Φέρτε μας τους Αμερικανούς. Τώρα!

O τίτλος είναι παραπλανητικός. Ή μήπως δεν είναι; Τους Αμερικανούς, άλλωστε, τους νικήσαμε πριν από δύο χρόνια στην Ιαπωνία. Πιο πολύ, όμως, χρησιμοποιήσαμε τον τίτλο-έκκληση όχι για να βρεθεί στον δρόμο μας η πυραυλοκίνητη ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, που ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, όσο για να δείξουμε τη δυναμική μας. Μέρος αυτής είχε φανεί στο παιχνίδι με τη Βραζιλία. Εκεί που «κατάπιαμε» τον Σπλίτερ και την παρέα του. Με τα ματς κόντρα στον Λίβανο και τη Νέα Ζηλανδία δεν ασχολούμαστε. Ηταν σαν να μην έγιναν, με την έννοια ότι οι αντίπαλοι είναι πάρα πολύ αδύναμοι. Μετά βίας ο Λίβανος θα έπαιζε στη δική μας Α2.

Το χθεσινό, όμως, ματς με το Πόρτο Ρίκο, που μας έστειλε –για μία ακόμα φορά– σε Ολυμπιάδα, ήταν αξιόλογο δείγμα γραφής. Πώς όχι, άλλωστε, από τη στιγμή που μιλάμε για αντίπαλο με σπουδαίες μονάδες;

Η έννοια «σύνολο» ίσως να μην τους είναι γνώριμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις αμελητέα ποσότητα μια ομάδα που έχει εκτός των άλλων στο ρόστερ της δύο εν ενεργεία πλέι μέικερ του ΝΒΑ, τον Αρόγιο και τον Μπαρέα.

Τον πρώτο τον έφαγε… λάχανο ο γοργοπόδαρος Βασιλόπουλος, ο δεύτερος έκανε ζημιά, αλλά ήταν απελπιστικά μόνος του, σε αντίθεση με τη δική μας ομάδα, που πάλι τα είχε όλα.

Πάνω απ' όλα άμυνα. Το 63, που αναφέρεται ως παθητικό μας, μαρτυρά του λόγου το αληθές, από τη στιγμή μάλιστα που παίζαμε με μία ομάδα που πάνω απ' όλα στοχεύει στην επίθεση: «όσα φάμε κι όσα βάλουμε» είναι το δόγμα τους.

Η δική μας ομάδα –και αυτό είναι ένα από τα βασικά της ατού–, πέρα από την άμυνα, τρέχει πολύ. Τόσο πολύ που αν παρακολουθείς το ματς από κοντά, υπάρχουν στιγμές που ζαλίζεσαι. Οι συνεργασίες των παικτών όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο άρτιες γίνονται και η λογική λέει ότι με το που φτάσει η ώρα της Ολυμπιάδας η ομάδα θα είναι πανέτοιμη. Πού μπορεί να φτάσει στο Πεκίνο; Από ένα τέτοιο σύνολο όλα μπορείς να τα περιμένεις.

Μπορεί τα περί Αμερικανών να τα αναφέρουμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αλλά η ουσία είναι ότι με την απαραίτητη τύχη το μετάλλιο μπορεί να μπει στην τσέπη μας. Για το χρώμα αυτού ας αποφασίσουν ο Γιαννάκης και τα παιδιά του. Ευπρόσδεκτη η όποια προσφορά!