Οταν ο Ναδάλ προσπέρασε τον Φέντερερ

Προσπαθώντας (ματαίως) να αντισταθώ στον πειρασμό της υπερβολής, λέω ότι η κυριακάτικη τιτανομαχία του Ραφαέλ Ναδάλ με τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό του Γουίμπλεντον μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη νίκη του θρύλου Μπιορν Μποργκ επί του ιδιοφυούς τρελού Τζον ΜακΕνρο το 1980. Οι πιο φανατικοί του τένις θυμήθηκαν έναν άλλο τελικό, αυτόν που έγινε το 1982, με πρωταγωνιστή πάλι τον «Σούπερ Μακ» και αντίπαλο αυτή τη φορά τον Τζίμι Κόνορς. Τότε ο Κόνορς για να κερδίσει χρειάστηκε 4 ώρες και 20 λεπτά. Φέτος ο καθαρός χρόνος της μονομαχίας του Ναδάλ με τον Φέντερερ ήταν 4 ώρες και 40 λεπτά: ποτέ στην ιστορία του αθλήματος τελικός δεν κράτησε περισσότερο. Λογικό. Οσοι τον παρακολουθούσαν παρακαλούσαν να μην τελειώσει.

H ιστορία του τένις είναι μια ιστορία μεγάλων μονομαχιών και είμαστε τυχεροί που στις μέρες μας είδαμε πιθανότατα την πιο σπουδαία. Η αναμέτρηση των δύο αρχίζει τέσσερα χρόνια πριν, στο «τσιμέντο» του Μαϊάμι. Ο Φέντερερ είναι ήδη Νο 1 του κόσμου και έχει κερδίσει το US Open και το Open της Αυστραλίας, όταν στον 3ο γύρο του συγκεκριμένου τουρνουά εμφανίζεται απέναντί του ένας αριστερόχειρας Ισπανός «διάβολος», τέσσερα χρόνια νεότερός του και 4.925 βαθμούς πίσω του στην κατάταξη. Πριν ο Ελβετός καταλάβει πού έμπλεξε, ο 17χρονος Ναδάλ έχει κερδίσει την πρώτη μάχη 2-0 (6-3, 6-3). Οι δυο τους συναντιούνται για δεύτερη φορά ένα χρόνο αργότερα, στον τελικό του ίδιου τουρνουά. Αυτή τη φορά ο Ρότζερ δεν εκπλήσσεται, αλλά ιδρώνει: τον νικά στο πέμπτο σετ, αφού προηγουμένως ο Ισπανός (που έχει φτάσει σε ένα χρόνο στο νούμερο 11 της παγκόσμιας κατάταξης) προηγείται 2-0. Ακολουθούν 16 μεταξύ τους ματς σε τρία χρόνια. Ο Φέντερερ είναι πάντα το νούμερο 1, αλλά ο Ναδάλ έχει 11 νίκες, πέντε από τις οποίες συνεχείς. Φέτος πριν από την Κυριακή τον έχει κερδίσει σε τρεις ακόμα τελικούς, στο Αμβούργο (2-1, δηλαδή 7-5, 6-7, 6-3), στο Μονακό (2-0, δηλαδή 7-5, 7-5) και στο Ρολάν Γκαρός με ένα ξερό 3-0. Υπάρχει, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια: οι έντεκα αυτές νίκες είναι ή σε γήπεδα με χώμα (όπως οι τρεις φετινές πριν από αυτή της Κυριακής) ή σε τσιμέντο. Στα γρήγορα γήπεδα, δηλαδή στους συνθετικούς τάπητες των κλειστών και φυσικά στο χόρτο του Γουίμπλεντον, κέρδιζε πάντα ο «βασιλιάς» Φέντερερ.

Ηττα

Την Κυριακή στο Γουίμπλεντον –επί της ουσίας– η ανθρωπότητα παρακολούθησε την πρώτη ήττα του Φέντερερ. Το πλήθος των μεταξύ τους αναμετρήσεων είχε βάλει τον ανταγωνισμό τους σε μια άλλη βάση: ο χαρισματικός Ισπανός μετρούσε από τον μεγάλο Ελβετό μόνο ήττες στα «γρήγορα» γήπεδα, δηλαδή στα συνθετικά και στο χόρτο, όπως ο αντίπαλός του έκανε όταν τον αντιμετώπιζε στα χώματα. Η αναμέτρησή τους δεν είχε να κάνει με την κατάκτηση της πρωτιάς στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά κυρίως με το ποιος θα νικούσε τον άλλο στο γήπεδό του. Η ήττα του Φέντερερ από τον Ισπανό στο Ρολάν Γκαρός πριν από λίγες εβδομάδες ήταν ένα συνηθισμένο αποτέλεσμα και γι' αυτό δεν δόθηκε στην παρουσίασή της η παραμικρή έμφαση. Η υποψία που υπάρχει είναι ότι η νίκη του Ναδάλ στο Γουίμπλεντον είναι η απόδειξη ότι είναι καλύτερος παίκτης ακριβώς επειδή νίκησε τον αντίπαλό του εκεί που αυτός έμοιαζε αήττητος.

Μποργκ

Στην ιστορία του αθλήματος ο Μπιορν Μποργκ ήταν πριν από τον Ναδάλ ο τελευταίος που στην ίδια σεζόν είχε κατορθώσει να κερδίσει και στο χώμα του Ρολάν Γκαρός και στο χόρτο του Λονδίνου –όμως τότε οι παίκτες έπαιζαν με ξύλινες ρακέτες, το τένις ήταν πιο τεχνικό αλλά και πιο αργό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που έκανε ο Ισπανός είναι κάτι μοναδικό και δεν είναι τυχαίο ότι δεν το έχει καταφέρει κανείς μετά το 1980, όταν οι ρακέτες άλλαξαν. Ηδη στα διεθνή Μέσα η ερώτηση που γίνεται δεν είναι αν ο Ναδάλ είναι ο καλύτερος παίκτης του καιρού μας, αλλά αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών!

Χόρτο

Τι γεννά αυτού του τύπου την υποψία; Μα το γεγονός ότι ο Ναδάλ δεν νίκησε απλώς το Νο 1 του καιρού μας, αλλά ίσως τον καλύτερο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε γήπεδα με χόρτο! Ο Φέντερερ μοιάζει φτιαγμένος για να κερδίζει το Γουίμπλεντον μόνο με την παρουσία του: το γεγονός ότι πριν από την κυριακάτικη ήττα του δεν είχε χάσει κατά τη διάρκεια του τουρνουά ούτε ένα σετ καταδεικνύει τον άθλο του αντιπάλου του. Ο Ελβετός ηττήθηκε δείχνοντας τον τρομερό χαρακτήρα του: το ότι γύρισε το ματς από το 2-0, ισοφαρίζοντας σε 2-2 αφού προηγουμένως ακύρωσε δύο ματς πόιντ, δείχνει από τι πάστα είναι φτιαγμένος. Η δική μου αγαπημένη φάση σε αυτόν τον καταπληκτικό τελικό είναι ο πόντος με τον οποίο ο Φέντερερ ακύρωσε το 3ο ματς πόιντ του Ισπανού στο τέταρτο σετ, ένα passing –χτύπημα με το ρεβέρ κατά μήκος της πλάγιας γραμμής, που σπανίως δοκιμάζει. Πρόκειται για τον ορισμό της κλάσης: ας μην ξεχνάμε ότι κλάση είναι να τολμάς (και να κατορθώνεις) το δύσκολο στην πιο σημαντική από τις στιγμές.

Κλάση

Ο Ναδάλ για να κερδίσει είδε όλη την κλάση του Φέντερερ και δεν τρόμαξε. Η νίκη του δεν είναι η κλασική νίκη της άμυνας απέναντι στην επίθεση, αλλά ο θρίαμβος της εργατικότητας και της προσήλωσης. Ο Φέντερερ έχω την εντύπωση ότι έμεινε αιχμάλωτος στη στασιμότητα της τελειότητάς του: το τένις που παίζει είναι άψογο, αλλά δεν έχει τίποτα το εγκεφαλικό. Ο τελευταίος πόντος του ματς είναι η επιτομή του: ο Ελβετός, βραχυκυκλωμένος, καταφεύγει στο τρομερό του ντράιβ, που τσακίζει κόκαλα, και η μπάλα σταματά στο διχτάκι. Η στιγμή απαιτούσε διαχείριση –αυτό έκανε εντυπωσιακά ο Ναδάλ σε όλο το διάστημα του αγώνα.

Χώμα

Η λογική λέει ότι η μεταξύ τους αναμέτρηση θα συνεχιστεί για καιρό. Ομως τώρα στον Φέντερερ δεν φτάνει να ξανακερδίσει το «πιάτο» του Γουίμπλεντον. Για να φτάσει τον Ναδάλ (που παραμένει Νο 2 στην κατάταξη, αλλά είναι πλέον το Νο 1 της ιστορίας), θα πρέπει να τον νικήσει στα χώματα. Μου μοιάζει σχεδόν απίθανο...

Υπομονή

Στην ιστορία του Γουίμπλεντον, μετά το 1980, που το τένις άλλαξε, υπήρξαν κάποιοι ελάχιστοι «χωματάδες» που κατάφεραν να διακριθούν. Στο χόρτο η μπάλα χορεύει, το να μένεις πίσω δεν έχει νόημα, πρέπει να ξέρεις να επιτεθείς. Ο Αγκασι νίκησε το 1992 τον Ιβανίσεβιτς χωρίς να κάνει ούτε ένα βολέ στο ματς, ο Τζιμ Κούριερ έπαιξε έναν τελικό χωρίς να πλησιάσει ποτέ στο φιλέ, χάνοντας όμως από τον Πιτ Σάμπρας. Οι δύο Αμερικανοί είναι εξαιρέσεις του κανόνα –η αλήθεια είναι ότι αν δεν παίρνεις το ρίσκο που η περίσταση επιβάλλει, αργά ή γρήγορα φεύγεις ηττημένος. Ο Παγδατής π.χ. δύσκολα με τον τρόπο που παίζει θα πετύχει στο Λονδίνο κάτι σπουδαίο.

Ο Ναδάλ, πέρα από την τρομακτική του βελτίωση αυτά τα τελευταία χρόνια, κατάφερε την Κυριακή κάτι που μόνο ο Μποργκ είχε πετύχει, παίζοντας ωστόσο σε άλλες ταχύτητες: βρήκε έναν τρόπο να φέρει το ματς στο δικό του ρυθμό, μεγαλώνοντας απίστευτα (για τα δεδομένα του Γουίμπλεντον) τη διάρκεια των γκέιμ. Χρειάστηκε να δω το ματς δεύτερη φορά για να διαπιστώσω ότι ο Φέντερερ καταφέρνει να κλείσει με βολέ έπειτα από δικό του σερβίς έναν πόντο έπειτα από επτά ολόκληρα γκέιμ: για να έχετε μια εικόνα τού πόσο τον έμπλεξε ο Ισπανός, σκεφτείτε ότι στον ημιτελικό με τον Σάφιν αυτό το σερβίς-βολέ παιχνίδι το έκανε επιτυχημένα 26 φορές! Ο Ναδάλ είχε κάνει τη μεγάλη πρόβα πέρυσι, όταν έχασε από τον Φέντερερ έπειτα από πέντε σετ, αλλά έμαθε ότι για να έχει τύχη πρέπει να κάνει αυτός το παιχνίδι. Στο ματς της Κυριακής κατορθώνει ως αριστερόχειρας να εκμεταλλευτεί το μεγάλο του όπλο, δηλαδή τη δυνατότητα να παίζει με το δικό του ντράιβ στο ρεβέρ του αντιπάλου του. Επειδή δεν πρόκειται για κάποιου τύπου συγκλονιστικό κόλπο, αυτό το 'χουν προσπαθήσει πολλοί –κανείς όμως απέναντι στον Φέντερερ δεν έδειξε τόση υπομονή, ίσως διότι κάθε φορά που ο Ελβετός ξέφευγε από αυτού του τύπου την προβλεπόμενη παγίδα μάζευε εύκολα πόντους.

Στο τέλος ο Ναδάλ δήλωσε ότι ο φίλος και αντίπαλός του παραμένει ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών: το λένε και τα νούμερα. Ομως ο Φέντερερ δεν νομίζω ότι παρηγορήθηκε βλέποντας πως ανατέλλει μια εποχή στην οποία το αδιαφιλονίκητο νούμερο 1 θα είναι αυτός που τέσσερα χρόνια τον κυνηγάει…

Ισπανική επίθεση

Η εθνική Ισπανίας κέρδισε το Euro. O Ναδάλ τον Φέντερερ και πάει για νούμερο 1 του κόσμου, μια και η διαφορά του με τον Ελβετό είναι μικρότερη από 50 βαθμούς. Ο Πεντρόσα είναι νούμερο 1 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσικλέτας, ο Αλόνσο μόλις χθες ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα 1, η εθνική των Ισπανών στο μπάσκετ έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια, μόλις πριν από δύο εβδομάδες ο Καστιγιάνος Κονταντόρ κέρδισε τον Ποδηλατικό Γύρο της Ιταλίας και χθες ο επίσης ποδηλάτης Βαλβέρδε πήρε κεφάλι στον Γύρο της Γαλλίας. Τελικά ο μόνος Ισπανός που δεν τα 'χει καταφέρει τα τελευταία χρόνια πρέπει να είναι ο «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ στην ΑΕΚ…