Μήνυμα εστάλη (και παραδόθηκε)

Tο ρεπορτάζ έλεγε ότι εδώ και μήνες, συγκεκριμένα από το χαμένο πέναλτι στο Καραϊσκάκη, ο Παπαδόπουλος ψαχνόταν να φύγει για το εξωτερικό. Από την άλλη, η αγωνιστική του συμπεριφορά τον τελευταίο καιρό έδειχνε ότι έκανε τα πάντα για να μείνει. Δεν ήταν τόσο η επιθυμία που τον έκανε να προσπαθεί όσο η ανάγκη: ύστερα από μέτριες χρονιές, με λιγοστά γκολ, τριβές με τη διοίκηση και τους συμπαίκτες, κόψιμο από την Εθνική και ηγεμονικό συμβόλαιο, οι πιθανότητες να βρει καλό συμβόλαιο στο εξωτερικό (ειδικά όταν η προϋπηρεσία του στα ξένα ήταν η ταπεινή Μπέρνλι) έμοιαζαν λιγότερες κι απ' το να δηλώσει έδρα η ομάδα του χρόνου το Καραϊσκάκη. Φάρος σκοτεινός η αντίστοιχη προσπάθεια του Μιχαλάκη -όταν ήταν τρέλα- Κωνσταντίνου, που ερχόμενος από γεμάτες χρονιές, με αρκετά γκολ και Τσάμπιονς Λιγκ, είχε όλη κι όλη μία πρόταση 400.000 ευρώ από τη Θέλτα, πριν αναγκαστεί να πάει σ' αυτούς που τον έλεγαν «παλτό», του έβριζαν τη μάνα, το σπίτι, την Κύπρο και δηλώσει «περήφανος που έγινε μέλος της οικογένειας του Ολυμπιακού».

Οσο όμως κι αν προσπαθούσε ο «Παπ» τον τελευταίο καιρό, όσους πόντους κι αν κέρδισε -ή νόμισε πως κέρδισε- η νέα διοίκηση ήθελε να περάσει μηνύματα, να παραδειγματίσει τους υπάρχοντες και να προϊδεάσει τους μελλοντικούς: η ομάδα είναι πάνω απ' όλους. Προτού κερδίσει πόντους στα τελευταία παιχνίδια της σεζόν και τα πλέι οφ είχε φροντίσει να χάσει πολλούς περισσότερους. Πρώτα με τη στάση του στην υπογραφή-σίριαλ του συμβολαίου του, με την (ανεπιβεβαίωτη...) ατάκα «τόσα όσα κι ο Εκι». Στη συνέχεια με την αγωνιστική του απόδοση, αντιστρόφως ανάλογη των απολαβών του. Με την αρχηγική συμπεριφορά που είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη σεζόν, όταν φόραγε το περιβραχιόνιο, παρ' όλο που πλέον το μοιράζονταν ο Γκούμας με τον Καραγκούνη. Με τον τσακωμό του με τον Πεσέιρο. Με το «έτσι θέλω» πέναλτι στο Καραϊσκάκη, που το έχασε, φάσεις που φτιάχνουν ή καταστρέφουν καριέρες. Πολλοί χαμένοι πόντοι για να τους πάρεις πίσω με πέντε καλά παιχνίδια. Λιγότεροι σίγουρα από του Γκονζάλες, που δεν είχε κάνει καν πέντε καλά παιχνίδια στην προσπάθεια να ρεφάρει. Μοιραία το μέλλον των δύο -που πριν από μερικά χρόνια έπαιζαν μπουνιές για μια πάσα που δεν δόθηκε ποτέ- ήταν κοινό: έξω και οι δύο από την Παιανία.

Η περίπτωση Μόρις δεν έχει τόσο παρασκήνιο. Εχει απλώς προσκήνιο και αδιάψευστο μάρτυρα, που είναι η εικόνα. Ο Νασίφ δεν είναι κακός παίκτης, το αντίθετο μάλιστα, όπως κακός φυσικά δεν είναι ούτε ο Παπαδόπουλος. Ο νέος προπονητής, όμως, λογικά πήρε τα dvd των φετινών αγώνων και με όσα είδε από τον Νοτιοαφρικανό πρέπει να του έπεσαν τα μισά μαλλιά: γκέλες -τουλάχιστον 1-2 χοντρές σε κάθε παιχνίδι- μέτρια απόδοση, κλακάζ στο τελευταίο κομμάτι του πρωταθλήματος, όταν ο Παναθηναϊκός έχασε την πρώτη θέση κι έπεσε τρίτος. Ο Νασίφ ήταν άτυχος. Αν ο Τεν Κάτε είχε τον χρόνο να δει dvd με παλιότερους αγώνες, θα είχε δει έναν παίκτη γρήγορο, με αυτοπεποίθηση, καλό timing στο τάκλιν και λιγότερες γκέλες. Θα έπρεπε, όμως, να δει πολλούς και παλιούς αγώνες για να ανακαλύψει τον καλό Μόρις. Ούτε καν περσινούς, αλλά προπέρσινους.

Οι δύο αποπομπές δεν γίνονται τυχαία -όπως δεν φαίνεται μέχρι τώρα τίποτα να γίνεται τυχαία στον «νέο» Παναθηναϊκό. Είναι μηνύματα όχι μόνο να προσέχουν όλοι πώς φέρονται, αλλά και πώς παίζουν. Οτι κανείς δεν έχει πάρει φανέλα σπίτι του, όχι μόνο βασικού, αλλά φανέλα γενικώς. Οτι αυτοί που θέλουν να παίζουν πρέπει να σκίζονται -ένα ή δύο μέτρια παιχνίδια συγχωρούνται, αλλά μέχρις εκεί. Μ' αυτή τη λογική βασικός δεν μπορεί να αισθάνεται κανείς, ούτε ο Καραγκούνης ούτε ο Ιβανσιτς ούτε ο Σαλπιγγίδης ούτε ο Κλέιτον με τον Χριστοδουλόπουλο. Οσοι πραγματικά θέλουν θα κερδίσουν θέση βασικού θα το πραγματοποιήσουν με την προσπάθειά τους και όχι με το βιογραφικό, το υψηλό συμβόλαιο ή την προσφορά τους την περασμένη χρονιά. Ενα ακόμα μήνυμα είναι το μεταγραφικό: με τον Σαριέγκι μόνο σίγουρο στόπερ και τον Σιμάο για «γέμισμα», με τον Γκούμα αμφίβολο να συνεχίσει και τον Μόρις στον τάκο, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να πηγαίνει όχι για έναν αλλά για δύο στόπερ. Αν είναι ο Πεγεράνο ο ένας, έχει καλώς. Αν όχι, έχει κι αλλού... σεντερμπακιές που βγάζουν παλικάρια.