Μ&Μ: O γλυκός Μαρσέλο Μάτος

Τα φρέσκα κουλούρια πουλάνε. Τα παλιά συνήθως τα έχουμε για να ταΐζουμε τα περιστέρια στην πλατεία. Μ' αυτή τη λογική οι ολόφρεσκοι και λαχταριστοί Κλέιτον και Χριστοδουλόπουλος πουλάνε γιατί ήταν ακριβοί (μεγάλο βίτσιο των Ελλήνων οπαδών να είναι «πιασεκωλέ» οι μεταγραφές της ομάδας) και γιατί ενδιαφέρθηκαν και οι «αντίπαλοι», αλλά τελικά έμαθαν για τις μεταγραφές από τις εφημερίδες. Ο Πεγεράνο προς το παρόν πουλάει τρέλα, αλλά αν τελικά έρθει και υπογράψει, θα πουλάει και αυτός, όπως και ο Τζεμπούρ -αν τελικά αποκτηθεί, ο ίδιος Τζεμπούρ θυμίζω που πριν από λίγους μήνες στη Λεωφόρο έβαλε σημάδι με την μπάλα το κεφάλι του μειλίχιου Βύντρα και μετά την κόκκινη κάρτα κατεδάφισε τις μισές διαφημιστικές πινακίδες, δείχνοντας αγάπη και σεβασμό στην ιστορική Λεωφόρο. Αν ο Παναθηναϊκός αποκτήσει τον «πανωραφάτο» παίκτη που κυνηγάει, επιπέδου Αϊμάρ ας πούμε, δεν το συζητάμε καν ότι θα είναι η πιο πουληστερή μεταγραφή: σε διαρκείας, πόθους, προσδοκίες και όνειρα.

Ολα αυτά επικοινωνιακά λειτουργούν μια χαρά. Το χορτάρι βέβαια έχει συχνά άλλες βουλές και άλλες συμπεριφορές από αυτές που έχει η αίθουσα αφίξεων του «Ελ. Βενιζέλος», οι επιτροπές υποδοχής και ο ενθουσιασμός -μερικά παραδείγματα ο Κονσεϊσάο, ο Μπίσκαν, ο Τσίριτς, ο Ζάχοβιτς, ο Ασάνοβιτς. Γι' αυτό εγώ, ως παραδοσιακός άνθρωπος και δύσπιστος οπαδός, θα μείνω πιστός στο διαφημιστικό σλόγκαν της χλωρίνης: «αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε». Ξέρω τον Αντρέας Ιβανσιτς και τον εμπιστεύομαι αρκετά -όχι τόσο για να στηρίξω πάνω στα κέφια του, που αλλάζουν τόσο συχνά όσο και οι ανταύγειες στο κεφάλι του, το δημιουργικό παιχνίδι του κέντρου-, αλλά τον πιστεύω. Ξέρω όμως, εμπιστεύομαι, πιστεύω και στηρίζομαι πάνω στα πνευμόνια, το καθαρό μυαλό και τη φιλοτιμία του Μαρσέλο Μάτος.

Δεν θα σταθώ στα προφανή, τα αγωνιστικά του στοιχεία, τη διάθεσή του να μαρκάρει, τα δυνατά σουτ, το ότι είχαμε να δούμε τόσο συνεπή και καθαρό «κόφτη», τόσο κλασικό «εξάρι», από τις καλές χρονιές του Μπασινά. Αυτά ανήκουν στην πρώτη ανάγνωση. Εγώ θα περάσω στο παρασύνθημα: ο μάνατζέρ του, ως καλός μάνατζερ που θέλει να βγάζει λεφτά, τον πακετάρισε και ετοιμάστηκε να τον στείλει στην Αγγλία με το ιταλικό διαβατήριο κάτω από τη μασχάλη. Αν ο Μάτος δήλωνε «από μικρός ήμουν οπαδός της Πόρτσμουθ και είχα την αφίσα του Προτσινέσκι (ή ακόμα καλύτερα του Μιχάλη Βλάχου) πάνω απ’ το κρεβάτι μου», κανείς δεν θα τον κάκιζε. Εκείνος όμως δεν ανήκει στην κατηγορία των «βλέπω τον Παναθηναϊκό / Ολυμπιακό/ ΑΕΚ σαν σκαλοπάτι στην καριέρα μου», που έχουν ξεστομίσει αρκετοί, κάποιοι εκ των οποίων σκόνταψαν στο σκαλοπάτι και τους έφαγε η μαρμάγκα, όπως τον Κάρλος Γκαμάρα. Αντίθετα είπε «είμαι μια χαρά εδώ, έχω προσαρμοστεί, η ομάδα μπορεί να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, οπότε ποιος ο λόγος να φύγω, ειδικά επειδή δεν με πήραν τα χρόνια;». Σε μια εποχή απόλυτου υλισμού, στην οποία τα φράγκα για τους περισσότερους είναι σημαντικότερα από την ίδια τη ζωή, ο Μάτος βάζει άλλες προτεραιότητες. Και ο Παναθηναϊκός όχι μόνο τις καλύπτει, αλλά φρόντισε να βάλει λίγο πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, ώστε να βγάλει από το πλάνο τελείως τον Πίνι Ζάχαβι, ο οποίος ήθελε να κρατήσει το 10% του παίκτη. Ποσοστό όχι ακριβώς συμβολικό, αλλά ενοχλητικό, μια που θα είχε λόγο σε μελλοντική μεταπώληση, μια και θα είχε έννομο συμφέρον. Με τον Παναθηναϊκό να έχει το 100%, δεν έχει απλώς τη δυνατότητα να βγάλει αύριο - μεθαύριο πολλά λεφτά από την πώληση του Μάτος, αλλά να χτίσει πάνω του πολυώροφο κτίριο. Είπαμε, μερικές φορές τα φράγκα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα.