νόημα. Οπότε είναι όλα σαφή. Το Ρεμάλι της Ραμάλα αιχμαλωτίστηκε από τίποτα μαύρους κομουνιστές, από αυτούς που γουστάρουνε οι Τσοχοχελάκηδες και ο Διονύσης, και το μήνυμα ήταν μια κρυπτογραφημένη –όχι και τόσο δύσκολη, αλλά μέχρι εκεί φτάνει– έκκληση βοηθείας για να τον απελευθερώσουμε. Σαν σωστός Ράμπο του απάντησα: «Γρηγόρη, ερχόμαστε να σε ελευθερώσουμε από τους αραπάδες» και ελπίζω το βράδυ να περάσει ο Μάκης ο Βορίδης -που καιρό έχουμε να τον δούμε στο MG- να οργανώσουμε μια «Ραμπιά» και να σώσουμε τον Γρηγόρη.

Γιατί σε δεύτερη σκέψη αν περιμένουμε από την Αστυνομία να διαβάσει το SMS και να βρει τον τόπο από τον οποίο στάλθηκε κονομήσαμε… Ποιος θυμάται την ιστορία των υποκλοπών με τα τηλέφωνα της Vodafone στη διάρκεια και αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς του 2004; Λίγοι. Ποιος θυμάται τον ένοχο; Κανένας. Γιατί αδίκημα υπήρξε, αλλά ένοχος ποτέ δεν βρέθηκε. Με το κέντρο παρακολούθησης των τηλεφωνημάτων να βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη του χιλιομέτρου από τη ΓΑΔΑ. Πώς κουκουλώθηκε τώρα το θέμα, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά για έναν τρόπο κουκουλώματος μου μίλαγε ένας φίλος που είναι στα κόλπα.

«Θέλεις να κουκουλώσεις μια υπόθεση και ταυτόχρονα να καταστρέψεις έναν εισαγγελέα; Φόρτωσέ τον υποθέσεις. Από τη μία μεριά δεν θα μπορεί να τις φέρει σε πέρας και από την άλλη δεν θα μπορεί να τις αρνηθεί, διότι άρνηση συνεπάγεται και παραπομπή του στο συμβούλιο». Με το πρώτο μέρος του σκεπτικού προχωράει και η υπόθεση της Siemens. Οι Γερμανοί βέβαια έχουν να διαλευκάνουν μια υπόθεση δικής τους εταιρείας που «λάδωνε» πολιτικούς στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη του πλανήτη. Αλλά όσο και περισσότερη δουλειά να έχουν οι Γερμανοί, το ratio 300+1, με τους Γερμανούς να χρησιμοποιούν πάνω από 300 ειδικούς και τους Ελληνες να έχουν έναν εισαγγελέα, χωρίς γραμματέα και φορτωμένο και με άλλες υποθέσεις δεν δικαιολογείται. Εκτός από τη λογική «να τον σκάσουμε τον εισαγγελέα στη δουλειά, να μην μπορεί να βγάλει άκρη και μέχρι να γίνουν αυτά ο κόσμος θα το έχει ξεχάσει».

Επιτρέψτε μου να γίνω κοινότοπος, επαναλαμβάνοντας ότι ο νόμος και η εφαρμογή του στις περισσότερες χώρες είναι στα χέρια των πολιτικών. Το σκεφτόμουν για μία ακόμη φορά ενώ διάβαζα το mail του Γ.Κ. για τη salvia. Η οποία είναι ένα φυτό του Μεξικού νόμιμο μέχρι σήμερα, που προκαλεί ευφορία και ελαφρές παραισθήσεις. Παρενέργειες; Μηδέν. Το συγκεκριμένο λοιπόν φυτό και τα παράγωγά του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον Αμερικανών γερουσιαστών και τοπικών πολιτικών που όπως μαντέψατε ζητάνε την απαγόρευσή του. Γιατί; Γιατί έτσι ή μάλλον όχι ακριβώς… Γιατί οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της salvia είναι οι πολιτικοί John Lim, Karen Peterson, Tim Burchett, Paul Rey και Dennis Reboletti. Που όλοι οι ανωτέρω έχουν ως κύριο χρηματοδότη εταιρείες κατασκευής αλκοολικών ποτών.

Εχετε ποτέ σκεφτεί ποια θα ήταν η ζημιά των εταιρειών ποτών σε περίπτωση που νομιμοποιούνταν η χρήση κάποιων μαλακών ναρκωτικών, όπως η salvia ή η φούντα; Επίσης έχετε σκεφτεί πόση υποκρισία υπάρχει στην αντιμετώπιση των διάφορων ευφορικών ουσιών; Τον τελευταίο καιρό βλέπω σε γιγαντοαφίσες διαφήμιση τεκίλας, με μία παρέα στην ντίρλα την καλή και από κάτω να γράφει «Ο τζίτζικας είχε δίκιο». Ο.Κ., παρά τις αμφιβολίες μου όταν πας σε αυτή τη λογική τον χειμώνα θα τον βγάλεις τρώγοντας τους φελλούς. Σκεφτόσαστε τι θα γινόταν αν είχε επιτραπεί η φούντα και αντί για τους κατσίφλωρες στη διαφήμιση εμφανιζόντουσαν οι Freak Brothers και από κάτω έγραφε «Ο Μάρκος είχε δίκιο»; Του Παναγιώτη Ψωμιάδη το πανηγύρι θα είχε γίνει… Αλλά από πού θα κονομάγανε οι εταιρείες που βάζουν τα μοντέλα με τις φλωροψαράδες να κοιτάζουν καταγάλανα νερά και να γεμίζουνε μπουκαλάκια με άμμο; Από τις γλάστρες στα μπαλκόνια;


Το 1964 ο Ζαν Πολ Σαρτρ αρνήθηκε να δεχτεί το Νόμπελ, διότι όπως είπε: «θα δέσμευε την ελευθερία μου». Σε αυτή τη λογική θα μπορούσαν τα παλικάρια που ανέβασαν το antonispanoutsosfan.blog να το κατεβάσουν; Με το που είναι να τα κακαρώσω τους υπόσχομαι να τους ειδοποιήσω να το ανεβάσουν, αλλά με τα σημερινά δεδομένα νιώθω κάτι ανάμεσα στον Μάο και τον Μάριο Πλωρίτη.