Η καλύτερη που είχαμε ποτέ…

Την αρχή, όταν πήγαν να μαζευτούν σύννεφα στον «δρόμο του μεταξιού», έκανε ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αυτός που έβαλε χειροπέδες στον κοντοπίθαρο Μπαρέα γύρω στο 24ο λεπτό. Ο «Σπίντι Γκονζάλες» των Ντάλας Μάβερικς είχε πετύχει 13 απανωτούς πόντους και η διαφορά είχε μειωθεί από τους 16 στους 8 πόντους.

Τη σκυτάλη παρέλαβε αμέσως μετά ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Χθες καταλάβαμε πόσο μας έλειψε στο Ευρωμπάσκετ του 2007. Η πορτορικανική άμυνα είχε λύσεις για τους υπόλοιπους, αλλά όχι για το θεριό. Ο «Σόφο» πήρε πάνω του 10 επιθέσεις. Τις 5 τις μετέτρεψε σε καλάθι και κέρδισε και 4 φάουλ. Η Εθνική ανάσανε.

Μετά εμφανίστηκε στο γήπεδο ο «τσάρος». Ο Θοδωρής Παπαλουκάς μοίρασε 10 ασίστ, πέτυχε 9 πόντους, μάζεψε 4 ριμπάουντ και έκλεψε 2 μπάλες μέσα σε 27 λεπτά! Ειδικά στο τελευταίο 15λεπτο η απόδοσή του έμοιαζε με συμφωνία του Προκόφιεφ.

Ακολούθησαν ο Βασιλόπουλος, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Τσαρτσαρής. Τι καταιγίδα ήταν αυτή μετά το 55-47; Ο κόσμος που γέμισε το ΟΑΚΑ χόρτασε θέαμα, όχι μόνο στην επίθεση, που στιγμές στιγμές εξαφανιζόταν η μπάλα, αλλά και στην άμυνα, στην οποία, επιτέλους, έχουμε ικανούς μπλοκέρ!

Στο δίλεπτο που άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα την εικόνα του αγώνα, ο Σχορτσανίτης σταμάτησε με τάπα τον θεόρατο Σαντιάγο. Οι Φώτσης, Διαμαντίδης ακολούθησαν τον Αγιούσο σ' έναν αιφνιδιασμό και αλλοίωσαν το λέι-απ του, όταν το καλάθι έμοιαζε βέβαιο. Ο Βασιλόπουλος έσβησε τα φώτα μπροστά στον Σαντιάγο. Ο Μπουρούσης σταμάτησε τον Μοχίκα. Και, λίγο αργότερα, όταν ο Σάντσες βρήκε μπροστά του ανοιχτό γήπεδο και ετοιμάστηκε να γκρεμίσει το καλάθι μ' ένα «τομαχόκ», είδε τον Διαμαντίδη να απογειώνεται μπροστά του και να του λέει το πιο εμφατικό «όχι» της βραδιάς. Οι ανεκδιήγητοι διαιτητές είδαν φάουλ. Ντροπής πράγματα…

Τώρα που η Εθνική εξασφάλισε την πρόκριση, επιτρέψτε μου να γράψω αυτό που απέφευγα τόσες μέρες για να μην τη ματιάσω, που λέει ο λόγος. Είναι η καλύτερη ομάδα που είχαμε ποτέ. Ανώτερη από αυτή που κέρδισε το χρυσό το 2005 στο Βελιγράδι, ανώτερη από τη δευτεραθλήτρια κόσμου του 2007, ασφαλώς ανώτερη από την ομάδα του μπασκετμπολίστα Γιαννάκη (1987-89).

Οσοι παρακολούθησαν τους αγώνες του Προολυμπιακού τουρνουά δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Οι υπόλοιποι ας βρουν τρόπο να παρακολουθήσουν τους αγώνες της Εθνικής στο Πεκίνο. Αλλοι θα είναι πρωινοί, άλλοι μεσημεριανοί, όλοι απολαυστικοί αν η ομάδα εμφανίσει το πρόσωπο που θαυμάσαμε αυτές τις μέρες στο ΟΑΚΑ. Τίποτα δεν είναι υπεράνω των δυνατοτήτων της. Τίποτε απολύτως.

Ο δρόμος βέβαια είναι μακρύς και δύσβατος. Το πρώτο ζητούμενο είναι να ξεκουραστούν τα παιδιά, το δεύτερο να καταρτιστεί πρόγραμμα προετοιμασίας προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις αυτού του δύσκολου καλοκαιριού, το τρίτο να γίνουν όσες διορθωτικές κινήσεις χρειαστεί, το κυριότερο να μείνουν οι παίκτες υγιείς, ορεξάτοι και φρέσκοι. Απόψε θα μάθουμε αν η περιπέτεια ξεκινάει με αντίπαλο στις 10 Αυγούστου την Ισπανία (το ιδανικό), την Ανγκόλα (το απευκταίο) ή την Αυστραλία.

Θα μάθουμε, επίσης, αν θα μπει στο ίδιο αεροπλάνο ο συγκινητικός Ντιρκ Νοβίτσκι. Υπάρχει κανείς που δεν του εύχεται καλή επιτυχία στον αγώνα με το Πουέρτο Ρίκο;