Ατυχε Μαυρογιαλούρε, βιάστηκες!

Τώρα μάλιστα. Πνέει τα λοίσθια η διαφθορά. Η κυβέρνηση διέταξε φορολογικό έλεγχο στη Siemens, «ελπίζοντας» προφανώς ότι η εταιρεία καταχωρούσε στα λογιστικά της βιβλία τις μίζες. Είναι σαν λες ότι θα βρεις στοιχεία σε βάρος του Τζακ του Αντεροβγάλτη διαβάζοντας το ημερολόγιό του.

Αλλά, πάλι, πού ξέρεις; Μπορεί η αχίλλειος πτέρνα της Siemens να είναι η ανεξήγητη λογιστική-φορολογική ειλικρίνεια. Ισως το όνομα του πρώην διευθύνοντος συμβούλου, του Χριστοφοράκου, να είναι σημαδιακό: «Χριστός φόρος». Θυμάστε την ταινία «Συλλέκτης Οστών»; Για να κάνει το παιχνίδι ενδιαφέρον, ο κακός άφηνε σημάδια και ο αστυνόμος (Ντένζελ Ουάσινγκτον) τα αποκρυπτογραφούσε. Ε, γιατί να μην ελπίζει και η κυβέρνηση ότι η εταιρεία του «χριστού φόρου» υποδεικνύει το μονοπάτι της διαφάνειας; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η στοιχειώδης σοβαρότητα είναι που τα «κακάρωσε» νωρίς.

Α, ναι, ξέρω. «Και τον Αλ Καπόνε τον στρίμωξαν με αφορμή φορολογικές ατασθαλίες». Μόνο που για να αναγνωρίσω έστω και ψήγματα λογικής σε έναν τέτοιο παραλληλισμό, θα ήθελα να δω προηγουμένως το αυτονόητο: κάποιες απόπειρες να «στριμωχτούν» Siemens και «λαδωμένοι», για όσα αφορούν την ταμπακιέρα. Υπέπεσε στην αντίληψή σας κάτι τέτοιο στο δικαστικό ή πολιτικό πεδίο;

Το τραγελαφικό είναι ότι η Siemens όχι μόνο δεν «στριμώχνεται» μέχρι στιγμής, αλλά αντιθέτως «στριμώχνει» αυτή! Η ίδια διοχέτευσε όσα ήθελε, κάνοντας επίδειξη υπεροχής –όχι απλού κυνισμού– έναντι του... εθνικού πολιτικού κορμού. Είναι σαν να λέει –για κάποιους λόγους– πως έχει ράμματα για πολλές γούνες, εκδοχή την οποία μάλλον ενισχύει το «ραμμένο» στα μέτρα του «κουκουλώματος» τωρινό σκηνικό: κοτζάμ υπόθεση 100 εκατομμυρίων ευρώ κοντεύει να... συνοψιστεί στο θέμα Λιάπη.

Η αλήθεια είναι ότι η Siemens διαθέτει ιστορικούς λόγους να νιώθει άνετα εδώ στην Ελλάδα. Τι άνετα δηλαδή, ομφαλός του (εγχώριου) κόσμου. Το 1954-55 κλυδωνίστηκε η τότε ελληνική κυβέρνηση (του «Συναγερμού») εξαιτίας του σκανδάλου Siemens-Telefunken. Το 1965 πλάστηκε ο κινηματογραφικός Μαυρογιαλούρος. Ατυχος ήταν. Δεν θα χρειαζόταν να αποδείξει πως «υπάρχει και φιλότιμο», εάν «γεννιόταν» μερικές δεκαετίες αργότερα. Πρώτον, δεν θα πάθαινε το αυτοκινητικό ατύχημα: το προεκλογικό ταξίδι θα μπορούσε κάλλιστα να το οργανώσει η Siemens. Αν ο Μαυρογιαλούρος προσκόμιζε παραστατικά πληρωμής για τη βενζίνη, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δεύτερον, ο κομματάρχης δεν θα σόκαρε τον υπουργό με την απάντησή του στο ερώτημα «τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα». Αντί να πει «είμαι του κόμματος», θα έλεγε «είμαι της εταιρείας, αλλά της δικής μας, κομματικής θυγατρικής, όχι των άλλων». Εξυπακούεται ότι το μαιευτήριο της Πλατανιάς θα διέθετε εξοπλισμό Siemens, δοθέντων των καλών σχέσεών της με τον υπουργό. Εάν ο Μαυρογιαλούρος ρωτούσε τον Γκρούεζα «γιατί εξυπηρετούνται μόνο οι ημέτερες έγκυες», εκείνος θα εξηγούσε: «Διότι η Siemens μάς χρωστάει ακόμα το μισό υλικό, όπως έκανε και με τη ΔΕΗ». Η Siemens δεν θα πλήρωνε δεκάρα τσακιστή για ποινική ρήτρα και ο Μαυρογιαλούρος θα παρέμενε στη θέση του. Αλλά, είπαμε, έζησε νωρίς.