Κι αυτή είναι σαν τον Αραγονές...

Φανταστείτε για λίγο ότι δεν είναι ο Ισπανός Αραγονές αλλά κάποιος Αφρικανός Αραγκόνι, ο προληπτικός κόουτς που τρέμει το κίτρινο χρώμα. Πώς θα χειρίζονταν το θέμα αρκετά «μίντια»; Ασφαλώς θα ειρωνεύονταν τους «καθυστερημένους τριτοκοσμικούς» με αφιερώματα σε ποικίλες γραφικότητες. Ξόρκια, μάγια, κ.λπ.

Ως προς τι διαφέρει ο Αφρικανός προπονητής ή παίκτης που θεωρεί ότι επιδρά στην εξέλιξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα επιστρατεύοντας «θαυματουργά» αντικείμενα ή λόγια από τον Ευρωπαίο προληπτικό «ομόλογό του»; Ο Αραγονές πολεμάει κίτρινους ανεμόμυλους. Ο Τραπατόνι πάσχιζε να πνίξει την κακοδαιμονία της «σκουάντρα ατζούρα» χύνοντας (ιερό;) νερό. Σακάκια, φυλαχτά, σταυρουδάκια, προσευχές, τυχερά ή γρουσούζικα χρώματα επιστρατεύονται συχνότατα στις μάχες παικτών και προπονητών. Γιατί, λοιπόν, η ευρωπαϊκή μεταφυσική θεωρείται «ανθρώπινη», αλλά των... άλλων συνιστά απόδειξη υπανάπτυξης; Διότι, απλούστατα, αυτή ακριβώς είναι η καθαρτήρια ιδιότητα της έννοιας «ευρωπαϊκός».

Κάτι ανάλογο χαρακτηρίζει και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Τι θα συμβεί εάν ο υπουργός Εργασίας του «Χ» κράτους της γηραιάς ηπείρου πει στους «ιθαγενείς» της χώρας του ότι σκέφτεται να αυξήσει το ανώτατο όριο εργασίας στις 65 -με «παραθυράκι» για 78- ώρες εβδομαδιαίως; Σίγουρα θα ακριβύνουν περισσότερο τα οπωροκηπευτικά, διότι θα ανέβει κατακόρυφα η ζήτησή τους: ντομάτες και λεμονόκουπες θα αναχθούν στη δημοφιλέστερη «απάντηση» προς τον αξιότιμο υπουργό. Οταν όμως η ίδια ιδέα εκπορεύεται από ένα συμβούλιο υπουργών Εργασίας της Ε.Ε. τα πράγματα αλλάζουν. Ο στόχος είναι πολύ μακριά για τον βρουν οι λεμονόκουπες, οι ευθύνες διαχέονται, η ίδια η πατρότητα της ιδέας προσφέρεται για Στοίχημα. «Α, δεν είπαμε ακριβώς αυτό», «η αποχή μας από την ψηφοφορία δεν είχε το νόημα που νομίζετε» και άλλα τινά που θυμίζουν δικαιολογίες μπερμπάντη, τον οποίο έπιασε επ' αυτοφώρω το έτερο, ήμισυ. Κατ' αντιστοιχία, μάλιστα, του «εγώ εσένα μόνο αγαπώ», στο βάθος αναμένει το «εμείς δεν θέλαμε, αλλά, βλέπετε, οι άλλοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση επέμεναν».

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία διεξήχθη στον απόηχο της... λαμπρής αυτής συνόδου υπουργών Εργασίας και -το κυριότερο- εν μέσω του κυκεώνα της ακρίβειας. Πρόβλημα διεθνές, για το οποίο η Ε.Ε. έχει κάνει μια τρύπα στο νερό. Οσοι λοιπόν φιλοδοξούν να ερμηνεύσουν το ιρλανδικό «όχι» με κάποια σοβαρότητα ας συνυπολογίσουν την εικόνα που παρουσιάζει αυτήν την περίοδο η Ε.Ε. Οι άλλοι ας αρκεστούν σε διασκεδαστικές «εξηγήσεις» του τύπου «ναι μεν η Εκκλησία είχε ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ, αλλά τους Ιρλανδούς τους έστρεψαν στο ΟΧΙ δέκα φανατικοί θρησκόληπτοι που αντιμάχονται τις αμβλώσεις».

ΥΓ.: Λόγω συρρίκνωσης του (σημερινού) διαθέσιμου χώρου έπεται συνέχεια.