Σαν ντοκιμαντέρ του National Geographic

Tι σας έλεγα τις προάλλες; Οταν σκορπίσει ο κουρνιαχτός του Προολυμπιακού τουρνουά και –αν όλα πάνε καλά– των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να βρεθούμε να μιλάμε για μια Εθνική καλύτερη από αυτή του 2006, του 2005, του 1987 ή του 1989. Για την περσινή δεν μιλάμε. Εάν η περσινή ομάδα έμοιαζε ώρες ώρες να κινείται με κάρβουνο (και να στηρίζεται στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα των παικτών της), η φετινή καίει κηροζίνη. Εάν σηκώσετε το κεφάλι θα τη δείτε να πετάει πάνω από τα κεφάλια σας για Πεκίνο.

Η πείρα μού υπαγορεύει να περιμένω και να είμαι επιφυλακτικός. Δεν επικαλείται όμως επιχειρήματα σχετικά με την ποιότητα του υλικού, ή με τις δυνατότητες της ομάδας, ή με την αντικειμενική της αξίας. Επικαλείται τον αδυσώπητο νόμο του Μέρφι, αυτόν που επιμένει ότι ανά πάσα δεδομένη στιγμή θα πάνε στραβά όλα όσα μπορούν να πάνε στραβά.

Πείτε του, όμως, να βγάλει τον σκασμό o ενοχλητικός Μέρφι. Πώς μπορεί να ηττηθεί αυτή η ονειρεμένη ομάδα από τους Νεοζηλανδούς (τους ίδιους Νεοζηλανδούς που χθες γνώρισαν συντριβή από τη Γερμανία) και μάλιστα μπροστά σε 20.000 Ελληνες φιλάθλους; Μη γελιέστε, πάντως. Η κρίσιμη βραδιά είναι αυτή των προημιτελικών. Εάν η ομάδα φτάσει στα ημιτελικά θα πετύχει σίγουρα τη μία νίκη που θα χρειάζεται για να αποκτήσει κινεζική βίζα στο διαβατήριό της.

Συγγνώμη αν παρασύρομαι και παραληρώ, αλλά ο έρωτας δεν κρύβεται. Αυτή η Εθνική μού αρέσει από την πρώτη φορά που την είδα να παίζει –με μισόσβηστες τότε μηχανές και δίχως Διαμαντίδη– στο τουρνουά «Ακρόπολις». Οι Βραζιλιάνοι θα αισθάνονται σαν να τους παρέσυρε κατολίσθηση.

Η Εθνική έπαιξε αποτελεσματικό μπάσκετ και πρόπερσι στην Ιαπωνία και το 2005 στο Βελιγράδι, ακόμα και μερικές βραδιές του περσινού Ευρωμπάσκετ. Ποτέ, όμως, δεν μπόρεσε να συνδυάσει την ουσία με τέτοιο θέαμα. Οι περιστασιακοί θεατές θα θαύμασαν τα βροντερά καρφώματα και τις «μαγικές» πάσες, εγώ όμως εννοώ τις κολασμένες άμυνες σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Αυτή η ομάδα έχει τις προδιαγραφές να μετατρέπει την άμυνα σε θέαμα!

Ποιος δεν εντυπωσιάζεται όταν βλέπει τα αρπακτικά ξαμολυμένα στο παρκέ, να πνίγουν δίχως έλεος όποιο φουκαρά βρίσκουν στο διάβα τους; Σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ του National Geographic, αλλά… χωρίς τα χασμουρητά!

Το ΟΑΚΑ γέμισε χθες μέχρι τα ορεινά του. Είκοσι χιλιάδες κόσμος. Αλλοι τόσοι θα μαζευτούν αύριο, άλλοι τόσοι το Σάββατο εφόσον συνεχίσει η Εθνική, άλλοι τόσοι την Κυριακή αν χρειαστεί. Φίλαθλοι αγνοί, από αυτούς που χειροκροτάνε όχι μόνο «την ομαδάρα μας», αλλά και τον αντίπαλο άμα λάχει. Ας πω, λοιπόν, τον καημό μου, μήπως ξεχαστώ. Γιατί πρέπει να τους εξορίζουμε όλους αυτούς από τα γήπεδα τον χειμώνα; Με τι θράσος τους εξοστρακίζουν οι μεγαλοπρόεδροι κι ανοίγουν τις πύλες στα χουλιγκάνια; Τι ντροπή…