Βάζει ο Ντούσερ τη στολή του...

Είμαι στις μαύρες μου, λατρεμένε αναγνώστη. Εχω πάθει σύνδρομο Μητσοτάκη και δεν ξέρω τι να κάνω. Μια αρνητική αύρα μ' ακολουθεί σαν σκιά και μ' έχει φέρει στα όριά μου. Η ακαταμάχητη γοητεία μου ανήκει πια στο παρελθόν. Λες και ένα αόρατο χέρι μ' άγγιξε και πήρε όλη τη χάρη από πάνω μου, δίνοντάς τη στον Δημήτρη Μπαλή (παρεμπιπτόντως άλλος άνθρωπος είναι ο Δημήτρης μου τελευταία. Δροσερός, ανανεωμένος. Λίγο ακόμα και θα ξεπεράσει και το είδωλό μου, τον σαγηνευτικό Διονύση Ελευθεράτο. Σκόρδα, σκόρδα)!

Σου δίνω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να καταλάβεις την απόγνωσή μου. Εθισμένος λόγω Πουρουπουπού να βλέπω τηλεόραση κάθε βράδυ, το ίδιο έκανα και την Τρίτη. Για να καλύψω την απουσία του αγοριού μου, μια και είχε πάρει το ρεπό του εκείνη τη μέρα, σκέφτηκα να δω κάτι εξίσου δροσερό...

Συντονίστηκα, λοιπόν, στο Star για να παρακολουθήσω τον διαγωνισμό Playmate 2008. Το μάτι μου έπεσε σε μια νεαρά επιπέδου Βερνίκου και βάλε. Εκτακτο κομμάτι. Δεν πρόλαβα καλά καλά να πάρω τηλέφωνο τον Αλκίνοο Μπουνιά για να μου πει τη γνώμη του και το μοιραίο συνέβη. Το αγνώστου ταυτότητας μοντέλο σωριάστηκε φαρδύ πλατύ κάτω. Τέτοια λυπητερή, πολυαγαπημένε αναγνώστη, είχα να δω από την εποχή που ο Κωστάκης πήγε να μιμηθεί τον Πατσιαβούρα και έφαγε τη μυθική σαβούρα...

Τρόμαξα. Για να μην καταστρέψω και το υπόλοιπο σόου του Μίλτου Μακρίδη, τον οποίο αγαπώ πιο πολύ και από τον Στέφανο Χίο, το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει. Δεν έβλεπα πλέον μοντέλα, μα τηλεσχολιαστές. Η φαντασία μου οργίασε. Σύλβια, Μαρία άκουγα, Τραπεζανίδη, Θεοφιλόπουλο έβλεπα. Δεν είμαι καλά, το ομολογώ. Εχω εθιστεί τόσο πολύ στις περιγραφές των αγώνων, που σκέφτομαι, όταν τελειώσει το Euro, να νοικιάσω τον Βερνίκο για μια βδομάδα να μου κάνει κατ' οίκον περιγραφή, μπας και το ξεπεράσω ποτέ…

Αχ, ξεχνώ τον πόνο μου γιατί το καθήκον με καλεί. Πρέπει να ομολογήσω ότι το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «SportDay» με απογοήτευσε: «Εγγύηση, Προσδοκία, Αίνιγμα». Σου μεταφράζω για να μη χάσεις τον ειρμό μου. Εγγύηση αποτελεί ο Ντούσερ, προσδοκία δίνει ο Ντούντα και αίνιγμα είναι ο Οσκαρ Γκονσάλες. Μην μπερδεύεσαι, κεχαριτωμένε αναγνώστη, δεν είναι γνωστοί του Τσουκάτου οι συγκεκριμένοι. Στόχοι του Ολυμπιακού είναι.

Mon dieu, τι κυνική αντιμετώπιση των γεγονότων είναι αυτή; Χάθηκε ένας πιο ποιητικός τόνος, σε ύφος Λευτέρη Μούφτογλου, έστω Σάκη Σακατσιάνου, για να αναδείξει την αξία της είδησης; Αν αποφάσιζα εγώ -δεν θα αργήσει πολύ η δοξασμένη τούτη ώρα- το πρωτοσέλιδο θα ήταν το εξής: «Ντούσερ: Βάζει ο Ντούσερ τη στολή του και τη σκούφια την καλή του για τον Πειραιά… Ντούντα: Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια, τα μονόλιρα πεντόλιρα και πούντα, ο Χρυσικόπουλος μας έφερε τον Ντούντα… Οσκαρ Γκονσάλες: Δεν ξαναβόσκω άλλους Γκονσάλες, δεν θέλω μήτε να τους δω…».

Μπορείς να κάνεις τη σύγκριση, γλυκέ αναγνώστη, και να καταλάβεις το δίκαιο των λόγων μου. Συνεχίζω με μια μερίδα γευστικού Ηρακλή Αντύπα. «Ενας σκουπιδιάρης πολυτελείας» είναι ο τίτλος και αναφέρεται στον Οσκαρ Γκονσάλες. Δεν βρήκα την υπογραφή του αγοριού μου στο τέλος του κειμένου, όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω τα θεία λόγια του Ηρακλή ανάμεσα σε χιλιάδες άρθρα, στήλες και σχόλια, ακόμα και αν υπέγραφε με ψευδώνυμο. Γράφει το χρυσό μου:

«Εχει ένα καλό για την ομάδα του, κακό για τον αντίπαλο. Ο Οσκαρ Γκονσάλες είτε παίζει ως επιτελικός χαφ είτε ως εξτρεμάκι (δεξιά), καιροφυλακτεί για το γκολ. Κοινώς μαζεύει όποια μπάλα πέσει στο ύψος της μεγάλης περιοχής από οποιαδήποτε στημένη φάση και δημιουργεί κίνδυνο».

Με συγχωρείς, sugar, αλλά αυτό το «μαζεύει όποια μπάλα πέσει» με μπέρδεψε. Οπως βλέπεις και στο σκίτσο, εγώ τον Σωκράτη τον έστειλα με τον Βαλβέρδε για ψώνια. Παίκτη ή μπαλοφέρτη θέλει να πάρει ο καλός μου; Θα τρελαθώ...

Συνεχίζει ο ακριβός μου: «Ο Γκονσάλες είναι ερωτευμένος με τον κενό χώρο. Το ρήγμα».

Αχού, να το προσέξει αυτό ο Οσκαρ, δεν είναι καλό. Αν είναι ερωτευμένος με το ρήγμα, να τον στείλουμε διακοπές στην Κεφαλονιά να βρει την υγειά του. Από ρήγματα και σεισμούς να φάν' και οι Παπαζάχοι... Εξακολουθώ να ανησυχώ. Εμείς ποδοσφαιριστή ψάχνουμε ή τον Τσελέντη Λούα Λούα;

Δραπετεύω από τον Ολυμπιακό και πετάγομαι μέχρι την «Εξέδρα» της ΑΕΚ. Διαβάζω το ρεπορτάζ του Γιώργου Τσακίρη και του Θοδωρή Καρβουνιάρη και μελαγχολώ: «Φαίνεται πως ο Ζοσέ Πεσέιρο θέλει να δημιουργήσει στη Ραπίντ Βουκουρεστίου μια ομάδα από ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα».

Αφού δεν θέλει να δημιουργήσει και μια εφημερίδα από δημοσιογράφους που μεγαλουργούν στον ελληνικό αθλητικό Τύπο, είμαστε τυχεροί. Ο Βασιλαράς τη γλίτωσε τη δυσμενή μετάθεση. Πρώτο πρώτο θα το έκλεινε το πουλάκι μου. Κώστα, σιλβουπλέ, μην παίρνεις θάρρος…

«Κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι (σύμφωνα με τον πορτογαλικό Τύπο) ο Πορτογάλος τεχνικός ενδιαφέρεται να φέρει στο Βουκουρέστι τον Μανού».

Κόβει το μάτι του Ζοσέ τελικά. Αν από όλο το ελληνικό πρωτάθλημα κατάφερε να ξεχωρίσει τον Μανού, τον οποίο ο τέως Αγιος Φιλαδελφείας υπολόγιζε λιγότερο απ' όσο ο Κατσαρός την Καραμανλή, πρέπει να είναι μοναδικός στο είδος του. Θα τραγουδήσω από τη χαρά μου, δεν μπορώ: Ζοσέ, εδώ να Νίνης, της Ραπίντ τα φιλιά μη μου τα δίνεις…

Θυμήθηκα τα παλιά και αναστατώθηκα. Ακόμα δεν έχει βγει ο Ζοσέ από το μυαλό μου. Από τη γοητεία του Πορτογάλου περνώ στην τόλμη του Ελληνα. Ο αγαπημένος Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος, ο «Μανόλο» της ΕΡΑ, ο πιο σέξι άντρας πριν από τον Λευτέρη Σαρελάκο, είναι σε μεγάλα κέφια. Γράφει στην «Ωρα των Σπορ»: «Ποιος ασχολείται με τα θολά χειμαρρώδη νερά του Ρήνου; Με τις χυμώδεις κορμάρες ασχολούμαι, που καθημερινά κατακλύζουν τις πανέμορφες παραλίες του Ρήνου για να απολαύσουν τη θαλπωρή του καυτού για τα δεδομένα της Ελβετίας ήλιου».

Την κάτσαμε τη βάρκα, dear. Χάσαμε την «κούπα» στο Euro, θα χάσουμε και τους τουρίστες τώρα. Ανέλαβε δράση ο Μίλτος. Θα τους τρομάξει τους δόλιους και θα ’χουμε άλλα μετά. Μίλτο, please, leave them alone...

Δεν κρατιέται το χρυσό μου: «Η Νάντια η Γερμανιδούλα, του κέντρου Τύπου της Βασιλείας, η οποία πέρασε ένα καλοκαιράκι στην Κω, γνώρισε τον Μιχαλάκη από τα Σεπόλια και από τότε έφαγε τέτοιο κόλλημα, που ακούει "Μίκαελ", πετάγεται πάνω σαν ελατήριο και αμέσως μετά πέφτει στη μαύρη απελπισία, καθώς διαπιστώνει ότι πρόκειται για τον Μίκαελ Μπάλακ, τον αρχηγό της εθνικής ομάδας της Γερμανίας, τον οποίο λατρεύει, αλλά άλλο Μπάλακ από τη Βαυαρία και άλλο Μιχαλάκης από τα Σεπόλια. Ολα κι όλα».

Α, πα, πα! Τον χάνω τον Μίλτο μου. Ξύπνησε η Λαμπίρη μέσα του. Περονόσπορος έπεσε στην Ελβετία και την Αυστρία και όλοι οι σπορτκάστερ κάτι έχουν πάθει τελευταία; Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Δεν μπορεί, πρέπει να τους έχει τρελάνει όλους ο Βερνίκος με την γκρίνια του, δεν εξηγείται αλλιώς.

Υπομονή, παιδιά, όπου να 'ναι το μαρτύριο τελειώνει. Euro είναι, θα περάσει...