Με τρία χρόνια καθυστέρηση...

Τρία χρόνια περίπου πριν, όταν έφυγε και από το δικό μου κεφάλι η ζαλάδα της κατάκτησης του Euro της Πορτογαλίας, είχα γράψει ένα κομμάτι σε αυτή εδώ τη σελίδα για την αποψίλωση της Εθνικής ομάδας, για την έλλειψη στελεχών στις τάξεις της, για την υπερβολική συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του Οτο Ρεχάγκελ και του Γιάννη Τοπαλίδη. Ηταν καλοκαίρι του 2005, η Εθνική είχε πάει χάλια στο Confederation Cup της Γερμανίας και είχε ξεκινήσει ένα «μαύρο» σερί αγώνων, στους οποίους δεν μπορούσε να σκοράρει. Ηταν ο καιρός που όλοι μιλούσαν για την ανάγκη ανανέωσης της ομάδας, χωρίς να βλέπουν την απόλυτη έλλειψη ανθρώπων ικανών να διαχειριστούν ό,τι -ως εκ θαύματος- έγινε στην Πορτογαλία με ιδέες, σχέδια και τρόπους.

Οτο

Πάμε παρακάτω. Μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας από το Μουντιάλ έγραφα για τον Ρεχάγκελ ότι είναι άδικο να του ζητάμε πράγματα για τα οποία ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται και τα οποία, ωστόσο, λείπουν από το δύσμοιρο ποδόσφαιρό μας. Εγραφα τότε ότι ο Γερμανός δεν συνεργάζεται με τους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς, αδιαφορεί για τη δημιουργία μιας εθνικής σχολής προπονητών, πάει ανόρεχτα ακόμα και στα σεμινάρια στα οποία δίνει σχεδόν υποχρεωτικά παρουσία. Κυρίως τόνιζα ότι η Εθνική διοικείται και λειτουργεί με ένα συγκεντρωτισμό που είναι κακό σημάδι για τη συνέχεια. Ελάχιστοι συγκινήθηκαν, μια και η χώρα αγωνιούσε μη τυχόν και φύγει ο προπονητής των επιτυχιών και στα μάτια των ξένων φανούμε αγνώμονες.

Τρίχα

Δύο χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, διαβάζω πράγματα και μου σηκώνεται η τρίχα. Η Εθνική, λέει, δεν έχει προπονητή τερματοφυλάκων, γενικό αρχηγό, σκάουτερ και εργοφυσιολόγο. Ο κόουτς δεν έχει φωνάξει ποτέ τον Νίκο Νιόπλια για να μιλήσουν για το υλικό που υπάρχει στις Ελπίδες. Υπήρχε τόση ανάγκη να δουν οι ποδοσφαιριστές στην Αυστρία κάποιον για να τους ανεβάσει το ηθικό, ώστε επιστρατεύτηκαν ο Ζαγοράκης, ο Τσιάρτας και ο Φύσσας. Τώρα, διαβάζω, διαπιστώθηκε η ανάγκη οργάνωσης των Εθνικών ομάδων και η ανάγκη αξιοποίησης των παλαιών ποδοσφαιριστών ώστε η ομάδα να αποκτήσει πρόσωπο. Γι' αυτό λέω να γυρίσω στην Ελβετία: γιατί πρέπει να περάσουν τέσσερα χρόνια για να αρχίσουμε να συζητάμε το προφανές και στο μεταξύ δεν έχουμε το κουράγιο να πούμε και ένα «συγγνώμη» στον αναγνώστη για τη μουγγαμάρα μας.

Δέχομαι

Επειδή λοιπόν είναι πιθανό να πρέπει να περάσουν άλλα δύο χρόνια για να καταλάβουμε ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, εγώ σήμερα, 26 Ιουνίου, σας λέω ότι όλα αυτά που τώρα συζητάμε δεν φτάνουν και έχω και τεράστιες αμφιβολίες για το πόσο μπορεί να γίνουν. Καλή είναι, για παράδειγμα, η αξιοποίηση των βετεράνων της Πορτογαλίας, αλλά πιστεύει σοβαρά κανείς ότι ο Ρεχάγκελ θα δεχτεί συνεργάτες που δεν ζήτησε; Και αν υποθέσουμε ότι θα τους δεχτεί, πιστεύετε ότι ο συντηρητικός Γερμανός θα δουλέψει μαζί τους με ενθουσιασμό για το καλό της χώρας; Πλάκα κάνουμε; Ο Οτο ούτε καν μένει στην Ελλάδα!

Αντιλήψεις

Ο Ρεχάγκελ είναι ένας άνθρωπος που πρεσβεύει συγκεκριμένες αντιλήψεις και δουλεύει με ένα δεδομένο τρόπο. Διανύοντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του είναι απίθανο να περιμένουμε ότι θα αλλάξει και, αν συμβιβαστεί, θα το κάνει με κρύα καρδιά και γιατί δεν έχει να πάει κάπου αλλού να δουλέψει. Το να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους που θα κάνουν την παραμονή του στην Εθνική ομάδα ακόμα λιγότερο παραγωγική, είναι το μόνο εύκολο: το δύσκολο είναι να αναλύσουμε σοβαρά την κατάσταση και να δούμε τι έφταιξε. Αν έφταιξε για την αποτυχία κυρίως ο προπονητής (που δεν το πιστεύω), τον αλλάζεις και προχωράς εξηγώντας στον επόμενο τι ακριβώς περιμένεις από αυτόν, αλλά δεν είναι δυνατόν σοβαρά να συζητάς ότι θα αλλάξεις τις συνήθειες και τους τρόπους ενός χαρισματικού ανθρώπου που έχει περάσει τα 70.

Προετοιμασία

Κάνω απλώς μερικές ερωτήσεις. Υπάρχει τεχνική επιτροπή της ΕΠΟ και, αν ναι, έχει πόρισμα για το κάζο της Αυστρίας; Ηταν ίδια η προετοιμασία που έκανε αυτή η ομάδα σε σύγκριση με εκείνη που είχε κάνει τέσσερα χρόνια πριν; Είναι τυχαίο ότι η Εθνική αυτή τη φορά, που έγινε πρωταγωνίστρια σε ένα πανηγύρι που στήθηκε για χορηγούς και χορηγίες, απέτυχε παταγωδώς; Φταίει ο Ρεχάγκελ για το ότι διακόπτονταν οι προπονήσεις για να βγουν φωτογραφίες για τους σπόνσορες; Είναι ή όχι αλήθεια ότι λίγες μέρες πριν αρχίσει το τουρνουά τσακώνονταν οι παίκτες με την ομοσπονδία για τα πριμ και τους καθυστερημένους μισθούς; Και, τέλος, ρωτάω αν αύριο γίνουν γενικοί αρχηγοί στην ομάδα ο Τσιάρτας, ο Φύσσας και δεν ξέρω ποιος άλλος, πιστεύει κανείς ότι αυτοί, έτσι όπως λειτουργεί η ομοσπονδία, θα έχουν κάποιο σοβαρό περιθώριο χειρισμών;

Γκρουπ

Να σας πω εγώ τι θα συμβεί από τώρα και σε δύο χρόνια. Επειδή το γκρουπ των παικτών είναι καλό και ο κόουτς ξέρει τα όρια της ομάδας του, η Εθνική θα πάρει το «εισιτήριο» για το Μουντιάλ. Και θα πάει στη Νότιο Αφρική, αφού προηγουμένως έχει προετοιμαστεί πάλι με γνώμονα το «δώσε και μένα, μπάρμπα» και πάλι θα αποτύχει. Και θα αποτυγχάνει πάντα όσο οι άνθρωποι που έχουν τις τύχες της είναι ίδιοι. Γιατί όσο οι επιτυχίες (;) της προσδοκώνται ως κάλυψη για δικαστικές περιπέτειες και ως ευκαιρία για να 'ρθουν χρήματα για τον άρτο τον επιούσιο, προκοπή δεν πρόκειται να γίνει ποτέ...

Αγιος

Tον Αραγονές οι Ισπανοί τον αποκαλούν «ο άγιος της Ορταλέτσα». Κυρίως γιατί γύρισε από τον άλλο κόσμο το 1986 και αναστήθηκε. Τότε είχε πάθει ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, που του είχε αφήσει ψυχικά νοσήματα – όλοι τον είχαν ξεγράψει. Γύρισε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, ανέλαβε την αγαπημένη του Ατλέτικο Μαδρίτης που τον εμπιστεύθηκε και κέρδισε μαζί της ένα Κύπελλο το 1991. Από τότε ο κόσμος στην Ισπανία τον ήθελε στην εθνική ομάδα.

Ο κόσμος καταλάβαινε ότι η συγκεκριμένη ομάδα για να ξεπεράσει την παραδοσιακή ηττοπάθειά της και να κάνει αυτό το βήμα παραπάνω χρειαζόταν κάποιον που να μπορεί να δουλέψει πάνω στην ψυχολογία των παικτών και ο Αραγονές είναι σίγουρα ένας τέτοιος τύπος.

Τις τύχες αυτής της ομάδας τις στήριξε στον αποκλεισμό του Ραούλ και στην αντικατάσταση του Φερνάντο Τόρες στο ματς της πρεμιέρας: αποκλείοντας τον άσο της Ρεάλ Μαδρίτης, έστειλε στο γκρουπ ένα μήνυμα ότι αυτή τη φορά η αποστολή είναι πάρα πολύ σοβαρή και πρέπει να τη φέρουν σε πέρας καλοί «στρατιώτες». Αντικαθιστώντας τον φορ της Λίβερπουλ έδειξε ότι δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν στην ομάδα πριμαντόνες που να παίζουν για πάρτη τους. Αυτή την κίνηση την έκανε και στο ματς με την Ιταλία όταν άλλαξε και τον Τόρες και τον Βίγια: προφανώς ο «παππούς» ποντάρει στον εγωισμό των υπολοίπων και δεν θέλει να τους βάλει στο τριπάκι ότι ξαφνικά αυτή η ομάδα απέκτησε αναντικατάστατους.

Υπάρχουν σε αυτό το Ευρωπαϊκό προπονητές που προσπάθησαν να φτιάξουν ομάδες (ο Τερίμ, ο Λοβ, ο Χίντινκ πάνω απ' όλους) και προπονητές που συμβιβάστηκαν με την ιδέα να μην παρέμβουν πολύ στις κατεστημένες συνήθειες των παικτών, αφήνοντας στην άκρη κάθε σκέψη να κάνουν το δικό τους. Ο Σκολάρι, ο Ντοναντόνι, ο Φαν Μπάστεν σύρθηκαν από τους παίκτες τους και έχασαν μαζί τους.

Ο Αραγονές προσπάθησε να φτιάξει χαρακτήρες, γνωρίζοντας ότι για να κερδίσει κάτι η ταλαντούχα αλλά ηττοπαθέστατη Ισπανία πρέπει το «εγώ» των προικισμένων ποδοσφαιριστών της να ατσαλωθεί…

Ιταλός και «Ιταλός»

Οτι έχουμε τις καλύτερες των σχέσεων με τους Ιταλούς σε επίπεδο διαιτησίας το ξέρουν τόσο πολύ όλοι, που όταν βγήκε ο Ροζέτι στο ματς Ελλάδα – Ρωσία, κάποιοι πρόβλεψαν ότι θα κινδυνεύσει να διαλυθεί η συμφωνία του Καραμανλή με τον Πούτιν για τον αγωγό! Αλλά είναι αυτές ακριβώς οι καλές σχέσεις που κόστισαν αυτή τη φορά στον Κύρο Βασσάρα. Από τη στιγμή που στη Γενεύη, λίγο πριν από την τοποθέτηση των διαιτητών για τους ημιτελικούς και τον τελικό, αφίχθη ο Πιέρ Λουίτζι Κολίνα, ήταν δεδομένο ότι ο Ροζέτι θα έπαιρνε τον τελικό και ο Κύρος θα ήταν το πολύ κάπου τέταρτος. Γιατί στην ΟΥΕΦA και τον Κύρο για «Ιταλό» τον μετράνε, και δύο Ιταλούς σε τρία ματς αποκλείεται να έβαζαν…