Η μοναξιά και η... παρέα του «στρατηγού» Τσουκάτου

Συγγνώμη, τι ακριβώς περίμενε ο «στρατηγός» Τσουκάτος και παραπονιέται τώρα με σπαραξικάρδιο ύφος; Αντε, ας δεχθούμε -ψυχρή υπόθεση εργασίας κάνουμε- ότι τα χρήματα της Siemens τα έδωσε όλα στο ΠΑΣΟΚ. Τι ακριβώς ανέμενε η έμψυχη «βαλίτζα» του «σοσιαλιστικού εκσυγχρονισμού» ότι θα έπρατταν σήμερα οι (τότε) καθ' ύλην αρμόδιοι της Χαριλάου Τρικούπη; Περίμενε, μήπως, να αντιστρέψουν την ιστορική φράση του ίδιου του Χ. Τρικούπη, λέγοντας «ευτυχώς επλουτίσαμεν, έστω και παρανόμως»; Να επιβεβαιώσουν την αμέριστη -εν «εκσυγχρονισμώ»- αλληλεγγύη τους τραγουδώντας στο γραφείο του εισαγγελέα «λαλαλά, λαλαλά - μπορεί να μας τα έδωσε, αλλά τμηματικά»;

Ακόμη κι αν παραμείνουμε πιστοί στην υπόθεση εργασίας ότι ο Θόδωρος αμάρτησε για το κόμμα κι όχι για την τσέπη του, δεν αίρεται η ισχύς ενός άγραφου κανόνα: το σκοτάδι είναι σύμμαχος τη μία μέρα, και θανάσιμος εχθρός την άλλη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και... κάνει πως δεν τα ξέρει! Στη Γερμανία κοτζάμ τέως καγκελάριος Χέλμουτ Κολ έχασε την υστεροφημία του. Το ίδιο του το κόμμα, το Χριστιανοδημοκρατικό (CDU), τον αποκήρυξε... άσπλαχνα. Μόλις ο Κολ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι το CDU είχε δεχθεί, τη δεκαετία του 1990, παράνομες-άδηλες χρηματοδοτήσεις, η ηγεσία του κόμματος τον άφησε να «εισπράξει» όλο το κόστος. Το όνειδος που παραπέμπει στο αντίστοιχο της αρχαίας Σπάρτης. Τότε που τα παιδιά διδάσκονταν την τέχνη της κλοπής, αλλά όφειλαν να νιώθουν ντροπή όταν «πιάνονταν στα πράσα».

Η εισροή εκατομμυρίων μάρκων στα ταμεία ενός μεγάλου γερμανικού κόμματος ήταν διαδικασία κάπως πιο «θορυβώδης» από την έλευση κάποιου ψύλλου σε αχυρώνα. Κάπως δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι γνώση είχε μόνο ο Κολ - άντε, και ένα ή δύο έμπιστα στελέχη. Ο Κολ όμως «έπρεπε» να γίνει αλεξικέραυνο, για να λήξει εκεί η υπόθεση. Και ήταν ο Κολ, ο καγκελάριος της επανένωσης της Γερμανίας - όχι κάποιος από τη νέα γενιά των «αναλώσιμων» Ευρωπαίων πολιτικών. Ούτε κάποιος «στρατηγός» του ελληνικού «εκσυγχρονισμού» που κέρδισε τα γαλόνια του όταν πιστώθηκε τη στέψη του «αυτοκράτορα» Σημίτη, σε ένα Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996. Το στοιχείο ότι ο Κολ -αν μας βοηθά η μνήμη μας- δεν κατηγορήθηκε για προσωπικό πλουτισμό το παραλείπουμε από τη σταχυολόγηση των διαφορών. Ετσι, για να παραμείνουμε πιστοί στην υπόθεση εργασίας μας...

Δεν ήσαν μόνο οι Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι «σοσιαλιστές» του Μπετίνο Κράξι και του Φελίπε Γκονζάλες σε Ιταλία και Ισπανία αντιστοίχως διακρίθηκαν στο «άθλημα» του λαμβάνειν μπόλικο χρήμα, υπό απόλυτη εχεμύθεια. Εάν κάναμε μια απλή καταγραφή των διαφορετικού τύπου οικονομικών σκανδάλων και κρουσμάτων διαφθοράς στα οποία πρωταγωνίστησαν Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες θα χρειαζόμασταν ολόκληρο... δισέλιδο (μόνο η Γαλλία και Ιταλία θα κάλυπταν τη μία σελίδα). Αντ' αυτού, περιοριζόμαστε σε μία παραίνεση προς τον προ πολλού «αποταχθέντα» «στρατηγό» Τσουκάτο: εάν επιθυμεί να νιώσει λιγότερη μοναξιά, ας σκεφθεί ότι περνά στο «πάνθεον» των πολιτικών προσώπων που απεικονίζουν, ανόθευτα και αυθεντικά, τη σύμφυση της οικονομικής και της πολιτικής εξουσίας. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έλεγε πως όποιος πιστεύει ότι το χρήμα είναι το παν, είναι λογικό να κάνει το παν για το χρήμα. Το κρίμα μπορεί να «βολεύει» ένα πορτοφόλι, ένα κομματικό ταμείο ή αμφότερα. Οποιος, όμως, ισχυρίζεται ότι η δεύτερη εκδοχή ελαφρύνει τη θέση του δράστη, είναι σαν να παρακολουθεί μια ληστεία και να θεωρεί «ρομαντικό» τον τσιλιαδόρο. Εκτός εάν κάποιος πιστεύει ότι βοηθώντας -και έτσι- το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη να παραμείνει στην εξουσία, ο «στρατηγός» δεν μεριμνούσε και για το μέλλον της προσωπικής πολιτικής του σταδιοδρομίας. Εάν κάποιος το πιστεύει, τι να πούμε. Ας ρωτήσει τη Siemens μήπως τυχόν παράγει εξαρτήματα που συνδέουν τα εγκεφαλικά κύτταρα.