Ο Σωκράτης πήρε το όπλο του

Δουλειά κανενός οπαδού ή δημοσιογράφου δεν είναι οι μεταγραφές της κάθε ομάδας, παρά μόνο των αφεντικών. Ούτε κουμάντο στην τσέπη τους μπορούμε να κάνουμε (θα θέλαμε πολύ βέβαια) ούτε τις προτιμήσεις μας σε παίκτες και προπονητές μπορούμε να επιβάλουμε σε κανέναν. Απλώς εκφράζουμε πόθους. Ποδοσφαιριστές που γουστάρουμε, που τους έχουμε δει ή τους έχουν δει άλλοι για μας και κυρίως ψηφίζουμε δαγκωτό αυτόν που κοστίζει τα πιο πολλά, με τη γελοία λογική «για να κοστίζει τόσα πολλά, σίγουρα θα είναι παικταράς». Γελοία λογική όσο και το ότι «το χαβιάρι είναι χίλιες φορές καλύτερο από το σουβλάκι, επειδή κοστίζει χίλιες φορές παραπάνω». Αν οι χλίδουλες του κόσμου τούτου δεν είχαν ένα κυριλέ προφίλ να υπηρετήσουν, θα έπεφταν στα σουβλάκια με τέτοια μανία, που δεν θα έβρισκε ο παπάς σουβλάκι να θάψει...

Μαγκιά του εκάστοτε παράγοντα είναι να φτιάξει ομάδα που παίρνει τίτλους. Αν ταυτόχρονα παίζει και μπάλα, ακόμα καλύτερα. Αν τα πετύχει όλα αυτά και ταυτόχρονα βάζει και λεφτά στην τσέπη του, είναι όλοι ευχαριστημένοι. Εκεί όμως που φτάνει πλέον στα επίπεδα ημίθεου με τάσεις να γίνει θεός είναι όταν χαϊδεύει τα αυτιά των οπαδών, πιάνει στον αέρα τις ανάγκες τους, πατάει στο θυμικό τους και τους κάνει πραγματικότητα τα όνειρα για τον μεγάλο παικταρά. Το έκανε ο Κόκκαλης με τον Ζιοβάνι, τον Ζάχοβιτς, τον Καρεμπέ, τον Ριβάλντο. Το δοκίμασε η ΑΕΚ με Τσίριτς, μάπα το καρπούζι. Το προσπάθησε ο Παναθηναϊκός με Σόουζα, Ασάνοβιτς, Φλάβιο, Μπίσκαν και πέταξε καμιά δεκαριά βαλίτσες γεμάτες δραχμές και ευρώ στα σκουπίδια.

Αυτά τότε που ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ξόδευε όσα όσα για να κάνει το κομμάτι του. Το προσπάθησε και πέρυσι, μία με τον Ντούντου, δύο με τον Τουντσάι, δεν του έκατσε και βολεύτηκε με Γκαλέτι και Λούα Λούα. Στη συνέχεια επένδυσε στον μισό Μπελούτσι. Καλοί και οι τρεις, αλλά όλοι μαζί δεν φτάνουν στο «συγκινησιόμετρο» ούτε τον μισό Ριβάλντο. Η δουλειά όμως έγινε μια χαρά πέρυσι, έστω και χωρίς τον mega-star: πρωτάθλημα, Κύπελλο, καλή ευρωπαϊκή πορεία, δύο «διπλά» εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ, έσοδα που έφτασαν κάπου στα 50 εκατομμύρια ευρώ. Συνταγή επιτυχίας που δεν έχεις κανένα λόγο να αλλάξεις, -μόνο που κάτι ενοχλητικοί πολυμετοχικοί τύποι μπήκαν στον χορό και χαλάνε την πιάτσα. Δίνουν λεφτά δεξιά κι αριστερά, κλείνουν παίκτες σε κότερα («ποιοι, οι κάτοικοι Παιανίας αντί για εμάς τους λιμανίσιους»), γεμίζουν το «Ελευθέριος Βενιζέλος» κι όχι λόγω στάσης εργασίας του προσωπικού εδάφους. Αυτοί οι πολυμετοχικοί τον ανάγκασαν να παραβεί τις αρχές του και να δώσει πάνω από 2 εκατομμύρια για τον Αβραάμ, που θα έκλεινε ως ελεύθερο από τον Γενάρη, για να γλιτώσει κι άλλη μία ήττα. Αυτοί τον έκαναν να βιαστεί να πουλήσει Νούνιες και Λούα Λούα, ώστε με τα περίπου 5 αυτά εκατομμύρια στην τσέπη να πάρει το δίκαννο, να φορέσει τη στολή παραλλαγής και να βγει για κυνήγι.

Οχι για ορτύκια, αλλά για αγριογούρουνα. Για το μεγάλο θήραμα. Μόνο που αυτή τη φορά πρέπει να είναι πολύ μεγάλο. Καλές οι μεταγραφές του προπονητή, αυτή η μία, άντε δύο που κάνει παραδοσιακά κάθε καινούργιος κόουτς, αλλά οι μεταγραφές του προέδρου, που κατά βάθος θα ήθελε να είναι προπονητής και συμπεριφέρεται σαν οργανωμένος οπαδός, είναι πιο βαρβάτες. Οχι Σεβαντόν. Ούτε καν Εντού ή Σολδάδο. Πρέπει να είναι επιπέδου Ζιλμπέρτο Σίλβα τουλάχιστον. Από Σαβιόλα και πάνω. Επιπέδου Κρέσπο σαν να λέμε. Υπάρχουν τέτοια «πρόθυμα» θηράματα στο ποδοσφαιρικό δάσος; Θα δείξει.