Ελληνες δουλοπάροικοι

Αρνείται να καλύψει τις υποχρεώσεις του; Δεν νομίζω ή τουλάχιστον δεν έχει κατηγορηθεί δημόσια. Εκφράστηκε προσβλητικά εναντίον του προπονητή του ή της διοίκησης της ομάδας του; Πουθενά από όσο ξέρω. Κατηγορήθηκε ότι μίλησε ή πήρε λεφτά από τη διοίκηση του Ολυμπιακού ή άλλης ομάδας; Οχι δημόσια ή με τη μέθοδο της διαρροής. Ποιο είναι λοιπόν το έγκλημα του Αβραάμ Παπαδόπουλου για το οποίο πρέπει να τιμωρηθεί με ένα χρόνο αποκλεισμό, όπως τουλάχιστον βγαίνει στα ρεπορτάζ; Οτι δεν κοιτάζει το συμφέρον του Αρη; Πρώτον, έχει πει και επαναλάβει ότι από τη μεταγραφή του θέλει να ωφεληθεί ο Αρης. Εκτός του ότι με την ίδια λογική θα μπορούσε να κατηγορηθεί η διοίκηση του Αρη ότι δεν σκέφτεται το καλό του Παπαδόπουλου. Το μόνο «έγκλημα» του Αβραάμ Παπαδόπουλου, για το οποίο σύμφωνα με το ρεπορτάζ έχει ειδοποιηθεί ο Ντούσαν Μπάγεβιτς να μην τον υπολογίζει, είναι ότι αρνήθηκε να υπογράψει νέο συμβόλαιο ένα χρόνο πριν τελειώσει το παλιό. Επειδή μοιάζει να το δεχόμαστε σαν λογικό, μερικές σκέψεις γύρω από μία αποκλειστικά ελληνική πρακτική που μετατρέπει τους ποδοσφαιριστές σε δουλοπάροικους.

Οταν ένας ποδοσφαιριστής υπογράφει συμβόλαιο με μια ομάδα το συμβόλαιο είναι μέχρι πέντε χρόνια. Παλαιότερα τα συμβόλαια έφταναν τα οκτώ χρόνια και πρόσφατα στην Ελλάδα είχαμε τα συμβόλαια μονομερούς ανανέωσης. Μέχρι σημείου στο Αιγάλεω να εμφανιστεί συμβόλαιο 1+1+1+1+1+1+1 ετών. Δηλαδή εν δυνάμει επταετές συμβόλαιο για την ομάδα, το οποίο όμως εξασφάλιζε μόνο για ένα χρόνο τον παίκτη. Τέλος πάντων, αυτού του τύπου τα συμβόλαια καταργήθηκαν από τη ΦΙΦΑ και σήμερα η ιστορία είναι απλή. Συμβόλαια με δεδομένη χρονική διάρκεια. Κάτι όμως που στο εξωτερικό λειτουργεί υπέρ του ποδοσφαιριστή, στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε μέθοδο πίεσης. Η υποχρεωτική πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου. Η οποία συνήθως συνδυάζεται με το σκεπτικό «για να μπορούμε να διαπραγματευτούμε τη μεταγραφή».

Το αποτέλεσμα των πρόωρων ανανεώσεων των συμβολαίων το βλέπουμε σήμερα στην περίπτωση του Αβραάμ Παπαδόπουλου, όπως και στο παρελθόν με τον Αντώνη Νικοπολίδη στο τελευταίο εξάμηνό του στον Παναθηναϊκό. Ο παίκτης είτε πρέπει να δεχτεί να ανανεώσει το συμβόλαιό του, είτε πρέπει να υποχρεωθεί να κάτσει στον πάγκο μέχρι το παλιό συμβόλαιό του να λήξει. Η λύση λοιπόν που μπορεί να εφαρμοστεί είναι εκείνη που έχω αναφέρει σε παλαιότερο σχόλιο. Τα συμβόλαια που υπογράφονται πριν από τη λήξη του παλαιού να είναι νομικά ανίσχυρα. Ακόμα και αν οι υπογραφές έχουν μπει παρουσία δικηγόρων και συμβολαιογράφων το προχρονολογημένο από τη λήξη του παρόντος συμβολαίου χαρτί να μην αναγνωρίζεται στα δικαστήρια με τη λογική ότι μπορεί να υπογράφτηκε κάτω από συνθήκες πίεσης. Γιατί, έτσι όπως έχει η κατάσταση σήμερα, αυτό που γίνεται ελάχιστα διαφέρει από αυτό που γινόταν πριν από 48 χρόνια. Το 1960, όταν για να μπορέσει να πάρει μεταγραφή ο Νεοτάκης Λουκανίδης από τη Δόξα Δράμας στον Παναθηναϊκό χρειάστηκε να πάει με μεταγραφή ενός έτους στην Κύπρο. Μια ιστορία που θα θυμάται καλά ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ, Αντώνης Αντωνιάδης, αν φυσικά ο πρόεδρος των Ελλήνων ποδοσφαιριστών έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα προβλήματα των ψηφοφόρων του ανάμεσα στα καθήκοντά του ως αντιπρόεδρος του Παναθηναϊκού.

Μια που το έφερε το κείμενο, μια περίπτωση ουσιαστικής δουλείας ήταν των ανθρακωρύχων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι οποίοι δούλευαν σε απομακρυσμένες περιοχές και αναγκαζόντουσαν να αγοράζουν τα αναγκαία από το μπακάλικο που ανήκε στην εταιρεία. Το μπακάλικο που ήταν μονοπώλιο πούλαγε τα τρόφιμα σε φουσκωμένες τιμές, αλλά δεχόταν βερεσέ. Ο βερεσές ανέβαινε και στο τέλος ο ανθρακωρύχος δεν μπορούσε να αλλάξει εργοδότη από το χρέος που είχε δημιουργηθεί. Kαι όσοι γουστάρουν να ακούσουν την ιστορία των ανθρακωρύχων με μουσική δεν έχουν παρά να κατεβάσουν από το Ιnternet το «Sixteen tons», που ήταν η ημερήσια νόρμα στο ορυχείο, από τον Tennessee Ernie Ford.