Ο κόσμος λατρεύει την Εθνική

Το παιχνίδι της Εθνικής με τη Βραζιλία ήθελε σχεδόν μισή ώρα για να ξεκινήσει. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Αντίκριζες δίπλα σου μικρά παιδιά, οικογένειες, πολλές γυναίκες, φιλήσυχους άνδρες. Το κοινό, δηλαδή, που όλοι θέλουμε στα γήπεδα όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά γενικότερα του αθλητισμού. Σχεδόν δύο μήνες πριν στο ίδιο γήπεδο, αλλά και στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τα δεδομένα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η αλητεία έδινε και έπαιρνε, σε σημείο που να σιχαίνεσαι να ασχολείσαι με τα σπορ.

Δεν ζούμε σε αγγελικό κόσμο. Αυτό το γνωρίζουμε. Και ούτε περιμένουμε από τη μια μέρα στην άλλη να σταματήσουν τα έκτροπα. Εξάλλου στο πλαίσιο των ομάδων, των συλλόγων, ο φανατισμός είναι ανεκτός. Μέχρις ενός σημείου όμως. Μέχρι εκεί που σταματάει στα συνθήματα, στα μπινελίκια. Αυτά, ό,τι και να λέμε, όσο και να επιδιδόμαστε σε «πλαστικές εκκλήσεις» δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ. Τα στόματα δεν κλείνουν.

Στην Εθνική το κλίμα είναι διαφορετικό. Είναι γιορτή, που άρχισε το «μαγικό» βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987. Τότε που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά έκαναν το μπάσκετ εθνικό άθλημα, έκαναν την Εθνική «επίσημη αγαπημένη». Μία Εθνική που όσο πάει τόσο πιο αγαπητή γίνεται. Το σχεδόν γεμάτο χθες ΟΑΚΑ το απέδειξε περίτρανα. Αν και άλλο πράγμα μάς έκανε τεράστια εντύπωση: το γεγονός ότι ο κόσμος χειροκρότησε, για να μην πούμε αποθέωσε, την εθνική Βραζιλίας με το που μπήκε στο γήπεδο. Και σε ανώτερα. Αλλωστε μας περιμένουν, πάντα στο πλαίσιο του Προολυμπιακού, κι άλλες γιορτινές βραδιές.