Οι έντεκα καλύτεροι του Euro

Περιμένοντας τον τελικό του Euro 2008 και την επόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης, αυτή που στον πίνακα της ιστορίας θα διαδεχθεί την Εθνική μας ομάδα, σκεφτόμουν ποιοι ήταν οι έντεκα καλύτεροι παίκτες του τουρνουά. Η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη, γιατί σε ένα τουρνουά με πολλά γκολ και αρκετές επιθετικές ομάδες είναι δύσκολο να βρεις τους πραγματικά καλύτερους και να τους ξεχωρίσεις από όσος απλώς τράβηξαν ένα βράβυ τα μάτια...

Οι δικοί μου καλύτεροι, λοιπόν, είναι οι εξής:

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ. Δεν ήταν λίγοι οι καλοί τερματοφύλακες του τουρνουά. Ο Φαν ντερ Σαρ έφυγε από την εθνική Ολλανδίας με το κεφάλι ψηλά. Ο Βολκάν είχε τεράστια συμμετοχή στα θαύματα των Τούρκων και το κενό του φάνηκε στην απουσία του. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Μπουφόν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του καιρού μας, και όχι μόνο στην Ευρώπη. Αλλά αυτός που είχε την καθοριστικότερη παρουσία στο τουρνουά ήταν χωρίς αμφιβολία ο σούπερ φορμαρισμένος Ικερ Κασίγιας, ο οποίος έκανε τη διαφορά εκεί που χρειάστηκε.

ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ. Πολύ καλές εντυπώσεις έχω από τον ακραίο μπακ των Ρώσων Ανιούκοφ. Δεν είδα, πάντως, σπουδαίους δεξιοπόδαρους ακραίους αμυντικούς, πιθανότατα γιατί αρκετοί προπονητές στη συγκεκριμένη θέση χρησιμοποιούσαν στατικούς παίκτες (Φαν Μπρόνχοστ, Φρίντριχ). Την καλύτερη παρουσία την είχε από την αρχή μέχρι το τέλος του τουρνουά ο Σέρχιο Ράμος. Αμυντικά αλάνθαστος, επιθετικά υπέροχος.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ. Υπήρχαν αρκετοί αριστεροπόδαροι αμυντικοί που μου άρεσαν, κυρίως για τις επιθετικές πρωτοβουλίες τους. Ο Γκρόσο έκανε πιθανότατα καλύτερα ματς και από αυτά που είχε κάνει στο Μουντιάλ του 2006, αλλά τον παρέσυρε η μετριότητα της εθνικής Ιταλίας. Ο Χακάν Μπαλτά και ο Ρουμάνος Ρατ αποδείχθηκαν δύο σπουδαίοι παίκτες, τους οποίους προσωπικά δεν γνώριζα. Σπουδαίες εμφανίσεις έκανε ο Ζιρκόφ, αλλά ο τίτλος του καλύτερου πάει στον Φίλιπ Λαμ, πιθανότατα του πιο προικισμένου Γερμανού ποδοσφαιριστή του καιρού μας.

ΣΤΟΠΕΡ. Ο Κελίνι είναι ο μόνος παίκτης που κέρδισαν οι Ιταλοί στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ο Κολόντιν είχε τεράστια «βαρύτητα» και αυτό φάνηκε στον ημιτελικό, όταν και έλειψε. Σταθεροί παίκτες ήταν οι δύο Γερμανοί. Ο Μερτεζάκερ και ο Μετζέλντερ, αλλά αυτός που μου άρεσε για την τεχνική του και με εντυπωσίασε ως παράστημα ήταν ο Πορτογάλος Πέπε.

ΛΙΜΠΕΡΟ. Απογοήτευση οι Γάλλοι (χρησιμοποιήθηκαν συνολικά τρεις παίκτες: ο Τουράμ, ο Γκαλάς και ο Αμπιντάλ) και αρκετά μέτριοι οι πολυδιαφημισμένοι Ρουμάνοι, οι οποίοι θεωρούνται μάστορες της θέσης. Καλός, χωρίς να εντυπωσιάσει, ο Σίμουνιτς ο Κροάτης, αλλά πιθανότατα ο πιο καλός κουμανταδόρος άμυνας ήταν ο Ισπανός Μαρτσένα, ο οποίος έχει ένα απίστευτο ρεκόρ. Με αυτόν στο γήπεδο η Ισπανία -πριν από τον τελικό- σε 17 ματς δεν έχει χάσει ποτέ.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΦ. Οι κόφτες-οργανωτές ήταν η χαρά της διοργάνωσης. Ο Ρουμάνος Κίβου, ο Κροάτης Κόβατς, ο Ρώσος Σέμακ, ο Τούρκος Τοπάλ, όλοι έκαναν καταπληκτικά παιχνίδια. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον μεταξύ τόσο καλών ποδοσφαιριστών, αλλά ο Ισπανός Σένα, ο πιο αμυντικός από τους χαφ του Αραγονές, ήταν πιθανότατα ο MVP της διοργάνωσης.

ΜΕΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Ο Πίρλο πέρασε αυτή τη φορά άσχημα φεγγάρια. Πολύ καλός -αν και όχι αριστεροπόδαρος- ο Ολλανδός Ντε Γιονγκ, που στα καλά ματς των «οράνιε» αγωνίστηκε στη συγκεκριμένη θέση. Πολύ τρέξιμο για τον Τσάβι, αλλά στη θέση αυτή τα χειροκροτήματα όλων πήρε ο Ρώσος Ζιριάνοφ, ο οποίος ερχόταν από μία σπουδαία χρονιά με τη Ζενίτ.

ΜΕΣΑ ΔΕΞΙΑ. Επρεπε να είναι το τουρνουά του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος, αν και ξεκινούσε από μέσα δεξιά, κατέληγε να παίζει σε τρεις-τέσσερις θέσεις. Ομως, ο Κριστιάνο στο δυσκολότερο ματς, αυτό με τη Γερμανία, δεν τα κατάφερε. Αντιθέτως, σε εκείνο το παιχνίδι έλαμψε το άστρο του Σβαϊνστάιγκερ, ο οποίος αποδείχθηκε παίκτης-κλειδί για την εθνική Γερμανίας. Πίσω απ' αυτόν ο Σνέιντερ που χρεώνεται την αποτυχία της Ολλανδίας και ο Τουνσάι που έπαιζε σε αυτή τη θέση για να χωρέσει η σούπερ επιθετική Τουρκία του Φατίχ Τερίμ.

ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ. Δεν ήταν πολλές οι ομάδες που αγωνίστηκαν με κλασικό «δεκάρι». Μεταξύ λίγων (Φαν ντε Φάαρτ, Κασάνο, Φάμπιο Αουρέλιο) ξεχώρισαν ο Ρώσος Αρσάβιν, ο οποίος έδειξε τα προσόντα του στους αγώνες της Ρωσίας με τη Σουηδία και την Ολλανδία, μετατρέποντάς τους σε one man show. Ομως ο καλύτερος δεν έχει και μάλλον δεν θα αποκτήσει ποτέ τη «βαρύτητα» του Μίκαελ Μπάλακ, ο οποίος είναι μόνος του η μισή εθνική Γερμανίας.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ. Ο Βίγια είναι ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά και κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην 11άδα των καλύτερων. Ομως, κάποιοι άλλοι φάνηκε να έχουν πιο σημαντική συμμετοχή. Ο Μόντριτς μοιάζει νέος Κρόιφ. Ο Ποντόλσκι στα αριστερά έκανε το πρώτο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του. Ο Παβλιουτσένκο αποδείχτηκε ανώτερος των προσδοκιών, αλλά οι δικοί μου καλύτεροι ήταν δύο Τούρκοι. Ο γερόλυκος Νιχάτ και ο Αρντά Τουράν, η μεγάλη αποκάλυψη της διοργάνωσης.

ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ. Ο Κλόζε σκόραρε όποτε χρειάστηκε, ο Μούτου στέρησε από τους Ρουμάνους την πρόκριση στον δεύτερο γύρο. Ο Αγγελος Χαριστέας ήταν ο μόνος Ελληνας που ξεχώρισε. Ο Τόνι δημιούργησε κατάθλιψη στη μισή Ιταλία. Ο Φερνάντο Τόρες έπαιζε μόνο 60 λεπτά, όμως κάθε κίνησή του ήταν πράξη ρεπερτορίου.