Η ζαλάδα του επόμενου πρωινού

Ζαλισμένος ακόμα από το πατατράκ του Μαΐου, όταν έχυσε την καρδάρα με το γάλα ολόκληρης διετίας, ο Αρης προσπαθεί να προχωρήσει με σταθερά βήματα δίχως άλλους κλυδωνισμούς. Με έσοδα μειωμένα και φτερά κομμένα, πασχίζει να φτιάξει ομάδα ικανή να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Με άλλα λόγια, ομάδα ικανή να προσπεράσει τον Πανιώνιο. Δεν είναι δα Γολγοθάς...

Οι άνθρωποι του Αρη υπόσχονται ότι ο προϋπολογισμός της ερχόμενης χρονιάς θα είναι αντάξιος της διετίας που προηγήθηκε. Ομως, δεν φτάνει πια το χρήμα. Τη στιγμή που η ομάδα έμεινε εκτός σαλονιών, έγινε λιγότερο ελκυστική για τους free agents της αγοράς, ξένους αλλά και Ελληνες. Ο Αρης της Ευρωλίγκας θα διεκδικούσε με θάρρος και φιλοδοξία παίκτες όπως ο Δήμος Ντικούδης ή ο Μιχάλης Κακιούζης. Τον Αρη του ULEB Cup και του μισοάδειου ταμείου τέτοιοι πρωτοκλασάτοι αθλητές τον βλέπουν σχεδόν ως λύση ανάγκης. Ο Πανιώνιος μοιάζει σήμερα πιο ελκυστικός προορισμός.
Μεθαύριο, βέβαια, μπορεί να επιστρέψουμε στις ισορροπίες του 2007 ή του 2006. Κανένας Πανιώνιος, κανένα Μαρούσι και κανένας Πανελλήνιος δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη δυναμική του Αρη σε ορίζοντα πολλών ετών.

Ο Αρης πούλησε τον πολύτιμο Μάσεϊ μόλις κατάλαβε ότι δεν είχε ελπίδες να τον κρατήσει. Επιχειρηματικά ήταν μια έξυπνη κίνηση. Αγωνιστικά, όμως, ισοδυναμούσε με αποδοχή ήττας. Ο Μάσεϊ ήταν ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, τεφαρίκι σε τιμή ευκαιρίας. Δύσκολα θα βρει άλλον τέτοιο ο Αρης (ή οποιοσδήποτε άλλος).

Αναγκαστικά οι ισορροπίες αλλάζουν. Επειδή δεν υπάρχει ο πακτωλός χρημάτων που θα επέτρεπε να αγοραστούν ψηλοί πρώτης γραμμής, η έμφαση θα δοθεί σε καλούς περιφερειακούς ξένους παίκτες. Το πρώτο βήμα ήταν η απόκτηση του μικροσκοπικού, αλλά πολυτάλαντου Κίκι Κλαρκ, το δεύτερο η πρόσληψη του μάλλον άγνωστου Σον Μάρσαλ, το τρίτο... έπεται.

Προέχει, στο μεταξύ, να ενισχυθεί ο υπάρχων ελληνικός πυρήνας από παίκτες που αισθάνονται το βάρος της φανέλας. Ο Μπάρλος θα βοηθήσει, ο σχεδόν Ελληνας Σέκουλιτς ακόμα περισσότερο, ο Ηλιάδης μπορεί να περάσει σε πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στον Τσαλδάρη.

Η χρονιά θα είναι δύσκολη, ειδικά αν αραιώσει το αίφνης καλομαθημένο κοινό στις κερκίδες του Αλεξάνδρειου. Οπως συνήθως συμβαίνει στον Αρη, πρώτο ζητούμενο είναι η ταπεινοφροσύνη. Τα μεγαλεία μπορούν να περιμένουν για λίγο. Κατά τα άλλα, το μεγαλύτερο ερώτημα αφορά τον Αντρέα Ματσόν. Η δουλειά του Ιταλού στην προηγούμενη θητεία του στην ομάδα δεν ήταν δα το απαύγασμα της προπονητικής τέχνης. Περισσότερο διακρίθηκε ως ψυχολόγος, παρά ως προπονητής.

Κι όμως, η διοίκηση έσπευσε να τον ξαναφέρει πίσω προσφέροντας γη και ουρανό για να τον απελευθερώσει από τη Φορτιτούντο (η οποία τον έδιωξε κακήν κακώς τα Χριστούγεννα), παρά την οικονομική δυσπραγία. Η περσινή ομάδα του Αρη, αυτό δεν το συζητάμε, υστέρησε στον τομέα της ψυχολογίας. Ισως αυτό έκανε τα αφεντικά της ομάδας να στραφούν ξανά στον Ματσόν.

Το μόνο που του ζητούν, άλλωστε, είναι να περάσει ξανά τον Πανιώνιο...