O κλώνος του Χατζηβρέττα

Οταν η Εθνική της προηγούμενης τετραετίας άρχισε να φυλλορροεί, η ανησυχία για την επόμενη μέρα ήταν διάχυτη. Θα βρεθούν αντικαταστάτες για τους τέσσερις που έφυγαν; Θα διατηρήσει η ομάδα τη δυναμική της; Θα υπάρξει μήπως έλλειμμα ποιότητας και πείρας;

Τρεις μέρες πριν από το τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά, το άγχος έχει σχεδόν εξανεμιστεί. Μολονότι ανανεώθηκε αισθητά σε πρόσωπα και σε φιλοσοφία, η ομάδα παραμένει πανίσχυρη. Είναι, ίσως, καλύτερη από κάθε άλλη φορά.
Η αποχώρηση του Λάζαρου Παπαδόπουλου αποδεικνύεται κρυμμένη ευλογία. Δίχως αυτόν, η ανάπτυξη της ομάδας έγινε λιγότερο προβλέψιμη, πιο γρήγορη, πολυδιάστατη. Ο Γιάννης Μπουρούσης κατάλαβε ότι είναι πια απαραίτητος στην ομάδα, απελευθερώθηκε και παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του, με πάθος, ενέργεια και ενθουσιασμό. Η παρουσία του δίπλα στον Φώτση (και τους Βασιλόπουλο, Διαμαντίδη) κάνει την άμυνα πολύ πιο αποτελεσματική, αφού το λέι-απ έγινε για τον αντίπαλο περίπλοκη υπόθεση. Ξαφνικά, έχουμε μπλοκέρ. Ο Λάζαρος ουδέποτε υπήρξε τέτοιος.

Η απουσία των Δήμου Ντικούδη, Μιχάλη Κακιούζη ελπίζω ότι θα περάσει απαρατήρητη. Ο Φώτσης είναι ο άνθρωπος-αράχνη της ομάδας, η ζωντανή εξήγηση των περσινών της προβλημάτων. Της δίνει ταχύτητα, σβελτάδα, εύκολο ριμπάουντ σε άμυνα και επίθεση, μακρινό σουτ, διεισδυτικότητα, τάπες, τα πάντα. Ο Πρίντεζης, ατρόμητος και γεμάτος νεανική ενέργεια, μοιάζει ιδανικός αναπληρωματικός του. Κερδίζει μια θέση με το σπαθί του. Μολονότι ο Κώστας Τσαρτσαρής μοιάζει κάπως ταλαιπωρημένος, η «μπροστινή γραμμή» δείχνει βελτιωμένη σε σχέση με το 2007. Αλλωστε, τα πεντάλεπτα του οδοστρωτήρα Σχορτσανίτη είναι ικανά να αλλάξουν τη μορφή οποιουδήποτε αγώνα. Θυμόμαστε με ενθουσιασμό τα κατορθώματά του στην Ιαπωνία, ξεχνάμε όμως ότι κι εκεί 5-10 λεπτά άντεχε να παίξει. Σε καμία φάση του Μουντομπάσκετ δεν αγωνίστηκε δύο διαδοχικά βράδια ο «Σόφο». Οσο ερωτηματικό αποτελούσε και τότε, άλλο τόσο αποτελεί και τώρα.
Ο μοναδικός παίκτης που άφησε αισθητό κενό είναι ο Νίκος Χατζηβρέττας. Η αποχώρησή του αναγκάζει τον Γιαννάκη να ανακατέψει την τράπουλα, χωρίς όμως να αποδυναμώνει αισθητά την ομάδα. Απλώς αλλάζουν οι συντεταγμένες. Απόντος του Χατζηβρέττα, ο Νίκος Ζήσης βρήκε χώρο και ρόλο. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος χρεώνεται το πόστο του βασικού σμολ-φόργουορντ, αυτό που μοιάζει πια να δικαιούται.

Το δίλημμα του Γιαννάκη είναι το εξής: ποιους (δύο) από τους Τσαλδάρη, Πελεκάνο, Περπέρογλου, Γλυνιαδάκη να κρατήσει στη 12άδα του Προολυμπιακού; Ο τελευταίος κέρδισε πόντους με τις εμφανίσεις του στα φιλικά, αλλά ίσως εκτιμηθεί ότι περισσεύει, αφού υπάρχουν πολλά κορμιά για να καλύψουν τις δύο θέσεις των ψηλών.
Αντίθετα με τον Περπέρογλου, ο Πελεκάνος προέρχεται από κακή χρονιά. Επειδή όμως κανένας από τους δύο δεν μπορεί να βοηθήσει στον χειρισμό της μπάλας σε ώρα ανάγκης (εάν π.χ. τραυματιστεί κάποιος από τους 4 βασικούς γκαρντ), υποψιάζομαι ότι ο Δημήτρης Τσαλδάρης θα πάρει το χρίσμα πριν από αυτούς.

Το παιχνίδι του ταιριάζει στην ομάδα όχι μόνο στην άμυνα, που ο άσος του Αρη συνηθίζει να πιέζει με περισσή προσήλωση, αλλά και στην επίθεση, που οι πρωτοβουλίες του είναι μετρημένες και λογικές, το δε σουτ του αξιόπιστο. Αν υπάρχει κλώνος του Χατζηβρέττα στη σημερινή Εθνική, αυτός είναι ο Τσαλδάρης. Μέχρι τώρα μοιάζει να ταλαιπωρείται από τρακ, αλλά αυτό θα εξανεμιστεί μόλις ακουστεί το όνομά του στο τελικό προσκλητήριο