Ναι, αλλά ο Ηρακλής δεν φταίει σε τίποτα

Επειδή το σίριαλ της πώλησης (;) του Ούρκο Πάρντο από τον Ηρακλή είναι από τα πιο μεγάλα που παρακολουθούμε το φετινό καλοκαίρι και επειδή όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα αντίστοιχα πονήματα συνδυάζει στοιχεία της πραγματικότητας και της φαντασίας, θα ήθελα να αναφέρω κάποιες λεπτομέρειες, οι οποίες οδηγούν και σε κάποιες χρήσιμες σκέψεις. Το σίριαλ του Πάρντο δεν θα είχε ξεκινήσει, αν δεν υπήρχε ο ικανότατος Ιλια Ιβιτς. Ο Σέρβος εκτιμά βαθύτατα τον συγκεκριμένο τερματοφύλακα, επειδή τον θεωρεί κατάλληλο για ομάδα που παίζει «ζώνη».

Ο Ιβιτς κρίνει ότι ο Πάρντο είναι πολύ καλός στις εξόδους, ότι έχει καλά ρεφλέξ όταν βλέπει αντίπαλο κυνηγό να «τρυπάει» την τετράδα και να μπαίνει κατά μέτωπο και ότι είναι καλός με τα πόδια. Ο Ιβιτς τον ήθελε στον Ολυμπιακό και αυτός τον προξένεψε στον Ζοσέ Πεσέιρο.

Πρωτοσέλιδο

Οταν ο Ιλια ήταν στον Ολυμπιακό κυκλοφόρησε το όνομα του Πάρντο για πρώτη φορά σε πρωτοσέλιδο, νομίζω της «Εξέδρας», και όχι τυχαία, διότι τα παιδιά εκεί έχουν με τον Ιβιτς καλή σχέση. Ωστόσο, πρόταση στον Ηρακλή από τον Ολυμπιακό τότε δεν έγινε. Γιατί; Κυρίως γιατί στο συμβόλαιο του Πάρντο υπάρχει ο όρος να πάρουν αυτός και ο μάνατζέρ του το 40% των χρημάτων μιας πιθανής μεταγραφής. Από τη στιγμή που ο παίκτης έχει δύο χρόνια ακόμα συμβόλαιο, αυτό το 40% ανεβάζει το συνολικό ποσό της δαπάνης. Πόσα χρήματα μπορείς να δώσεις στον Ηρακλή για να δελεάσεις τον Αντώνη Ρέμο να τον παραχωρήσει; Αν υποθέσουμε ότι του δίνεις καθαρά 600 χιλιάρικα, τότε η μεταγραφή θα φτάσει το 1.000.000 ευρώ, μια και θυμίζω ότι 400.000 ευρώ, βάσει σχετικού όρου, πρέπει να πάρουν ο παίκτης και ο εκπρόσωπός του. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, κατά τη γνώμη μου, που η πρόταση δεν κατατέθηκε.

Ραπίντ

Αντιθέτως, έγινε μια δελεαστική πρόταση από τη Ραπίντ Βουκουρεστίου. Ο Ηρακλής για να πάρει το μέγιστο δυνατό ποσό ξεκίνησε μια συζήτηση με τον Πάρντο και τον μάνατζέρ του για να μειώσουν το ποσοστό τους. Αυτή η συζήτηση βασιζόταν σε μια αμοιβαία θέληση να γίνει η μεταγραφή και δεν μπορούσε φυσικά να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί, διότι ο παίκτης δεν ήθελε νέο συμβόλαιο. Από όσο γνωρίζω, ο Πάρντο καταλάβαινε την ανάγκη του συλλόγου να ελαττωθεί αυτό το 40% της προμήθειας και δεν είχε αντίρρηση, μόνο που άλλο πράγμα είναι η καλή διάθεση και άλλο η συμφωνία. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγαν στο Βουκουρέστι μαζί με τον Πάρντο και τον μάνατζέρ του και ο Ρέμος με τον νομικό εκπρόσωπο του Ηρακλή: θέλησαν να διασφαλίσουν τα χρήματα του συλλόγου και να προλάβουν πιθανά καπρίτσια της τελευταίας στιγμής.

Σεγούρα

Διαβάζω στα ρεπορτάζ ότι στο παραπέντε ο Πάρντο δήλωσε ότι έχει πρόταση από τον Ολυμπιακό και δεν υπέγραψε. Στα ρεπορτάζ διάβασα ότι του τηλεφώνησε ο Σεγούρα και τον καθησύχασε ότι ο Ολυμπιακός θα ενδιαφερθεί. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που οι Ρουμάνοι όρισαν μια τιμή για να πάρει ο Ολυμπιακός τον ποδοσφαιριστή, θα 'πρεπε να δώσει στον Ηρακλή περισσότερα χρήματα από αυτά που έδινε η Ραπίντ, ή τουλάχιστον τα ίδια. Η λογική λέει ότι αν ο παίκτης θέλει να πάει στον Ολυμπιακό μπορεί να διευκολύνει τους «ερυθρόλευκους» παραιτούμενος του 40% της προμήθειας επί του ποσού της μεταγραφής: αν η Ραπίντ έδινε 1,2 εκατ. ευρώ σε όλους, ο Ολυμπιακός μπορεί άνετα να πληρώσει λιγότερα, δίνοντας ωστόσο στον Ηρακλή τουλάχιστον τα χρήματα που του έδιναν οι Ρουμάνοι –ίσως και κατιτίς παραπάνω για να εξασφαλίσει τη συγκατάθεσή του. Αν ο Πάρντο ή ο μάνατζερ θα πάρουν τα χρήματά τους, όπως και πόσα θα είναι αυτά, τον Ηρακλή ποσώς τον ενδιαφέρει. Ο Ηρακλής τα χρήματά του τα διασφάλισε. Ή του τα δίνουν ή η μεταγραφή δεν θα γίνει.

Πρόταση

Μόνο που από όσα γνωρίζω, πρόταση πάλι δεν κατατέθηκε. Προφανώς γιατί ο μάνατζερ δεν παραιτείται από το δικό του 20%, ή γιατί μπορεί ο Ολυμπιακός να έκρινε ότι από τη στιγμή που «χάλασε» η πώλησή του στη Ραπίντ, θα ρίξει και την τιμή του. Η βασική ερώτηση ωστόσο στην ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία είναι πώς μια ομάδα μπορεί να προστατευθεί, όταν προκύψει ένα τέτοιου είδους μπλέξιμο. Γιατί ο βασικός κίνδυνος δεν είναι να σου μείνει ένας καλός παίκτης –αυτό μόνο κακό δεν είναι– αλλά να σου μείνει ένας ανόρεχτος και κακοδιάθετος ποδοσφαιριστής.

Νάτσο

Χθες διάβασα ότι και ο Νάτσο Γκαρσία αρνήθηκε να ανανεώσει το συμβόλαιό του με τον Αρη. Υπάρχει, λένε, μια ένσταση του μάνατζέρ του επί των συμφωνηθέντων: ο κίνδυνος για τον Αρη είναι να βρεθεί μπροστά σε μια νέα περίπτωση Παπαδόπουλου. Συμφωνώ ότι οι παίκτες έχουν κάθε δικαίωμα να διαπραγματεύονται με τους όρους που οι ίδιοι επιθυμούν και να υπογράφουν όπου οι ίδιοι θέλουν, αναρωτιέμαι όμως πώς μπορεί να προφυλαχθούν οι ομάδες από παιχνίδια των μάνατζερ, ή από «μπασίματα» κάποιων πλουσιότερων, όταν μάλιστα ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει ουδείς θεσμικός παράγοντας, ο οποίος να μπορεί να εγγυηθεί ένα καθεστώς ισονομίας. Οπως είναι τα πράγματα, μια ομάδα είναι σχεδόν αδύνατο να βρει το δίκιο της. Γιατί ένας παίκτης να πει ότι τον «πλησίασε» ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟ; Εχει όφελος να τσακωθεί μαζί τους;

Αμυνα

Η μόνη άμυνα των συλλόγων δεν είναι οι ρήτρες των συμβολαίων, αλλά οι καλές σχέσεις με τους παίκτες. Θα φτάσουμε σε σημείο και στην Ελλάδα στα συμβόλαια των καλών ποδοσφαιριστών να γίνονται κάθε χρόνο αναπροσαρμογές –στο εξωτερικό ήδη συμβαίνει. Και είναι αξιοσημείωτο πως το παλιό 1+1+1 κ.λπ., με το οποίο οι ομάδες κρατούσαν ομήρους τους παίκτες, θα μεταβληθεί με ένα επί της ουσίας 1+1+1 κ.λπ. αυτή τη φορά υπέρ των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι θα είναι αυτοί που θα 'χουν τον τελικό λόγο.

Υπεραθλητές

Μου γράφει ο φίλος αναγνώστης Γιώργος Χειλάς με αφορμή το Γκραν Πρι του Σίλβερστοουν και τον «τελικό των τελικών» του Γουίμπλεντον (για τον οποίο υπόσχομαι να γράψω αύριο, αφού τον ξαναδώ) ανάμεσα στον Ναδάλ και τον Φέντερερ:

«Συμφωνώ: το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Αλλωστε πάντα θα θυμάμαι ότι πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια βρισκόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μου μαζί με τον πατέρα μου και παρακολουθούσαμε στίβο. Ξαφνικά, μπαίνει μέσα η μητέρα μου και μας λέει: "Πάλι μπάλα βλέπετε;".

Η καημένη έβλεπε παντού μια μπάλα, γι' αυτήν ήταν όλα ποδόσφαιρο…

Καθώς λοιπόν το Euro τελείωσε και η επικαιρότητα δεν έχει για λίγο αγώνες ποδοσφαίρου, παρακολούθησα χθες Κυριακή το Γκραν Πρι του Σίλβερστοουν και τον τελικό του Γουίμπλεντον. Σου γράφω ειλικρινά εκστασιασμένος τούτες τις γραμμές. Φέρνω στο μυαλό μου την καταπληκτική εκκίνηση του Χάμιλτον, τη μαεστρική οδήγηση του Μπαρικέλο, τα δύο διπλά προσπεράσματα του Χάιντφελντ, τα αλλεπάλληλα τετ α κε του Μάσα, αλλά και το πείσμα του να τερματίσει, παρά τα τόσα προβλήματα, τα ανάποδα τιμόνια και τα χορευτικά όλων τελικά των πιλότων μέσα στην πίστα. Κι όλα αυτά υπό βροχή, με κίνδυνο της ζωής τους.

Φέρνω στο μυαλό μου τις 5 ώρες καθαρού τένις, μεταξύ του θρύλου του χόρτου Φέντερερ και του πεισματάρη Ναδάλ. Την επική ανατροπή του πρώτου στο 3ο και 4ο σετ, όταν και ισοφάρισε 2-2. Την κατάθεση ψυχής και σωματικών δυνάμεων στο 5ο και τελευταίο σετ που τελείωσε 9-7! Τον νικητή Ναδάλ να πέφτει αποκαμωμένος στο χόρτο μετά την τεράστια νίκη του, η οποία τον έκανε τον πρώτο τενίστα μετά το 1980 που κατακτά την ίδια χρονιά Ρολάν Γκαρός και Γουίμπλεντον.

Καλό λοιπόν το ποδόσφαιρο, προσφέρει ασύγκριτες συγκινήσεις. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε να αποδίδουμε την τιμή που αξίζει στους αθλητές αυτών των σπορ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε να τους ευχαριστούμε για το θέαμα που με αυταπάρνηση μας προσφέρουν. Στο μυαλό μου μοιάζουν υπεραθλητές».

Με τρεις ακόμα πιο δύσκολο

Μου έκανε εντύπωση η δήλωση του Ντούσαν Μπάγεβιτς στο «Εθνοσπόρ», ότι αν ήθελε να φύγει από τον Αρη, δεν θα καταλάβαινε τίποτα ο Λάμπρος Σκόρδας. Δεν τον είχα τον Μπάγεβιτς ικανό για μηχανορραφίες –προφανώς έπειτα από τόσα χρόνια στην Ελλάδα κάποια πράγματα τα έχει μάθει. Η απορία μου είναι αν τελικά δεν ήθελε να φύγει, τότε γιατί συνάντησε τον Τζίγκερ και, κυρίως, γιατί δεν έφυγε. Ενας φίλος που τον ξέρει ισχυρίζεται ότι στη συνάντηση με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη αυτός του παρουσίασε το σχέδιο της (εκκολαπτόμενης) πολυμετοχικότητας και αυτός τρόμαξε! Το θεωρώ πιθανό. Μέχρι τώρα όπου πήγαινε συχνά τσακωνόταν με τον έναν πρόεδρο που έβρισκε. Με τρεις θα γινόταν Βιετνάμ…