Δεν θα γίνουν ποτέ Ελλάδα!

H μνήμη είναι σαν τα τερματικά των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Δεν αποθηκεύουν όσα στοιχεία θέλουμε, αλλά όσα χωρά η RAM. Που έχει και τα όριά της. Απαξ και φουλάρει, πετά οποιαδήποτε επόμενη πληροφορία. Για να μην πάθουν κανένα… κακό οι Αμερικανοί, έχουν φροντίσει να κάνουν το μπακ απ τους σε ένα δεδομένο: την ήττα από την Εθνική στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Δύο χρόνια μετά διαβάζουμε νέα φουρνιά αναλύσεων για τη… μαύρη μέρα που έζησαν οι NBAers στη Σαϊτάμα. Οσο, δε, κοντοζυγώνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, θα αυξάνονται και οι αναφορές που γίνονται στην Ελλάδα. Με επίθετα όπως «απίστευτοι», «μοναδικοί», «εξαιρετικοί» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, κατά των Αμερικανών τις γραφές. Που φυσικά και έχουν υπεραναλύσει μέχρι και το τελευταίο δέκατο εκείνου του ματς. Εχουν αποκωδικοποιήσει πλήρως το παιχνίδι μας. Μόνο που η ουσία βρίσκεται αλλού: στη νοοτροπία.

Στη λίστα με τα άπειρα κοινά σημεία που έχουμε με την Ισπανία (και θα τα αναπτύξουμε στην πορεία) πρώτη έρχεται η αφοσίωση των διεθνών μας στην πατρίδα. Οι πρωταθλητές κόσμου γουστάρουν να εκπροσωπούν τη χώρα τους, ομοίως και τα δικά μας παιδιά -και παρεμπιπτόντως δευτεραθλητές κόσμου... Και ανυπομονούν για τη στιγμή που θα βρεθούν όλοι μαζί. Φίλοι επί σειρά ετών και συμπαίκτες σε συλλόγους και μικρές εθνικές, ξέρουν πώς θα περάσουν καλά. Εντός και εκτός παρκέ. Αυτό είναι που πρέπει να «κοπιάρουν» οι ΝΒΑers για να... σώσουν την έξωθεν μαρτυρία της επιχείρησης που εκπροσωπούν (αυτή του «άλλου πλανήτη»). Διότι αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος αυτού που λέγεται «ομάδα». Μαζί, φυσικά, με άλλα πράγματα. Οπως το «δεν υπάρχει εγώ, αλλά εμείς». Κάτι καθόλου εύκολο. Διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να προτάσσει, να προφυλάσσει το «εγώ» του. Οταν τώρα λέγεσαι Κόμπε Μπράιαντ και κυκλοφορείς στην υδρόγειο ως ο MVP και παράλληλα έχεις λύσει το βιοποριστικό των τρισέγγονών σου, είναι σαφές πως τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα. Γι' αυτό και λιώνουν και ξαναλιώνουν οι Αμερικανοί το DVD του 101-95 και υπερτονίζουν την ανάγκη της ομαδικότητας. Διότι ταλέντο έχουν πολλοί. Το θέμα είναι να μπορείς να το αξιοποιείς προς το γενικότερο συμφέρον. Να μην εξελίσσεται σε τροχοπέδη. Πράγμα που μας κατατάσσει μεταξύ των καλύτερων του κόσμου την τελευταία πενταετία. Οσο όμως κι αν μελετούν οι της άλλης ακτής του Ατλαντικού τα όσα είχαν συμβεί πριν από δύο χρόνια, πάλι δεν μπορούν να νιώσουν καλυμμένοι. Κι αυτό επειδή φέτος καταφέραμε να περάσουμε το θεματάκι μας στο επόμενο επίπεδο. Ανεβάζουμε ταχύτητα και γινόμαστε ακόμα πιο απειλητικοί, πολύ απλά γιατί μπορούμε. Οταν έχεις κάποιους εκ των καλύτερων περιφερειακών του πλανήτη στο ρόστερ σου και όταν οι ψηλοί όχι μόνο ακολουθούν τον ρυθμό, αλλά… τον συντονίζουν με τα ριμπάουντ (γιατί ποιος θα στερήσει την κυριαρχία των αιθέρων στον Σχορτσανίτη ή τον Μπουρούση;), δεν μπορείς παρά να πατήσεις σε αυτά τα ατού.

Οι Αμερικανοί είναι σίγουρο ότι θα είναι πεισμωμένοι και εκνευρισμένοι. Ηταν μεγάλη η ήττα τότε. Αλλά ίσως να είναι και λίγο εφησυχασμένοι… Πολλοί, δε, θα επικαλεστούν την αποτυχία του Euro. Ξεχνούν ότι η Εθνική φέτος είναι μια τελείως διαφορετική ομάδα, με τον Φώτση πιο ανεβασμένο από ποτέ, μια και έχει βελτιώσει το σουτ του από την περιφέρεια, τον Σπανούλη με ένα χρόνο γεμάτο από αγώνες στην πλάτη του και όχι όπως πέρυσι, που χάζευε τον Βαν Γκάντι να οδηγεί στην καταστροφή τους Ρόκετς, τον Σχορτσανίτη παρόντα, τον Μπουρούση να είναι μεταλλαγμένος προς το καλύτερο, τον Παπαλουκά ακόμα πιο ώριμο, τον Διαμαντίδη πιο ξεκούραστο…

Μεγάλο θέμα αποτελεί τι θα κάνουν οι ψηλοί των Αμερικανών. Οταν στο ΝΒΑ λες πως είσαι σέντερ, τα πόδια σου πατάνε έξω από το ζωγραφιστό μόνο για να κάνεις σκριν και να δώσεις καμιά πάσα. Ποιος θα κυνηγήσει τους Φώτση, Μπουρούση και Τσαρτσαρή στην περιφέρεια για να τους κόψει το τρίποντο; Πλέον στην ομάδα δεν υπάρχει ο Λάζος, που δεν έβγαινε από τη ρακέτα, και όλοι μπορούν να δώσουν περισσότερη κίνηση στην ομάδα. Να παίξουμε σαν... Αμερικανοί και αυτό δεν το περιμένουν ούτε… οι Αμερικανοί. Κάπως έτσι έχασαν και τον αγώνα στην Ιαπωνία. Απλώς δεν περίμεναν να τους χτυπήσουμε με το ίδιο όπλο.

Εντάξει, εμείς Κόμπε δεν έχουμε. Ούτε ΛεΜπρον Τζέιμς… Αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν έχουμε κάποιον παίκτη που να απαιτεί να έχει 20 επιθέσεις στο στατιστικό του σε κάθε ματς. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά μας. Είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι όταν ένας κάνει 20 σουτ αποκλείεται να έχει το ίδιο καλά ποσοστά όταν τα 20 σουτ τα κάνουν 10 διαφορετικοί, έστω και χαμηλότερου επιπέδου και ικανοτήτων...