Το κλειδί βρίσκεται στον έλεγχο του κέντρου

Πριν από το παιχνίδι της Ισπανίας με τη Ρωσία ακούγονταν και γράφονταν διάφορες ανοησίες γύρω από την έκβασή του. Μάλιστα, άκουσα να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μια ρήση που αποδίδεται στον Ναπολέοντα -την οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι διατύπωσε-, σύμφωνα με την οποία «δεν γίνεται να χάσεις από κάποιον που έχεις νικήσει». Η ρήση αυτή ήταν και το βασικό επιχείρημα όσων υποστήριζαν ότι οι Ισπανοί θα νικήσουν, χωρίς αυτοί που τη διατύπωναν να προχωρήσουν σε κάποια περισσότερο ακριβή και τεκμηριωμένη ανάλυση του τρόπου παιχνιδιού των δύο ομάδων.

Οι Ισπανοί, όπως όλοι είδαμε, νίκησαν και μάλιστα με εξαιρετική απόδοση στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά αυτό δεν δικαιώνει την -υποτιθέμενη- ρήση του Ναπολέοντα, πόσω μάλλον όταν ιστορικά -τουλάχιστον- υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις που την ακυρώνουν. Τόσο στα πεδία των μαχών όσο και στα γήπεδα. Φαίνεται ότι αυτή είναι η διοργάνωση των Ισπανών, μια και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ξεπερνούν τα εμπόδια στα οποία άλλοτε σκόνταφταν και διέψευδαν τις προσδοκίες. Εχουμε να κάνουμε με μία ομάδα που αυτή τη φορά δεν μπαίνει στο γήπεδο με το άγχος να αποδείξει ότι έχει ταλέντο και δυνατότητες. Αυτό το άγχος λείπει πάντα από εκείνον που έχει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, αρετές που αρκετές φορές βαδίζουν χέρι χέρι. Αυτή η ομάδα, πέρα από το εξαίρετο ρόστερ ποιοτικών ποδοσφαιριστών που διαθέτει για αλλαγές προσώπων -ενίοτε και συστήματος-, έχει και την ωριμότητα που της έλειπε. Μια ωριμότητα που φαίνεται στον τρόπο παιχνιδιού της, ο οποίος προσαρμόζεται στον τρόπο παιχνιδιού του αντιπάλου κάθε φορά. Μια προσαρμογή που στοχεύει στην ακύρωση των πλεονεκτημάτων του άλλου και στη μεγέθυνση των αδυναμιών του.

Στο σκάκι, όπως και στο ποδόσφαιρο, το παιχνίδι κρίνεται από τον έλεγχο του κέντρου. Από εκεί περνούν όλα. Στο σκάκι όλα τα ανοίγματα, οι τρόποι για να ξεκινήσει κάποιος την ανάπτυξη του παιχνιδιού, έχουν στόχο το καλύτερο πλασάρισμα στα εννέα τετράγωνα του κέντρου, με σκοπό τον έλεγχό τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο, με τη διαφορά ότι μόνο το σύστημα δεν εξασφαλίζει τον έλεγχο. Ο τρόπος του παιχνιδιού είναι εκείνος που μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικά το σύστημα και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο τρόπος των Ισπανών, όσο κι αν στην αρχή σε κάποιους από εμάς φάνηκε ότι θα εξουδετέρωνε το ταλέντο κάποιων ποδοσφαιριστών αυτής της ομάδας, ήταν αυτό το εκνευριστικό κάποιες φορές passing game, που όμως χρειάζεται πολλή πειθαρχία και υπομονή. Αν κάποιος διαβάσει τα στατιστικά στοιχεία της ΟΥΕΦΑ, θα δει ότι οι Ισπανοί είχαν περίπου 150 πάσες περισσότερες από τον υψηλότερο μέσο όρο κάθε άλλης ομάδας. Αυτές οι πολλές πάσες τούς επέτρεψαν το προφανές.

Ελεγχο του ρυθμού, αποδιοργάνωση του αντιπάλου τέτοια που να καταστρέφει τον τρόπο παιχνιδιού του και την επιθετική ανάπτυξή του (όταν ελέγχεις το κέντρο, ο αντίπαλος δεν μπορεί να περάσει στην επίθεση με τίποτα), με αποτέλεσμα η πίεση να μεταφέρεται στην περιοχή του. Βέβαια, στη δική μου οπτική για τα πράγματα έμοιαζε ακατανόητη η εμμονή του Αραγονές στον Ινιέστα -που είχε μάλλον κακή χρονιά- αντί του Φάμπρεγκας, ο οποίος μόλις μπήκε προχθές στο παιχνίδι με δύο μπαλιές έφτιαξε δύο γκολ. Ομως οι προπονητές ξέρουν πιο πολλά, έχουν δικαίωμα στις εμμονές και στο τέλος τόσο η νίκη όσο και η ήττα θα αποδοθούν σε αυτούς. Μέχρι τώρα το σύστημα του Αραγονές δουλεύει μια χαρά, ίσως και χάρη στις πολλές επιλογές που έχει ο πάγκος της «κόκκινης θύελλας».