Πόσο πολύ λείπει ο Ιλια Ιβιτς…

«Τώρα θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο Σωκράτης Κόκκαλης», διάβασα στον «Πρωταθλητή». Δεν το αποκλείω –η απορία μου είναι γιατί δεν το 'χει κάνει ακόμα. Προτιμά τις βόλτες στη Μύκονο; Εχει εμπιστοσύνη στον Χρυσικόπουλο και στον Βαλβέρδε; Εχει πονοκεφάλους γιατί οι Ρώσοι της Systema, συνεταίροι του στην Ιντρακόμ, θέλουν την εξαγορά της εταιρείας; Ή μήπως φταίει ότι έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή διοικητικά οργανωμένος (;) ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει κανείς να του θυμίσει ότι σε λιγότερο από ένα μήνα η ομάδα παίζει στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ και κάθε μέρα που περνάει παίζει με τη φωτιά; Μπορεί να ισχύουν όλα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι το τελευταίο.

O Ολυμπιακός έχει δέκα χρόνια να αγωνιστεί σε προκριματικό Τσάμπιονς Λιγκ. Το καλοκαίρι του 1998, την τελευταία χρονιά που αγωνίστηκε, αντιμετώπισε την Ανόρθωση, που με καλύτερους παίκτες τον πιτσιρίκο τότε Οκκά και τον άτυχο Εγκωμίτη είχε χάσει με ένα ιδιαιτέρως κολακευτικό 2-1 στο πρώτο ματς και αντιμετώπιζε τη ρεβάνς αρκετά αισιόδοξα. Τότε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ενοχλημένος λίγο από μια γενική χαλαρότητα, φώναξε τους παίκτες και τους είπε ότι αν αποκλειστούν στη ρεβάνς, είναι προτιμότερο να μείνουν στη Μεγαλόνησο! Ο Ολυμπιακός χάρη σε ένα μεγάλο ματς του Γκόγκιτς και ένα δύσκολο γκολ του Γεωργάτου, μολονότι βρέθηκε να χάνει, κέρδισε 2-4 και προκρίθηκε –αμφιβάλλω αν κάποιος από τους τωρινούς θυμάται το άγχος εκείνης της περιπέτειας. Ισως ο μόνος που θα μπορούσε να πει ότι τα ματς του Δεκαπενταύγουστου δεν είναι εύκολη υπόθεση είναι ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, αλλά δεν τον έχω για άνθρωπο που θα χτυπήσει συναγερμούς καλοκαιριάτικα. Από τη στιγμή που έφυγε με άδεια κι ο Κώστας ο Νικολακόπουλος (στον οποίο όλο και κάποια διαρροή ανησυχίας θα γινόταν από διοικητικούς κύκλους, που κατανοούν το πρόβλημα, του στυλ «γράψε, Κώστα μου, μπας και ξυπνήσουν») δεν βλέπω ποιος θα εξηγήσει στον πρόεδρο πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο αυγουστιάτικος προκριματικός.

Ιούλιος

Ο,τι συμβαίνει φέτος τον Ιούλιο συνέβη πέρυσι τον Μάιο και τον Ιούνιο: δεν υπάρχει διαφορά. Πέρυσι τον Μάιο την ομάδα θα την έφτιαχνε ο Ριβάλντο –ύστερα αυτός έφυγε και έμεινε ο Λεοζίνιο, που δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε. Κατόπιν ανέλαβε ο πρόεδρος σε συνεργασία με τον Λεμονή, μια και ο Γιώργος Λούβαρης είχε ήδη αποχωρήσει. Χρειάστηκαν αρνήσεις από τον Τουντσάι, τον Μακελελέ, τον Τόμασον, για να καταλάβουν ότι δεν φτάνει να έχεις ή να υπόσχεσαι χρήματα, αλλά χρειάζονται κι άλλα πράγματα, όπως π.χ. το να χτυπάς τις σωστές πόρτες. Οι δυσκολίες εκείνες έφεραν τον Ιλια Ιβιτς, που άρχισε Ιούλιο μήνα την αναζήτηση παικτών: μόνο που πέρυσι χρόνος υπήρχε, διότι δεν υπήρχε προκριματικός, ενώ φέτος ο σκόπελος που είναι μπροστά μπορεί να βουλιάξει το πλοίο.

Πάγκαλος

Ο Ιβιτς δεν έκανε 11 μεταγραφές πέρυσι μόνο γιατί είχε χρήματα για ξόδεμα –χρήματα υπάρχουν και φέτος: για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο π.χ. το 1,2 εκατ. ευρώ έγινε 2,2 σε ένα βράδυ. Ο Ιβιτς μόλις πήρε το αξίωμα πήγε στον Πέτζα Μιγιάτοβιτς και ζήτησε να εξηγήσει στους φίλους του στην Ευρώπη για ποιον δουλεύει πλέον και πόσο αξιόπιστος είναι: έτσι έγιναν οι συμφωνίες για τον Κοβάσεβιτς, τον Γκαλέτι, τον Ραούλ Μπράβο, τον Λούα Λουα. Για τις επιλογές του Ιβιτς είχα συχνά ενστάσεις, όχι όμως για τους τρόπους του και την αποτελεσματικότητά του. Ο άνθρωπος ήξερε να κάνει δουλειές, είχε γνωριμίες χάρη στην προηγούμενη εμπειρία του στην ΑΕΚ, είχε ένα σχέδιο στο μυαλό του. Κυρίως είχε δέκα ανθρώπους με τους οποίους μπορούσε να μιλήσει. Ο Χρυσικόπουλος γνωρίζει περισσότερους, αλλά νομίζω ότι με αυτούς μπορεί να μιλήσει κυρίως για το ΠΑΣΟΚ και τα προβλήματά του. Ο Ιβιτς μπορούσε να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μιλήσει με τον Μιγιάτοβιτς, τον Ζάχαβι, τον Αντιτς, τον Ντελισάντι. Ο Χρυσικόπουλος μπορεί να μιλήσει άνετα με τον Θόδωρο Πάγκαλο, σίγουρα με τον Κώστα Λαλιώτη. Ως συνομιλητές έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον –κρίμα που δεν πουλάνε και σέντερ φορ.

Ραπίντ

Δεν φταίει, φυσικά, ο Χρισικόπουλος. Ο άνθρωπος είναι οικονομικός διευθυντής και όχι τεχνικός διευθυντής. Αν αύριο φύγει από τον Ολυμπιακό, θα πάει σε μια εταιρεία να ασχοληθεί με την εμπορική διεύθυνση, δεν θα κάνει δουλειές με τη Ραπίντ Βουκουρεστίου, ούτε ταξίδια στη Βουδαπέστη για να μάθει την αγορά της Ουγγαρίας. Ο Ιβιτς έμεινε επί της ουσίας αναντικατάστατος –κάτι που για να κατακτήσεις το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να μη σημαίνει και πολλά, ο Σάββας Θεοδωρίδης π.χ. είναι πολυτιμότερος– και το καλοκαίρι η έλλειψή του φαίνεται: με όλα του τα λάθη, είχε στο κεφάλι του λύσεις.

Ισπανός

«Κι ο Ερνέστο Βαλβέρδε;», θα ρωτήσει κάποιος. Από τον Ισπανό δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει ένας προπονητής. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος ρώτησε πόσα χρήματα υπάρχουν για μεταγραφές και όταν του είπαν πρότεινε τρεις ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν (ίσως) να αποκτηθούν. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Βαλβέρδε πέρυσι έκλεινε παίκτες, συζητούσε με μάνατζερ, έριχνε τιμές ποδοσφαιριστών, κυκλοφορούσε με ένα τηλέφωνο στο χέρι για να μάθει τι συμβαίνει με τον Ταμούδο και αν υπάρχει ομάδα που να ενδιαφέρεται για τον Ντε λα Πένια. Μπορεί να κάνει μια ψαγμένη υπόδειξη, όπως ο Οσκαρ, να ποντάρει σε ένα «λαβράκι», όπως ο Ντούντου, να παίξει στα σίγουρα με τον Ντούσερ, να δοκιμάσει τον Αλόνσο γιατί εμπιστεύεται τον μάνατζέρ του: όμως μέχρις εκεί. Δεν είπε ποτέ ο άνθρωπος ότι είναι ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Ασε που δεν έχει παίξει και ποτέ του προκριματικό Τσάμπιονς Λιγκ…

Γούστο

Πού καταλήγουμε; Στο ότι ο πρόεδρος θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του επειδή αποφάσισε να πορευτεί σχεδόν χωρίς συνεργάτες. Ομολογώ ότι έχω εμπιστοσύνη στο ποδοσφαιρικό του γούστο, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θυμάται τη δυσκολία του προκριματικού του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αυτή τη φορά αν πει στους παίκτες ότι θα φύγουν έτσι και δεν προκριθούν, μπορεί να μην τον φοβηθεί και κανένας, μια και σε όλους μπορεί να βρει δουλειά ένας καλός μάνατζερ. Σαν τον Ιβιτς π.χ.

Κατενάτσιο Νο 2

Eξακολουθώ να παρακολουθώ το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων κυρίως από επαγγελματική διαστροφή, μια και το ποδόσφαιρο που παίζει (;) η Εθνική ομάδα είναι στα όρια του ανυπόφορου. Χθες η αποβολή του Νίνη απενοχοποίησε εντελώς την ομάδα από τη βασική επιλογή του προπονητή της να παίξει κατενάτσιο και με τους γηπεδούχους Τσέχους, που –σημειωτέον– έπαιζαν χωρίς τους βασικούς επιθετικούς τους. Το ματς ήταν φωτοτυπία του αντίστοιχου με την Ιταλία: οι δικοί μας έπαιξαν μισή ώρα κανονικό ποδόσφαιρο και εξήντα λεπτά μαντρωμένοι στην άμυνα χωρίς επιθετικές ιδέες, χωρίς κανένα απολύτως επιθετικό πλάνο. Μέχρι τώρα έχουν φέρει δύο ισοπαλίες με ομάδες που εμένα μου φάνηκαν επιεικώς κατώτερες –αν δεν νικήσουν τους Αγγλους, που είναι κάτω του μετρίου, και αποκλειστούν, θα μιλάμε για αποτυχία ολκής. Αν σώσουν τα προσχήματα στο τελευταίο ματς και προκριθούν στην επόμενη φάση, τουλάχιστον αυτού του τύπου η στρατηγική επιλογή δεν θα έχει γίνει για το τίποτα.

Εγραφα τις προάλλες ότι με τον τρόπο που παίζει η ομάδα θάβεται το ταλέντο των ποδοσφαιριστών. Ενας φίλος προπονητής με πείρα στα τμήματα υποδομής, που θέλησε για ευνόητους λόγους να κρατήσει την ανωνυμία του, μου επισήμανε ότι η δική μου εκτίμηση είναι τόσο ποδοσφαιρική, που στην Ελλάδα δεν έχει νόημα! «Την καριέρα των ποδοσφαιριστών», μου είπε, «εδώ την καθορίζουν τα πρωτοσέλιδα κι αυτά υπάρχουν μόνο αν υπάρχουν επιτυχίες». Μου εξήγησε ακόμη ότι αν αυτή η ομάδα έφτανε σε κάτι που έμοιαζε με διάκριση, οι πιο πολλοί από τους παίκτες της θα είχαν μια πιθανότητα να τους αντιμετωπίσουν σοβαρά: με άλλα λόγια, το κριτήριο δεν είναι η ικανότητα, αλλά η όποια προβολή της.

Δεν έχει άδικο. Αν κρίνω από ό,τι έγινε με τους παίκτες της προηγούμενης ομάδας, μπορεί να έχει και 100% δίκιο. Αν δεν υπήρχε η επιτυχία της συμμετοχής στον τελικό, είναι αμφίβολο π.χ. κατά πόσο ο Ολυμπιακός θα αποκτούσε τον Μήτρογλου ή τον Γιάννη τον Παπαδόπουλο: και οι δύο ήταν πολύ καλοί παίκτες πριν ενσωματωθούν στην ομάδα, όμως ήταν η επιτυχία που τους έβγαλε στο προσκήνιο και όχι οι ικανότητές τους. «Για να καταλάβεις», μου 'λεγε ο φίλος μου, «αν στην Ελλάδα υπήρχε ο Μέσι και δεν τον έπαιρναν στην Εθνική Νέων γιατί ήταν π.χ. κοντός, δεν θα υπήρχε ελληνική ομάδα να εκτιμήσει σοβαρά τα προσόντα του»!

Δύσκολο να του δώσεις άδικο…

Ακουσε το αίτημα

Επειτα από περίπου δώδεκα χρόνια ήρθε η ώρα ο Ηλίας Δαμήλος ένα καλοκαίρι να κάνει κι αυτός διακοπές. Ο Δαμήλος, ένας από τους συμπαθέστερους προέδρους, αποχώρησε χθες από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, τον οποίο παραχώρησε στη συμβολική τιμή των 150 χιλιάδων ευρώ αφήνοντας κάποια ελάχιστα χρέη: ο «Λιας», μάλιστα, χάρισε στους νέους διοικούντες και ένα ποσό της τάξης των 100 χιλιάδων ευρώ που η ομάδα θα εισπράξει από τη Σούπερ Λίγκα μέσα στο καλοκαίρι. Επικεφαλής του νέου διοικητικού σχήματος είναι ο επιχειρηματίας Αγησίλαος Κασάπογλου, εισαγωγέας και έμπορος συστημάτων που βοηθούν στην αντιμετώπιση της βαρηκοΐας! Μόνο ένας τέτοιος θα μπορούσε να ακούσει και να κατανοήσει το αίτημα του λαού των Ποντίων για αλλαγή…