Eπαψαν η τύχη και η έκπληξη

Στη μέση ενός τουρνουά ένα ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον έχει λιγότερη αξία από ένα φιλικό πριν από το τουρνουά. Σε αυτή τη λογική το ματς της Εθνικής εναντίον της Ισπανίας δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως τεστ «της φωτιάς». Δηλαδή, στην πόση πίεση η συγκεκριμένη Εθνική αρχίζει να αποσυντίθεται. Η μοναδική πίεση που αντιμετώπισε χθες η Εθνική ήταν εσωτερική. Στην ανάγκη να υπάρξει κάποιο καλό ματς πριν από την επιστροφή στην Ελλάδα.

Αν δεν έδινες σημασία στα ονόματα αλλά στον τρόπο του παιχνιδιού, το χθεσινό ματς στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν παρά μία επανάληψη των εμφανίσεων στην Πορτογαλία. Γερά στην άμυνα, πίστη στην τύχη και το κυνήγι της στημένη φάσης που θα δώσει το γκολ για να συνεχιστεί η συνταγή επί δύο. Μία τακτική, όμως, που σήμερα μπορεί να δουλέψει μόνο σε ματς χωρίς βαθμολογική σημασία. Γιατί κάθε Ευρωπαίος προπονητής που θέλει να αντιμετωπίσει την Ελλάδα δεν έχει παρά να πάρει τα δύο DVD των αγώνων με τη Σουηδία και τη Ρωσία για να δει πώς μπορεί να κάνει ματς στην τακτική του Ρεχάγκελ. Περίμενε στο περίμενε της ελληνικής ομάδας, προσοχή στα στημένα. Από εκεί και πέρα μία φάση που η Ελλάδα θα έχει μείνει με λιγότερο από έξι παίκτες πίσω από την μπάλα, αντεπίθεση και γκολ. Και μετά τι; Με την Ελλάδα να έχει μπει στον ρυθμό να παίζει με τα δύο κεντρικά χαφ, τον Μπασινά και τον Κατσουράνη, 40 μέτρα από τους επιθετικούς, είτε κάθε επίθεση θα καταλήγει στο μηδέν, είτε τα χαφ θα βγαίνουν μπροστά και αν η μπάλα αλλάξει κατοχή, «τρεχάτε, ποδαράκια μου». Αν υπάρχει συμπέρασμα από το Euro 2008 είναι ότι το κάργα αμυντικό ποδόσφαιρο που η Ελλάδα έπαιξε στην Πορτογαλία βασίζεται στην έκπληξη και την τύχη. Στην έκπληξη των αντιπάλων ότι μια ομάδα μπορεί να επιστρέφει σε συστήματα των αρχών του '80 και στην τύχη που δεν μπορείς να την απαιτήσεις. Στην Αυστρία το στοιχείο της έκπληξης είχε πάψει να υπάρχει και η τύχη δεν ευνόησε την Ελλάδα. Το Euro της Αυστρίας σημαίνει το τέλος μιας εποχής, μιας έκφρασης που συχνά χρησιμοποιείται, αλλά ελάχιστες φορές αναλύεται.

Το τέλος εποχής για την Ελλάδα σημαίνει δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Κάποιες σκληρές αποφάσεις από τον προπονητή για αλλαγές σε παίκτες. Και κάποιες σκληρές αποφάσεις από την ΕΠΟ σε ένα αιώνιο ερώτημα. Μπορείς να μάθεις ένα γέρικο σκύλο καινούργια κόλπα; Μπορεί ο Οτο Ρεχάγκελ να αναθεωρήσει μια τακτική που έδωσε τον τίτλο του 2004, αλλά δεν λειτουργεί πλέον. Υπάρχει άνθρωπος στην ομοσπονδία που να αντέχει να εξετάσει γιατί πήγαμε στην Αυστρία ως πρωταθλητές και γυρίζουμε πίσω με μηδέν βαθμούς, ένα γκολ και έχοντας παίξει από μέτριο έως κακό ποδόσφαιρο; Για την ώρα, οι παίκτες της Εθνικής ομάδας και η διοίκηση της ΕΠΟ ασχολούνται με το τι είπαν ο Αλέφαντος και ο Τσιάρτας και τι έγραψε ο Κούλης...


Χθες το μεσημέρι στο «Agora» είχαμε πιάσει συζήτηση με ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Αγγλων. Κάπου λοιπόν στο τρίτο G&T φλάσαρε στο μυαλό μου το «Το βρακί του Σκόμπι». Ηταν ένα τραγούδι δρόμου που τραγουδούσαν οι Αθηναίοι μετά τον εμφύλιο για τον Αγγλο στρατηγό Σκόμπι. Ο ρυθμός του ήταν σουινγκ και οι εμπνευσμένοι στίχοι του πήγαιναν έτσι: «Το βρακί του Σκόμπι είναι κόμποι, κόμποι. Είναι κόμποι, κόμποι το βρακί του Σκόμπι». Οχι ακριβώς η ποιότητα των στίχων που θα έκαναν τον Σεφέρη να ζηλέψει… Ο λόγος όμως που το αναφέρω, όπως και το θέμα της συζήτησής μας με τους Αγγλους, είναι πολύ συγκεκριμένος. Στην Αγγλία, στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα υπάρχει ένας τύπος τραγουδιών. Τα τραγούδια του πεζοδρομίου, τραγούδια που έχουν τη μουσική μιας επιτυχίας, αλλά στίχους βασισμένους σε κάποιο επίκαιρο γεγονός. Συνήθως τέτοια τραγούδια δημιουργούνται στις κερκίδες ή τον στρατό, όπως για παράδειγμα το «Adolf has one ball» που τραγουδούσαν για τον Χίτλερ οι Βρετανοί στρατιώτες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ορισμένες όμως φορές τέτοια τραγούδια συνθέτονται και από bona fide καλλιτέχνες, που θέλουν να κάνουν την πλάκα τους.

Παράδειγμα καταξιωμένου καλλιτέχνη που συνέθεσε στίχους που είχαν φοβερή πλάκα, αλλά ποτέ δεν υπέγραψε για να μην τους συνδέσει με το όνομά του, είναι του Μανώλη Αναγνωστάκη. Μη με ρωτάτε να θυμηθώ το όνομα του βιβλίου και το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε, αλλά αυτό που μπορώ να θυμηθώ είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα «Σε μία κνίτισα»: «Χθες μου έλεγες τις λέξεις τις χυδαίες, σήμερα μου στέλνεις ορχιδέες». Ενα αντίστοιχο λοιπόν παράδειγμα από τραγούδι που οι στίχοι του γράφτηκαν στην έμπνευση της στιγμής είναι το «Τον ήπιαμε τον τιμημένο» των Endopalamikoi Palindromistes που μπορείτε να ακούσετε στο http://www.youtube.com/watch?v=8R0LzxqbYtE. Αναφέρεται φυσικά στην απώλεια του Euro από την Εθνική μας, είναι παιγμένο στο έγκριτο στυλ του βλαχορόκ και οι στίχοι του είναι τόσο προσεγμένοι και επίκαιροι, που καταγράφουν ακόμα και την έξοδο του Αντώνη Νικοπολίδη, που για ποιητική αδεία αναφέρεται ως μπαρμπα-Αντώνης. Με την ατμόσφαιρα πάντως που υπάρχει στην Αυστρία, ας είμαστε stand by, γιατί η μουσική από το «Δέκα χρόνια δικασμένος μέσα στο Γεντί Κουλέ» είναι έτοιμη. Το θέμα είναι πού θα σκάσει η ανάποδη για να χρειαστεί να γραφτούν και οι κατάλληλοι στίχοι.

Μια πρώτη προσπάθεια για σύνθεση έπους τραγικού και πένθιμου έγινε στην αίθουσα του «Sheraton» προχθές το απόγευμα, όταν, σύμφωνα με τα περισσότερα δημοσιεύματα, ο Βασίλης Γκαγκάτσης δοκίμασε να καρυδώσει τον δημοσιογράφο του «Φίλαθλου» Ντίνο Κούλη. Στο συμβάν προέκυψε όταν τη στιγμή που ο πρόεδρος συνομιλούσε με άλλους Ελληνες και διεθνείς παράγοντες για τα προβλήματα του ποδοσφαίρου, ο δημοσιογράφος πέρναγε, ο Γκαγκάτσης του είπε να φύγει, ο Κούλης έφυγε λέγοντας «λαμόγια» και ο Κατάπτυστος (φτου, φτου δύναμη που έχει, παρά τα χρόνια του) δοκίμασε να τον καρυδώσει. Τα υπόλοιπα για καταγγελίες στον ΠΣΑΤ και τα ανάλογα τα ακούω εκ του περισσού. Δηλαδή άντε να θυμώσει πολύ ο ΠΣΑΤ και να μη δώσει κύπελλο στον Γκαγκάτση για να απονείμει του χρόνου στις βραβεύσεις. Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι μια θέση που γράφτηκε στη «SportDay» από τον Δημήτρη Ευαγγελάτο, ότι στα πλαίσια της υπεράσπισής του ο πρόεδρος πιθανόν να ζητήσει τις ταινίες από τις κάμερες ασφαλείας του ξενοδοχείου. Για να βλέπουν οι Ελευθεράτοι πόσο χρήσιμες είναι οι κάμερες στην εξιχνίαση των εγκλημάτων.

Αν όντως τα tapes δοθούν στη δημοσιότητα, υπόσχομαι τη μάξιμουμ προβολή. Οπως και τον επακριβή προσδιορισμό της λαβής με την οποία ο πρόεδρος μάγκωσε τον δημοσιογράφο, γιατί άλλο είναι να σε πιάσουν σε στραγγαλιστική λαβή και άλλο σε καφακόλ. Το θέμα όμως είναι ότι αν στις επιτυχίες πλακωνόμαστε, όπως έγινε μετά το 2004 όταν οι φροντιστές δεν πείθονταν να δώσουν τα μετάλλιά τους στον πρόεδρο, στις αποτυχίες μπορούμε να καφακολιαστούμε άσχημα. Κάτι τέτοια μυρίζεται και ο «Κάρπετ» και μέχρι στιγμής μετακινείται από καντόνι σε καντόνι. Δύο εβδομάδες στο Euro και το ποδαράκι του στην Αυστρία ακόμα να πατήσει.

Μη νομίζετε όμως ότι δεν υπάρχουν και οι ήρωες που για το ρεπορτάζ δεν θα διακινδύνευαν να τους στραγγαλίσουν. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος ζήτησε από την ΕΡΤ να επιστρέψει στην Ελλάδα με το αεροπλάνο της Εθνικής. Ο Αλέξανδρος δεν έχει φυσικά κάνει μετάδοση αγώνα της Εθνικής, αλλά για τον φόβο τον Γκαγκατσαίων, του είπαν ότι καλύτερα είναι να διαλέξει ένα άλλο αεροπλάνο. Γιατί στα τρία χιλιόμετρα ύψος και με το mood που επικρατεί εύκολα γίνονται φονικά και there is no way out.

Και ευτυχώς που εκτός από δημοσιογράφους στο αεροπλάνο της Εθνικής δεν μπαίνουν ούτε φίλαθλοι. Γιατί ορισμένοι, όπως ο αναγνώστης Ν.Α., έχουν να λένε και πιθανόν να κάνουν για τις τιμές των εισιτηρίων και τις θέσεις που πήραν στο Euro. Ο Ν.Α. λέει ότι πλήρωσε δύο εισιτήρια 160 ευρώ με 18 ευρώ «έξοδα αποστολής» και βρέθηκε να παρακολουθεί τα ματς πινέζα δύο σειρές πριν από το τέλος του γηπέδου. Στην περιήγησή του όμως στην πόλη συνάντησε τέσσερα άτομα, που είχαν πρόβλημα στα αγγλικά και τα γερμανικά, που έμεναν σε τετράστερο ξενοδοχείο, είχαν εισιτήρια μέγκλα και δεν χρειάστηκε να πληρώσουν δεκάρα, διότι ήταν εκπρόσωποι ενώσεων ΕΠΣ της Δυτικής Ελλάδας.


Το μόνο ερώτημα που έχω να κάνω είναι: «Ολες οι άλλες χώρες παίρνουν τους εκπροσώπους των Ενώσεών τους και τους δίνουν τσάμπα εισιτήρια και τους βάζουν σε τετράστερα ξενοδοχεία;». Σε δεύτερη όμως σκέψη διαγράψτε το ερώτημα. Γιατί με κάτι τέτοια καταλήγεις να έχεις τον πρόεδρο να κρέμεται όχι από τα χείλη σου, αλλά από τον λαιμό σου.