Mε το φτωχό μου το μυαλό...

Τα σπορ έχουν τον δικό τους ήχο και ο φίλαθλος αντιδρά σαν το σκυλί του Παβλόφ. Οποιος αγαπάει το τένις δεν μπορεί να μη συγκινείται από τον υπόκωφο ήχο που κάνει το μπαλάκι όταν συναντάει το πλέγμα της ρακέτας. Αντίστοιχα το άκουσμα του ροπάλου του μπέιζμπολ όταν βρίσκει την μπάλα αμέσως φέρνει στο μυαλό των Αμερικανών το καλοκαίρι, εποχή που ανάβει ο ανταγωνισμός. Οσο για τον χαρακτηριστικό ήχο του ποδοσφαίρου, για μένα είναι η βουή της κερκίδας τη στιγμή που πλησιάζεις το γήπεδο. Αυτό που στα αυτιά του αδιάφορου ακούγεται κακοφωνία, αλλά στους φίλαθλους του ποδοσφαίρου υπόσχεση. Οτι σε λίγη ώρα θα βρίσκεται μέσα στο γήπεδο για να περιμένει τις ομάδες να βγουν για ζέσταμα. Και δεν υπάρχει ωραιότερη εποχή να ακούς τον ήχο από το καλοκαίρι, ειδικά όταν το ματς είναι βραδινό και η Αθήνα μισοάδεια. Δυστυχώς, τα ματς του Πανιωνίου για το Ιντερτότο γίνονται αργά το απόγευμα. Αν όμως κάποιοι ξεμείνουν στην Αθήνα την Κυριακή, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη διασκέδαση από το να πάνε μια βόλτα από τη Νέα Σμύρνη, που με τη Νάπολι αντίπαλο το ματς του Πανιωνίου θα είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του καλοκαιριού.

Μια διαστροφή που έχω είναι όταν βρίσκομαι σε περίεργη χώρα να ρωτάω αν υπάρχει ματς και να πηγαίνω να το βλέπω. Νομίζω ότι το πιο «ροκ» ματς που έχω δει ήταν πριν από 25 χρόνια στο Μαρόκο. Βρισκόμουνα στο Μαρακές, ήταν Κυριακή πρωί και το γκαρσόνι μού είχε πει ότι αν είχα το κουράγιο να κάνω τη μισή ώρα ποδαρόδρομο που χρειαζόταν, θα έβλεπα τη γιγαντομαχία της τοπικής ομάδας να αντιμετωπίζει τους άσους του Αγκαντίρ. Επειδή τίποτα δεν ήταν πιο βαρετό από το να κάθομαι μόνος στο «Cafe de Paris» για το επόμενο δίωρο, τράβηξα μια βαθιά αναπνοή και πήρα τον μεγάλο δρόμο. Ηταν ακόμα η εποχή που φορούσα το κόκκινο, α λα Παπάζογλου, μαντίλι στον λαιμό, κάτι που τράβηξε το μάτι του πιτσιρικά που με ακολουθούσε. Στο πρώτο μισό της διαδρομής ο πιτσιρικάς προσπαθούσε να με ψήσει να του δώσω το μαντίλι και σε αντάλλαγμα να τον πηδήξω. Στο δεύτερο μισό ο πιτσιρικάς προσπαθούσε να με ψήσει να του δώσω το μαντίλι και σε αντάλλαγμα να με πηδήξει. Τελικά, η σχέση μας έμεινε πλατωνική. Πιθανόν και να ήταν λάθος… Γιατί ανάμεσα στο 0-0 του Μαρακές με το Αγκαντίρ, το «ας σπρωχτούμε και όπως πέσουμε», κατά Φλωρινιώτη, θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Οι προηγούμενες αναμνήσεις μού ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας την προσφορά της δημοφιλούς Κουρούβτσι του Ουζμπεκιστάν στον Ετό. Το 2003 είχα πάει στην Τασκένδη για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πάλης Νέων. Εμοιαζε λιγότερο με διεθνή διοργάνωση και περισσότερο με νυφοπάζαρο για τη ρωσική μαφία. Στο παλέ «Ισλάμ Καρίμοφ», μπροστά από τη Λεωφόρο Ισλάμ Καρίμοφ, ο μόνιμος «πρόεδρος» του Ουζμπεκιστάν, Ισλάμ Καρίμοφ, καθόταν μπροστά στα δύο ταπί των αγώνων, έχοντας καθισμένους ένθεν κακείθεν βλοσυρούς Ρώσους μαφιόζους που παρακολουθούσαν του παλαιστές, σαν να ήταν top models σε πασαρέλα.

Αντίθετα με τον Καρίμοφ, που καθόταν πρώτο τραπέζι-κάλτσα, οι δημοσιογράφοι (δηλαδή εγώ) έπρεπε να ανεβαίνουν σε μια γαλαρία του παλέ, απ' όπου μπορούσαν άνετα να παρακολουθούν κάθε κίνηση του Καρίμοφ. Αλλά όχι και τους αγώνες στα ταπί. Πήγα να διαμαρτυρηθώ σε κάποιον από τους διοργανωτές. Με κοίταξε με άγριο, λίγο λυπημένο βλέμμα. Θυμήθηκα ότι μία από τις κατηγορίες στη Διεθνή Αμνηστία είναι ότι ο πρόεδρος του Ουζμπεκιστάν συνηθίζει να αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντίπαλους βράζοντάς τους μέχρι θανάτου. Οπότε, μια και η παροιμία «η γριά η κότα έχει το ζουμί» δεν περιλαμβάνει και τους δημοσιογράφους, αποφάσισα ότι ανάμεσα στο σοτέ και τη θέα στον Καρίμοφ, το δεύτερο ήταν προτιμότερο.

Οι Ουζμπέκοι πρέπει να γουστάρουν το ποδόσφαιρο. Ενα βράδυ ενώ σκότωνα την ώρα στο παζάρι συνάντησα τον μοναδικό Ουζμπέκο που μιλούσε αγγλικά. Εστω κάτι που έμοιαζε με αγγλικά... Προσπαθώντας να βρω θέμα συζήτησης, θυμήθηκα ότι πριν από μια δεκαετία από τον Παναθηναϊκό είχε περάσει ο μοναδικός Ουζμπέκος ποδοσφαιριστής που έπαιξε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Τζαφάρ Ιρισμέτοφ. Ο συνομιλητής μου με κοίταξε με τον θαυμασμό που έδειξαν οι Ισραηλίτες όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος, λέγοντάς τους ότι πριν από λίγο είχε μια συζήτηση με τον Θεό. «Do you know Irismetov?», με ρώτησε έχοντας μείνει κάγκελο. Ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχουν... Παρ' ότι το πλησιέστερο που είχα φτάσει στον Ιρισμέτοφ ήταν τα 80 μέτρα που χώριζαν τα δημοσιογραφικά του ΟΑΚΑ από την πλάγια γραμμή, απάντησα «yes».

Με κοίταξε με τον θαυμασμό και τη δυσπιστία του ανθρώπου που ακούει από έναν τυχαίο ότι όχι μόνο έχει σνιφάρει κόκα με τον Κιθ Ρίτσαρντς, αλλά του έμαθε και τα ακόρντα για το Satisfaction. «Yes», επανέλαβα, αλλά επειδή κάτι παραπάνω έπρεπε να προσθέσω έβαλα το κομπλιμάν. «He is a very good player». Με κοίταξε περιμένοντας κάποια συνέχεια.
«I saw him playing». Συνέχισε να κοιτάζει. Εδώ θα έπρεπε να κανονικά να προσθέσω «Yes. Substitute against OFI. He replaced Konstantinidis and he was running beautifully to get the ball when was going out». Τόση όμως πληροφόρηση για τα μέτρα του παζαριού του Ουζμπεκιστάν θα ήταν overload. Επανέλαβα απλώς «yes» και έφυγα μέσα στο μεγαλείο. Και όσοι σήμερα κουνάνε τα κεφάλια και σκέφτονται «άντε μωρέ οι λιγούρηδες οι Ουζμπέκοι. Για να δούνε λίγη μπάλα θα χρυσώσουνε τον Ετό», ας το ξανασκεφτούν. Εμείς οι θαυμαστές του Τζαφάρ δεν εντυπωσιαζόμαστε έτσι εύκολα από τα αποτυχημένα φορ της Μπαρτσελόνα.