Να κοιτάξουμε μπροστά

Μπορεί η τρίτη ήττα και το γεγονός ότι φεύγουμε από το Euro με άδεια χέρια να μας αφήνει μία πικρία. Ειδικά στα παιδιά που έπαιξαν χθες και ήθελαν να γευτούν την ηθική ικανοποίηση της κατάκτησης ενός βαθμού. Αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Και μόνο το γεγονός ότι προκριθήκαμε στην τελική φάση είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ισα-ίσα, αυτό το άδοξο φινάλε μπορεί να μας βοηθήσει να «προσγειωθούμε» στην πραγματικότητα.

Δεν νομίζω, βέβαια, ότι υπήρχε κανείς που να πίστευε σοβαρά στην επανάληψη της επιτυχίας της Πορτογαλίας. Η πορεία του 2004 ήταν εξωπραγματική, ένα θαύμα, το οποίο δεν γίνεται κάθε μέρα. Σίγουρα η Εθνική είχε περίσσιο πάθος πριν από τέσσερα χρόνια, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και έφτασε δίκαια στην επιτυχία. Ολοι μέσα μας το ξέραμε, όμως, ότι η κατάκτηση του τροπαίου δεν αντικατόπτριζε την πραγματική της αξία στο διεθνές ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Ετσι και τώρα, το «μηδέν» ενεργητικό δεν είναι αντιπροσωπευτικό, γι' αυτό και δεν θα μου έλεγε τίποτα αν τελικά κρατούσαμε την ισοπαλία στο ματς με την Ισπανία. Η Εθνική είχε ικανοποιητική παρουσία στα δύο από τα τρία παιχνίδια και τα έχασε στις λεπτομέρειες. Και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όλα κρίθηκαν στην κάκιστη εμφάνιση κόντρα στη Σουηδία.

Ας είναι. Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και, το κυριότερο, να μην απογοητευόμαστε. Αλλωστε, έχουμε μπροστά μας την προκριματική φάση του Μουντιάλ. Υπάρχουν οι δυνατότητες, αν γίνει σωστή διαχείριση του έμψυχου υλικού, να καταφέρει η Ελλάδα όχι μόνο να προκριθεί στην τελική φάση της Νότιας Αφρικής, αλλά να είναι μονίμως παρούσα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Ο κόσμος έχει υπομονή, αγαπάει την ομάδα και είμαι βέβαιος ότι θα συμπαρασταθεί στους παίκτες και τον Οτο Ρεχάγκελ στο νέο ξεκίνημα που θα επιχειρήσουν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.