Και μην ξεχνάτε...

Tο πάθος γεννήθηκε από το λατινικό ρήμα patior, που σημαίνει υποφέρω. Σημαίνει και υπομένω. Εξ ορισμού δεν είναι και το θετικότερο των συναισθημάτων. Εχει ωστόσο κάτι που το κάνει απαραίτητο σε όσους θέλουν να λέγονται άνθρωποι: διαχωρίζει εκείνους που ζουν επιδερμικά την καθημερινότητα από αυτούς που ζουν τη ζωή, που ξέρουν να εκτιμούν και την τελευταία λεπτομέρεια. Εξυπακούεται δε πως απαιτεί πράξεις. Διαφορετικά δεν μιλάμε για συναίσθημα, αλλά για θεωρία. Και αν στη θεωρία είμαστε όλοι εξπέρ, στις πράξεις… χωλαίνει κάπως το πράγμα. Λίγο ειλικρινείς να είμαστε με τον εαυτό μας, ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να συνάδουν αυτά που λέμε με αυτά που κάνουμε. Πόσω μάλλον με αυτά που θέλουμε. Ο Σχορτσανίτης είναι ειλικρινής. Και το απέδειξε εμπράκτως. Οταν αυτοβούλως «εξορίστηκε», απομονώθηκε και ετέθη προ των ευθυνών του για να ανακαλύψει ποιος είναι και τι θέλει πραγματικά από τον Σοφοκλή. Πέραν των όσων άκουγε, όσων διάβαζε και όσων κυκλοφορούσαν –ανωνύμως– και τον αφορούσαν.

Πήρε στα χέρια του τη ζωή του, τη στιγμή που κάποιοι τον είχαν διαγράψει, διότι πολύ απλά δεν είχαν… μπει ποτέ στα παπούτσια του. Δεν είχαν την παραμικρή ιδέα του πώς είναι να σηκώνεις στην πλάτη σου τα –υπερβολικά– «θέλω» άλλων, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. «Χάθηκε» όπως θα «χανόταν» ο καθένας στη δίνη της φήμης, των εκατομμυρίων ευρώ και… της υποχρέωσης να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις τρίτων –μέχρι του σημείου να ξεχάσεις ποιες είναι οι δικές σου… από τον εαυτό σου. Ας περάσουμε όμως και στο προκείμενο. Σε όσους –ξένους εκπροσώπους του Τύπου– αποταθήκαμε για να καταθέσουν άποψη επί της… στροφής που έχει κάνει φέτος το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα –τη μεγαλύτερη ταχύτητα, ζητούμενο του «δράκου» από την πρώτη ημέρα που συνάντησε τους εκλεκτούς του– άπαντες ανέφεραν το όνομα «Σόφο». Και επίσης άπαντες διευκρίνιζαν ότι «είναι απίστευτος. Ασταμάτητος. Η δύναμή του είναι τεράστια».

Τεκμηρίωσαν την άποψή τους. Είπαν πράγματα που είναι μεν γνωστά, αλλά επειδή ως Ελληνες έχουμε ελαφρώς ασθενή μνήμη... κρίναμε πως είναι χρήσιμο να τα θυμίσουμε –εν όψει και Ολυμπιακών Αγώνων. Κατ' αρχάς κανείς δεν μπορεί να του στερήσει το ριμπάουντ. Ως εκ τούτου κανείς δεν μπορεί να στερήσει στην ομάδα τους αιφνιδιασμούς –φυσιολογική εξέλιξη της κυριαρχίας της στα ριμπάουντ. Επίσης, δεν θυμόμαστε να τον έχει σταματήσει κάποιος από το να σκοράρει, όταν φτάνει η μπάλα στα χέρια του. Εννοούμε με κανονικό τρόπο. Γιατί με αντικανονικό γίνεται δουλειά, αλλά και πάλι δύσκολα. Το να ρολάρει πάνω στο κορμί σου ο «Σόφο» συνεπάγεται δύο πόντους.

Και φάουλ. Αν τον παίξεις από μπροστά δεν έχεις τον ίδιο όγκο, ως εκ τούτου θα την πάρει την μπάλα στο λόου ποστ και… θα τραβήξει έναν ακόμα φρουρό πάνω του, αφήνοντας ένα δικό μας άνθρωπο μόνο και μάλιστα στην baseline! Αφήστε που πολλές φορές τα μαρκαρίσματα πάνω του είναι ακόμα και τριπλά –οπότε μένουν δύο δικά μας παιδιά ελεύθερα. Σε κάθε περίπτωση και ένας να τον αναλάβει, δεν έχει την πολυτέλεια ούτε να σκεφτεί να πάει για βοήθεια. Οπότε… πάλι κερδισμένοι είμαστε! Στα μετόπισθεν η χρησιμότητά του είναι και πάλι υψίστης σημασίας. Κατ' αρχάς ξέρει να φθείρει τους αντίπαλους ψηλούς –και να ακυρώνει την όποια διάθεση έχουν να γίνουν απειλητικοί.

Παρά τα κιλά του, πηδάει ψηλά –ως εκ τούτου δεν χάνει «σκουπίδι»–, ενώ «γεμίζει» χώρο. Ο.Κ., υπάρχει ένα θεματάκι με την ταχύτητα και τη συγκέντρωση. Μην ξεχνάτε όμως πως είναι μόνο 23 χρόνων. Κοινώς, τα καλύτερα –παιχνίδια… και όχι μόνο– είναι μπροστά του. Αρκεί να θέλει ο ίδιος να τα κατακτήσει. Γιατί η άποψη του κοινού είναι σαφέστατη. Επευφημείται από τον κόσμο όσο κανείς άλλος και… οι τύποι που είχαν «βαφτίσει» τον Σακίλ Ο'Νιλ κορυφαίο σέντερ, όχι για τις κινήσεις στη ρακέτα, αλλά για την ευλυγισία του τη δεκαετία του '90, βάφτισαν τον Σχορτσανίτη «Baby Shaq». Μόνο να έχουμε πρόχειρη μια αλήθεια: και οι γίγαντες έχουν πάθη…