Σούπερ και με σβηστή τη μηχανή

Στο ημίχρονο του προημιτελικου με τη Νέα Ζηλανδία η Εθνική είχε κιόλας διαφορά 17 πόντων, αλλά οι παίκτες της αποχώρησαν προς τα αποδυτήρια σκυθρωποί. Ηθελαν να ισοπεδώσουν τους «άνδρες με τα μαύρα» και να χαρίσουν στον κόσμο υπερθέαμα σαν αυτό του αγώνα με τη Βραζιλία, αλλά αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Και άγχος.
Η μπάλα έμπαινε στο καλάθι και αμέσως ξανάβγαινε, βγάζοντας τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Τάπες που ξεσήκωναν την κερκίδα σφυρίζονταν φάουλ. Σουτ που γίνονταν υπό ιδανικές προϋποθέσεις έβρισκαν σίδερο. Ναι, αλλά το σκορ ήταν 37-20! Ο πήχυς τοποθετήθηκε πολύ ψηλά από την ίδια την ομάδα. Οι παίκτες έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους και δεν συμβιβάζονται με εικόνα μετριότητας.

Ο εκνευρισμός καθρεφτίστηκε στο πρόσωπο του Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Υστερα από δύο χαμένα λέι απ (μέσα-έξω η ρημάδα η μπάλα, σαν να του έκανε πλάκα…) και μια αποτυχημένη προσπάθεια για κάρφωμα, ο «Σόφο» αντικαταστάθηκε και έφυγε γραμμή για τα αποδυτήρια. Ηθελε, προφανώς, να ξεσπάσει μακριά από τα μάτια των 15.000 φιλάθλων. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν του είπε κουβέντα.

Ο Σχορτσανίτης εμφανίστηκε καθυστερημένα στο παρκέ για το β' ημίχρονο και δεν έκανε ζέσταμα. Η ίωση που τον άφησε απροπόνητο προχθές ήταν ένα εξαιρετικά βολικό άλλοθι. Αλλωστε, ο ιδιόρρυθμος σέντερ δεν πήγε στα αποδυτήρια μόνος, αλλά μαζί με τον γιατρό της ομάδας. «Αισθάνθηκε αδυναμία», μάθαμε μετά. Απόψε θα βρίσκεται ξανά στις επάλξεις.
Δεν φανταζόμουν τόσο εύκολη νίκη με τις μηχανές στο ρελαντί. Περίμενα τους Νεοζηλανδούς πιο αποφασιστικούς και πάντως όχι ψυχολογικά ευάλωτους. Τους έλειπαν, πάντως, η ποιότητα και ο δυναμισμός της ομάδας του 2002. Η Εθνική νίκησε σβηστή, έπαιξε σούπερ και έκανε και οικονομία δυνάμεων εν όψει ημιτελικού. Ο Γιαννάκης είχε βγάλει κομπιουτεράκι και μετρούσε λεπτά συμμετοχής για να μην αδικήσει κανέναν! Ο Διαμαντίδης ήταν ο «ρέκορντμαν» της βραδιάς με 25 λεπτά…

Το Πουέρτο Ρίκο είναι, ίσως, η πιο επικίνδυνη από τις ομάδες που μετέχουν στο Προολυμπιακό τουρνουά. Μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε οπουδήποτε, όπως νίκησε –σχεδόν με τους ίδιους παίκτες– την ομάδα των ΗΠΑ στην πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μπορεί και να χάσει από οποιονδήποτε οπουδήποτε –και συγχωρήστε με που δεν έχω πρόχειρο παράδειγμα.

Εχει χειριστές και σκόρερ αξίας στην περιφέρεια (Αγιούσο, Μπαρέα, Αρόγιο), δύο θεόρατα κορμιά μέσα στη ρακέτα (Σαντιάγο, Ράμος), τρέχει με ταχύτητα σπρίντερ, αλλά υστερεί σε οργάνωση, μεθοδικότητα, ψυχραιμία και τακτική προετοιμασία. Κάτι σαν «ΝΒΑ λάιτ»!

Ομως η Εθνική μας δεν τρόμαξε ποτέ μπροστά τους. Μπορώ να θυμηθώ αρκετές νίκες επί των «Πορτορίκων», όπως τους έλεγε ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, αλλά καμία ήττα. Τελευταία φορά που τους βρήκε μπροστά της η ελληνική ομάδα ήταν –όχι στο Μουντομπάσκετ, αλλά– στους Αγώνες του 2004, στον αγώνα για την 5η και 6η θέση. Μολονότι καταπονημένη και απογοητευμένη από την οδυνηρή ήττα από τους Αργεντινούς στον προημιτελικό, η Εθνική μας συνέτριψε τους μάγκες από την Καραϊβική και εγκατέλειψε τη διοργάνωση με –συγκρατημένο, έστω– χαμόγελο.

Απόψε δεν έχει λόγο να τους φοβηθεί. Προς Θεού, όμως, να μην τους υποτιμήσει όπως τους υποτίμησαν τα αμερικανάκια το 2004!