Βρε, κι εμείς που «περιμέναμε» τα 5-0...

Ε, ρε, ρετρό ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει! Ρετρό πρώτο: πρωταθλητές στο ΝΒΑ οι Σέλτικς (ευτυχής, τώρα, Βάιε Τσούτσικα;), όπερ σημαίνει επιστροφή στο 1986. Ρετρό δεύτερο και... ασυγκράτητο: στον 19ο αιώνα φιλοδοξούν να μας «στείλουν» οι υπουργοί Εργασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την περιβόητη οδηγία, η οποία, όπως μαρτυρά μια προσεκτική ανάγνωσή της, αυξάνει δυνητικά το επιτρεπτό όριο εβδομαδιαίας εργασίας έως τις... 78 ώρες.

Ρετρό τρίτο και «ελαφρύτερο»: όταν ο Οτο Ρεχάγκελ «αποτιμά» τα πεπραγμένα στο Euro με τη φράση «ποτέ δεν είπαμε ότι θα κερδίσουμε 3-0 το πρώτο παιχνίδι, 4-0 το δεύτερο και 5-0 το τρίτο», δεν επιστρέφει στο πολύ μακρινό παρελθόν. Μπορεί να αλλάξαμε αιώνα από το 1994, δεν αλλάζει όμως η ιδιότητα του πρωταγωνιστή: ομοσπονδιακός προπονητής. «Συγγνώμη που δεν νικήσαμε τη Βραζιλία», είχε πει ο Αλκέτας Παναγούλιας, επιστρατεύοντας την ειρωνεία ως «δύναμη αναχαίτισης» της κριτικής που «έδινε κι έπαιρνε» για το «0-10» στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Διαχρονικό είναι, βλέπετε, το σόφισμα που έγκειται στην ανακάλυψη απαιτήσεων ανεδαφικών, τις οποίες ουδείς νουνεχής θα προέβαλλε. Διαχρονικό καταφύγιο και πανέξυπνων ανθρώπων. Δυστυχώς.

Ετσι και σήμερα. Ανάμεσα στην παρανοϊκή, πλην ανύπαρκτη απαίτηση να τους διαλύσουμε όλους και στη λογική προσδοκία ότι δεν θα αποχαιρετούσαμε το Euro με «μηδέν βαθμούς», η απόσταση είναι αβυσσαλέα. Πώς να τη γεφυρώσουν σοφίσματα-Γεφύρια της Αρτας; Σημαντικό είναι, επίσης, το χάσμα ανάμεσα στην «κατά φαντασίαν» αξίωση να τους «τρελάνουμε όλους με το παιχνίδι μας» και τον «μέσο όρο» της απόδοσης της ομάδας στις τρεις αναμετρήσεις. Είναι σαν να σε ρωτούν τα παιδιά σου: «Ρε πατέρα, γιατί μας κάνουν έξωση από το τριάρι των Πατησίων» κι εσύ να απαντάς: «Σας είπα εγώ ποτέ, ρεμάλια, ότι θα ζήσουμε σε έπαυλη της Εκάλης;»

Ξέρετε, με απωθεί αφάνταστα η ιδέα ότι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές χρωστούν «συγγνώμη» στα μεθεόρτια αποτυχιών. Εστω και παταγωδών. Για αθλητισμό μιλάμε. Συγγνώμη ζητάς μόνο εάν έχεις διαπράξει κάτι άσχημο ή εάν πάτησες κατά λάθος τον κάλο του διπλανού σου στο λεωφορείο. Δικαιούμαστε, όμως, να ζητάμε στοιχειώδη ειλικρίνεια. Θα ήταν απολύτως σεβαστή μια απάντηση του Ρεχάγκελ, περίπου ως εξής: «Κύριοι, σοβαρά συμπεράσματα για το τι έφταιξε δεν εξάγονται εν θερμώ, λίγα λεπτά αφότου έληξε το τελευταίο μας παιχνίδι. Θέλετε ολοκληρωμένη κριτική και αυτοκριτική; Κάντε λίγη υπομονή».

Ακόμη κι αν θα ηχούσε -ή θα ήταν- υπεκφυγή, μια τέτοια απάντηση δεν θα προσέβαλε τη νοημοσύνη εκατομμυρίων ανθρώπων. Το «δεν είπαμε ότι θα τους σαρώναμε όλους», λυπάμαι, την προσβάλλει. Η δε μόνιμη επωδός-υπενθύμιση (κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Οτο) του 2004 καταντά προσβλητική για την ίδια την ομάδα. Διότι μόνο όσοι θεωρούν πως το ποδόσφαιρό μας στερείται δυνατοτήτων για κάτι («κάτι», βρε αδελφέ) καλύτερο από ό,τι είδαμε στο Euro μπορούν να εισηγούνται να ζούμε εσαεί με τη νοσταλγία στο «φουλ» και την (λελογισμένη) απαιτητικότητα στο μηδέν. Κι αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το «τρεις ήττες στα τρία», αυτό είναι το «δύο στις δύο προσβολές». Πολύ χειρότερο.