Η διαγραφή των λαθών

Σηκώνω τα χέρια μπροστά στο ερώτημα «Ποιος είναι ο τελευταίος παίκτης που δοκιμάστηκε σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ, υπέγραψε συμβόλαιο και έβγαλε τη σεζόν;». Από όσο θυμάμαι, κανένας. Η πιο συνηθισμένη ιστορία με αυτούς που δοκιμάζονται είναι να έχουν μέσον. Να έχουν έναν πιο μεγάλο αδελφό που να παίζει στην ομάδα και να λέγεται Γιάγια Τουρέ ή Περπερίμ Χετεμάι, και η ομάδα για να μη χαλάσει το χατίρι του μεγάλου να βάλει τον μικρό στις προπονήσεις. Αρχικά το ρεπορτάζ μιλάει για «υποσχέσεις» που αφήνει. Μετά ότι «πρέπει να δοκιμαστεί περισσότερο για να βγουν συμπεράσματα». Και στο τέλος ο αδελφός κουνάει το μαντίλι. Οι αδελφοί, μαζί με κάτι απίθανες περιπτώσεις που ούτε ξέρεις πώς εμφανίστηκαν, τύπου Λάτσκο του Ολυμπιακού -που θα γινόταν «νέος Τζόρτζεβιτς» αλλά ούτε «γέρος Τζόρτζεβιτς» δεν έμοιαζε να μπορεί να γίνει-, είναι η μαγιά για τις καλοκαιρινές δοκιμές. Τώρα, πώς το καταφέρανε στον Ολυμπιακό να μην έχουν τον καλό αδελφό, τον Τσάβι, αλλά να δοκιμάζουν τον άγνωστο αδελφό, τον Μικέλε, είναι τροφή για σκέψη. Η οποία δεν μπορεί να καταλήξει παρά στο γεγονός ότι με τον Σωκράτη Κόκκαλη στα κουμάντα τα λεφτά δεν πάνε στα αμυντικά χαφ αλλά σε φορ που κάνουνε τακουνάκια. Δηλαδή, ολική επαναφορά στην προ Πέτρου και Ιλια εποχή.

Αντίθετα, στον ΠΑΟΚ ενώ ξεκίνησαν άσχημα τις μεταγραφές τώρα μοιάζει να λογικεύονται. Γιατί με τον Μπακαγιόκο που δεν ήθελε η Λάρισα ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να κατεβάζει πολύ χαμηλά τον πήχη. Με τον Κάζμιερτσακ, που υποτίθεται ότι είχε συμφωνήσει αλλά τα γύρισε, η διοίκηση του ΠΑΟΚ δεν έριχνε τον πήχη αλλά πέρναγε από κάτω του. Αν όμως ο Ζαγοράκης και ο Σάντος καταφέρουν να κλείσουν τη μεταγραφή του Νίκου Λυμπερόπουλου κάθε λάθος διαγράφεται. Από χαρακτήρα ο Λυμπερόπουλος είναι από τους παίκτες που μόνιμα νιώθουν αδικημένοι. Η διαφορά, όμως, με τους περισσότερους παίκτες είναι ότι στον «Λύμπε» βγαίνει θετικά και προσπαθεί να βουλώσει το στόμα αυτών που τον «αδίκησαν». Με την ομάδα του να εισπράττει το προϊόν.

Και κάτι τελευταίο μεταγραφικό για τον ήρωά μου Ούρκο Πάρντο. Καταλαβαίνω ότι η μεταγραφή του περιπλέκεται επειδή ο ίδιος και ο μάνατζέρ του πρέπει να πάρουν από 20%. Μόνο που αυτό είναι ποσοστό και όχι συγκεκριμένος αριθμός. Πρόβλημα θα υπήρχε αν η ομάδα που τον έπαιρνε έπρεπε να δώσει μισό, ένα εκατομμύριο ή ό,τι άλλο. Το πώς όμως θα μοιράσουν τα λεφτά μιας μεταγραφής η διοίκηση, ο μάνατζερ και ο παίκτης ουδόλως αφορά την ομάδα που αγοράζει. Τώρα, αν με τα ποσοστά τα χρήματα βγαίνουν λίγα για την ομάδα που πουλάει, ποσώς ενδιαφέρει τον αγοραστή. Πάντως, το να γίνει ο Πάρντο -που έχει δώσει στην μπάλα περισσότερα σκαμπίλια από όσα ο Βουτσάς στον Τζανετάκο- το σίριαλ του καλοκαιριού δείχνει πόσο κεφάτος λαός είμαστε.


Υποθέτω ότι οι περισσότεροι που έχουν χρόνια διευθύνσεις e-mail με τα χρόνια όλο και θα έχουν κονομήσει κάποιους απρόσκλητους αλληλογράφους. Τους λεγόμενους και spamers. Με τον χρόνο συμπέρανα ότι είναι κάτι σαν το συνάχι. Ενοχλητικοί, αναπόφευκτοι, που πάντα σκέφτεσαι «πού στο διάολο το κόλλησα;» Η μόδα στο spaming στο δικό μου mail αυτόν τον καιρό είναι οι Αφρικανοί. Οι οποίοι χωρίζονται σε αρκετές κατηγορίες, με έναν όμως κοινό παρονομαστή: έχουν ένα καράβι λεφτά και δεν μπορούν να ανοίξουν ένα λογαριασμό στην Ελλάδα για να τα μεταφέρουν.

Τα spam ξεκίνησαν με Νιγηριανούς «συγγενείς πολιτικών» που έδιναν 10-35% μίζα για λογαριασμούς στην Ευρώπη, όπου μπορούσαν να μεταφέρουν το χρήμα. Μετά εμφανίστηκαν Φιλιππινέζοι, Ιβοριανοί, Κονγκολέζοι, Ζαϊρινοί, Ζαμπιανοί, Λιβεριανοί και ό,τι προαιρείσθε. Επίσης σιγά σιγά τα mail έγιναν πιο ενδιαφέροντα. Ξεκίνησαν από απλές ιστορίες τύπου «Ημουνα υπουργός, έχω λεφτά και θέλω να τα βγάλω στην Ευρώπη», αλλά με τον καιρό ξεφεύγουν. Το τελευταίο mail που μου ήρθε αναφέρει τις περιπέτειες του James και τις Dorris Abbey, που ο πατέρας τους δηλητηριάστηκε από τους επαγγελματικούς του εταίρους, η μαμά τους τα τίναξε ενώ γεννούσε τη μικρή, και σήμερα έχουν 12,5 εκατ. δολάρια στο Αμπιτζάν και θέλουν ΕΜΕΝΑ να μου δώσουν 20% για να μπορέσουν να τα βγάλουν στην Ευρώπη. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, πόσο αγαθός πρέπει να είσαι για να πιστέψεις ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Αφρική είναι ότι δεν βρίσκουν ανοικτούς λογαριασμούς στην Ευρώπη για να στείλουν το χρήμα.

Πάντως, αν μου ερχόταν mail από την Ελλάδα ότι ζευγάρι ψάχνει τραπεζικό λογαριασμό για να βάλει χρήματα από τον μπλοκαρισμένο δικό του λογαριασμό το μυαλό μου δεν θα πήγαινε στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Ο δήμαρχος το είπε καθαρά ότι ο λογαριασμός υπήρχε για τις προεκλογικές ανάγκες του συνδυασμού του και το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς ο εισαγγελέας Θεσσαλονίκης Βασίλης Φλωρίδης πήγε και τον συνέδεσε με την υπεξαίρεση των 22 εκατομυρίων από την ταμειακή υπηρεσία του δήμου.

Ο Βασίλης Φλωρίδης είναι, επίσης, ο εισαγγελέας που πήρε την εντολή να ερευνήσει την επίθεση κατά του Αβραάμ Παπαδόπουλου. Φυσικά, μετά τη μεταγραφή του Παπαδόπουλου η υπόθεση πηγαίνει για αρχείο. Ο Παπαδόπουλος και ο Νεμπεγλέρας, όπως αναμενόταν, κατέθεσαν ότι δεν είδαν και δεν ξέρουν και η υπόθεση θα κλείσει συνοπτικά.

Τώρα, το πόσο εύκολο είναι το πρωτοσέλιδο της μιας μέρας να γίνει το μονόστηλο της επόμενης το ξέρει όποιος έχει δουλέψει ένα μήνα σε εφημερίδα. Επίσης, ξέρει πόσο εύκολο είναι ένα θέμα που προβάλλεται σαν σημαντικό τη μία σεζόν την επόμενη να το φάει η μαρμάγκα. Θέλετε καλύτερο παράδειγμα από τα διαρκείας της ΑΕΚ;

Τον περσινό Μάιο η μεγάλη χορωδία του ντεμοτεχνείου ξεκίνησε το ορατόριο «Ω, Κύριε, ως πού θα φτάσουν τα διαρκείας;» Πέρυσι ακριβώς αυτή την εποχή τα διαρκείας είχαν ξεπεράσει τα 20 χιλιάδες. Εφέτος διαβάσατε, ακούσατε, είδατε πουθενά γραμμένο πόσα διαρκείας πουλήθηκαν; Και αν πέρυσι η πώληση των διαρκείας αποδείκνυε πόσο ο κόσμος υποστηρίζει τον Ντέμη Νικολαΐδη, η εφετινή απροθυμία του κόσμου να αγοράσει αποδεικνύει ότι έπαψε να τον στηρίζει; Μπορεί, πάντως, η μείωση στις πωλήσεις των διαρκείας να είναι και ο λόγος της οικονομικής πολιτικής της ΠΑΕ. Η οποία πολύ επιεικώς μπορεί να χαρακτηριστεί και σφιχτή.

Το βραβείο του «τσίπη της σεζόν» μέχρι πριν από τρεις μέρες έπαιρνε ο Παναθηναϊκός. Οταν ο Ηρακλής ζήτησε τον Σαρακατσάνο ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε ζητώντας 40 χιλιάρικα, και συμβιβάστηκε με 30 και τον ΦΠΑ. Από τριημέρου, όμως, το βραβείο ανήκει στην ΑΕΚ.

Μια φρούδα μέρα το τηλέφωνο του Χάρη Παππά χτύπησε σε πένθιμο τόνο. «Χάρη, παιδί μας, ευχαριστούμε που υπηρέτησες πιστά τον ''Δικέφαλο'', αλλά δεν βρίσκεσαι στα πλάνα του νέου τεχνικού μας. Αϊντε, λοιπόν, με το καλό, παλικάρι μας να βρεις μια ομάδα να αποκατασταθείς, γιατί νέο παιδί δεν κάνει να τεμπελιάζεις». Ο Χάρης, όμως, είχε και κάτι υπόλοιπα λαμβάνειν. Σαράντα χιλιαρικάκια, που ακόμα και για υπουργό Πολιτισμού δεν είναι ευκαταφρόνητο ποσό. Πήρε, λοιπόν, δρόμους και βουνά ο Χάρης και βρήκε μια στοργική αγκαλιά στην Ξάνθη. «Ελεύθερος Χάρη;», ρωτάει ο Πανόπουλος. «Ελεύθερος, και ωραίος», απαντάει ο Χάρης. Παίρνουν τηλέφωνο στην ΑΕΚ και τότε ακούνε κάτι άλλο. «Τον δίνουμε, αλλά με 40 χιλιάρικα». «Γιατί, Χάρη, παιδί μου, μας είπες ότι είσαι ελεύθερος;», ρωτάει ο Πανόπουλος. «Ελεύθερος είμαι. Μάλλον λάθος θα καταλάβατε. Σαράντα είναι τα χιλιάρικα που μου χρωστάνε». Ο Πανόπουλος όμως είχε καταλάβει καλά. Και πήρε ανάποδες. «Διαπραγματευόμαστε τη μεταγραφή», στέλνει το μήνυμα στην ΑΕΚ. Οπως, λοιπόν, έμαθα η μεταγραφή έκλεισε. Με δέκα χιλιάρικα. Τώρα, αν είναι με ΦΠΑ ή χωρίς ΦΠΑ, δεν μου το διευκρίνισαν.


Eδώ εξηγείται αυτό που πολλοί ρώταγαν. Γιατί ο Λυμπερόπουλος έμεινε ελεύθερος και η ΑΕΚ δεν προσπάθησε να τον πουλήσει. Επειδή κάτι θα ήξερε ο Λυμπερόπουλος για τον τρόπο που γίνονται οι φετινές διαπραγματεύσεις. «Ασε», σου λέει, «μην πάνε και κλείσουνε τη μεταγραφή για 28 χιλιάρικα και ένα Toyota Starlet και με ξεφτιλίσουν αιωνίως».