Εχουν τη δύναμη, έχουν και τη βούληση

Ομολογώ ότι μου άρεσε η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στις χθεσινές εφημερίδες: Βασιλόπουλος, Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και Σπανούλης, δύο πρωτοκλασάτοι μπασκετμπολίστες του Παναθηναϊκού και δύο του Ολυμπιακού, αγκαλιασμένοι και στολισμένοι με χαμόγελο εμφανώς γνήσιο, σε ενσταντανέ όχι από το ξεκίνημα της Εθνικής ομάδας (όπου και να ήθελαν να αποφύγουν ο ένας τον άλλον, ήταν αδύνατο), αλλά από το ετήσιο Papaloukamp. Στο ίδιο «Καμπ» εμφανίστηκαν τις προηγούμενες μέρες ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Νίκος Ζήσης και ο Γιώργος Πρίντεζης. Μηδενός εξαιρουμένου, σύσσωμη η παλιοπαρέα μπήκε χθες το πρωί στο πούλμαν για το Καρπενήσι, όπου οι διεθνείς θα μείνουν περίπου για μία εβδομάδα.

Σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι;

Οταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς επέστρεψε στην Ελλάδα σε ρόλο παλιννοστούντος «Μίδα», παρέλαβε ταυτόχρονα το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Εθνικής ομάδας. Φύσει και θέσει, ο 31χρόνος σταρ αναλαμβάνει ευθύνες μεγαλύτερες από αυτές που προϋποθέτει ο ρόλος του μέσα στο γήπεδο. Εφόσον θέλει πραγματικά να προσφέρει υπηρεσίες στο ελληνικό μπάσκετ (περισσότερες από τις ασίστ, τα τρίποντα, τα ριμπάουντ), έχει τις επόμενες μέρες μπροστά του μια μεγάλη ευκαιρία.

Στις κατ' ιδίαν συζητήσεις οι παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού αντιμετωπίζουν τα φαινόμενα ανεξέλεγκτου χουλιγκανισμού με αποστροφή και συχνά τονίζουν ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Στο ίδιο Καρπενήσι, όπου πέρυσι οι διεθνείς εκτροχιάστηκαν ελαφρώς με αφορμή τα συνδικαλιστικά τους, μπορούν φέτος να αναλάβουν την πρωτοβουλία που ίσως αποτελέσει καίριο χτύπημα κατά της καφρίλας.

Ο Παπαλουκάς που έζησε μια ασύλληπτη για τα δεδομένα της ψωροκώσταινας πραγματικότητα, ο Διαμαντίδης που ανέβηκε απρόθυμα στη ράμπα της απονομής του φετινού τίτλου έπειτα απ' όσα έγιναν στις εξέδρες, ο Σχορτσανίτης που αίφνης έζησε στο πετσί του φαινόμενα ρατσισμού, ο Βασιλόπουλος που έσπευδε να πάρει το μικρόφωνο του ΣΕΦ για να συστήσει ηρεμία, ο Σπανούλης που γνώρισε τον απαράμιλλο πολιτισμό των κερκίδων του ΝΒΑ, ο Μπουρούσης που έτρεχε να προστατεύσει τους αντιπάλους του από τα πτερόεντα αντικείμενα, ο Τσαρτσαρής, ο Πρίντεζης, ο Φώτσης, ο Βουγιούκας, όλοι όσοι ανήκουν στους δύο «αιώνιους» ας προτάξουν επιτέλους τα στήθη τους απέναντι στη μάστιγα. Ας βγουν να υποσχεθούν δημόσια αυτό που πίσω από κλειστές πόρτες συζητούν: «Μόλις αρχίσουν τα παρατράγουδα, θα σηκωθούμε να φύγουμε από το γήπεδο».

Ποιος θα διανοηθεί να πάει κόντρα σε τέτοια κοινή πρωτοβουλία; Οι προπονητές των δύο «αιωνίων» ασφαλώς θα αγκαλιάσουν την πρωτοβουλία, οι δε διοικήσεις θα βρεθούν μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ακόμα και αν η δέσμευση μείνει στα λόγια, θα ταράξει τα νερά και θα δημιουργήσει προβληματισμό, δισταγμό, σκεπτικισμό.

Εμπρός, κύριοι, τολμήστε. Καθίστε στο τραπέζι και ξεκινήστε την προσπάθεια τώρα αμέσως, με αφετηρία τη φιλία σας και την αγαστή συνύπαρξή σας στους φιλόξενους κόλπους της Εθνικής ομάδας. Δεν χρειάζεται να περιμένετε τα πάθη του επόμενου Μαΐου. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Είστε μάλλον οι μοναδικοί που έχουν στα χέρια τους και τη δύναμη και την πολιτική βούληση.

Αν πάλι προτιμάτε να σας βρίζουν τις μανάδες 10.000 τυφλωμένοι μανιακοί, αν σας αρέσει να κινδυνεύει η ζωή σας την ώρα της δουλειάς, αφήστε τον βούρκο ανενόχλητο και το μπάσκετ καρφωμένο στον βυθό του.