Κόκκινο... μετάξι

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στις υποψηφιότητες για τη φετινή τελετή διεθνών –υπό την έννοια ότι όλα αυτά τα παιδιά… την πατρίδα υπηρετούν- βραβείων της Εθνικής. Θα ξεκινήσουμε με το μεγάλο «ευχαριστώ» που είχαν να καταθέσουν όλοι οι συντελεστές της αποστολής, για την παρουσία σας στους χώρους του ΟΑΚΑ. Παρεμπιπτόντως, να πούμε επίσης ότι καταφέρατε να κάνετε και το Προολυμπιακό επικερδή ως διοργάνωση, πριν σταματήσουμε να τρώμε άλλο από τον πολύτιμο χρόνο σας, και να περάσουμε ευθύς αμέσως στις κατηγορίες!

Σε αυτήν για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο, έχουμε τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη, που έβαλε γερές βάσεις στην παρακαταθήκη των υπολοίπων για μια εξέχουσα διαδρομή, συνεπιβάτης στο τρελό «κατσαριδάκι» της ομάδας εν όψει του «ράλι Πεκίνου». Το γκάζι πατημένο, και όποιος πρόλαβε, την Εθνική είδε!

Στην κατηγορία της φωτογραφίας, υπάρχει ο θεαματικός Γιώργος Πρίντεζης, ο οποίος, πέραν της καταλυτικής… κορμοστασιάς του, μάς χάρισε και φάσεις προς απαθανάτιση! Μπορεί να μην είναι λάτρης all time αμερικανικών συνηθειών, όπως το φυστικοβούτυρο (κατά του ιδίου πάντα το ρηθέν), αλλά οι πτήσεις του προς το καλάθι επισφραγίζουν πως τα πέραν του over seas βιώματά του δεν ήταν τελείως χαμένος χρόνος...

Στην κατηγορία «years achievement award» (σε ελεύθερη μετάφραση «πολυετή προσφορά»), στον αειθαλή, ακούραστο και διαχρονικής αξίας παράγοντα, πλέον, της ομάδας, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Εγγυημένα λεφτά στην τράπεζα ο Καστοριανός γητευτής τής πορτοκαλί θεάς, που ωθεί αναρίθμητους δημοσιογράφους να διερευνούν νέες μεθόδους πλεξίματος... εγκωμίων, καθώς είναι έμπνευση, ακόμα κι όταν κάθεται στον πάγκο με τα χέρια (συγγνώμη, τις χερούκλες) στη μέση ή σταυρωμένα!

Στην κατηγορία καλύτερου animated (ελληνιστί… κινούμενο σχέδιο) χαρακτήρα, στον ακόρεστο αλλά συνάμα ατέρμονα ορεξάτο Batman Αντώνη Φώτση, που τάραξε τα νερά της δικής του Γκόθαμ Σίτι με το που πάτησε το πόδι του ξανά στην πατρίδα, σηματοδοτώντας την απαρχή μιας νέας εποχής στο ελληνικό μπάσκετ. Οπου οι γυρισμοί των ξενιτεμένων θα φέρουν τα πάνω κάτω στο εγχώριό μας πρωτάθλημα.

Πάμε και στην «καλύτερη μουσική σύνθεση», στην οποία ξεχωρίζει ο άνθρωπος-ορχήστρα, γνωστός ως Θοδωρής Παπαλουκάς. Ανέβασε ρυθμό στα τελευταία δέκα λεπτά της «ταινίας», δίνοντας με περίσσια έμφαση το στίγμα του στα δρώμενα και φωνάζοντας ένα βροντερό «παρών» ανάλογης έντασης με τις ομιλίες που δίνει ο Μελ Γκίμπσον πριν πάει στον (οποιοδήποτε) πόλεμο.

Στην κατηγορία για την καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας, συναντάμε τον Γιάννη Μπουρούση. Ηταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ… πραγματικότητας και εικονικού, χοροπηδώντας από τον ρεαλισμό του σέντερ στην παραμυθένια χώρα των 6,25 – για να μην αναπτύξουμε και τον τομέα της ταχύτητας. Σαν να ήταν έμπειρος γκαρντ σε συνηθισμένο βομβαρδισμό, που βέβαια δεν διστάζει να χωθεί στο ζωγραφιστό και να καρφώσει στο καλάθι – μαζί και την αντίπαλη άμυνα.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, τον «καλύτερο παίκτη σε περιπέτεια», υπάρχει ο Νίκος Ζήσης, που γύρισε με απόλυτη επιτυχία το ριμέικ της ταινίας «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» -…και δημιούργησε τις υποψίες πως ο Μπρους Ουίλις ήταν απλώς ερασιτέχνης! Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας, ο 25χρονος γκαρντ θα δοκιμάσει noodles!

Στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας, κυριαρχεί ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, ο οποίος σιώπησε εκτός, αλλά μίλησε με τη γλώσσα του σώματος εντός παρκέ. Περί τους 29 παίκτες ποικίλων ομάδων συνιστούν «Σόφο»… για το τέλειο «καθάρισμα» της ρακέτας. Αυτοί ξέρουν, αυτόν εμπιστευόμαστε!

Στο καλύτερο ντοκιμαντέρ, είδαμε τον Μιχάλη Πελεκάνο, που την τελευταία εβδομάδα στους χώρους των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων δίδαξε άμυνα, πρόσφερε θέαμα και προέβη σε διεισδύσεις ικανές να καταχωρηθούν στην κατηγορία… copy-paste (δείτε και κάντε τις - αν μπορείτε)!

Οσο για την κατηγορία καλύτερων κοστουμιών, προτιμάμε τον ατσαλάκωτο Κώστα Τσαρτσαρή, ο οποίος «βάζει πάντα τα καλά του», όταν καλείται να λάβει μέρος σε διοργάνωση με την Εθνική. Και μάλιστα σε δύο θέσεις.

Της λίστας υποψηφίων για το καλύτερο μακιγιάζ (…με την ευρύτερη έννοια, και δη αυτή που αφορά το καλλιτεχνικό μέρος) ηγείται ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο οποίος «ζωγραφίζει» με το χρυσό του μαρκαδοράκι το τερέν με απαράμιλλο πάθος, με τον αέρα ενός μετρ του είδους (τύπου Πικάσο)… προσαρμοσμένο στο δικό του στυλ.

Στην κατηγορία του πρωτότυπου σεναρίου, ξεχωρίζει ο Βασίλης Σπανούλης, που είχε τον τρόπο να… κάνει τους αντιπάλους να μαρτυρήσουν –ξανά- για τη... φυσική τους κατάσταση. Η λίστα του διαθέτει από one-man-show, σερβίρισμα λαχταριστών ασίστ, άμυνα, ταχύτητα… συν το ότι δεν πασάρει τις επικίνδυνες σκηνές (π.χ. μπλονζόν) σε κασκαντέρ.

Στο μοντάζ, υπάρχει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, για όσα έχει συνθέσει –από το τεράστιο υλικό που διέθετε στα χέρια του- από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (2004) μέχρι αυτούς του Πεκίνου (2008).

Αν παρ' ελπίδα παρατηρήσατε πως δεν υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι στις κατηγορίες –που φυσικά δανειστήκαμε από τα Oscar- θα είναι γιατί… στα δικά μας τα μάτια υπάρχει μόνο η Εθνική. Που ξέρει πώς να παίρνει τα αποτελέσματα που θέλει. Και έχει πλήρη επίγνωση του τι είναι σημαντικό: οι νίκες. Φυσικά και δεν θα παρασυρθεί από όσα έγιναν στο Προολυμπιακό και επίσης φυσικά δεν θα χαριστεί σε κανέναν εξ όσων έχουν αρχίσει την κατασκοπία πολύ πριν διασφαλίσουμε τη συμμετοχή μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Α, όσο για τις απονομές, αυτές θα γίνουν όταν με το καλό επιστρέψουν τα παιδιά μας θριαμβευτές από το Πεκίνο.