Το πεντάλεπτο των οργίων

Παρά την απουσία του Λάζαρου Παπαδόπουλου, του Δήμου Ντικούδη και του Μιχάλη Κακιούζη, η Εθνική μας μπορεί να παρουσιάσει στο Προολυμπιακό τουρνουά –και στο Πεκίνο εφόσον όλα πάνε καλά- την ισχυρότερη (αν και κάπως άπειρη) γραμμή κρούσης των τελευταίων ετών. Αν οι ψηλοί αποτέλεσαν κατά καιρούς αχίλλειο πτέρνα, τούτη τη φορά μοιάζουν να συμπληρώνουν ιδανικά τη θαυματουργή περιφερειακή τετράδα των Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη, Ζήση.

Σε σχέση με την ομάδα που έπαιξε στο περσινό Ευρωμπάσκετ, η ελληνική frontline είναι ενισχυμένη με τέσσερα νέα στελέχη: Αντώνη Φώτση, Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, Κώστα Κουφό, Γιώργο Πρίντεζη. Η απουσία του τραυματισμένου Φώτση έκανε την ομάδα του 2007 κάπως μονοδιάστατη, μια και δεν υπήρχε άλλος ψηλός τόσο γοργοπόδαρος και με τις δικές του ικανότητες στο σουτ, στην τάπα, στο αμυντικό ριμπάουντ πάνω από τη στεφάνη. Για τον «Σόφο» δεν χρειάζονται πολλά λόγια, αρκεί να θυμηθούμε πόση διαφορά έκαναν στην Ιαπωνία τα 10-15 λεπτά της συμμετοχής του. Φέτος ο Σχορτσιανίτης προτίμησε να αγνοήσει τις Σειρήνες από τις ΗΠΑ και να αφοσιωθεί στην Εθνική ομάδα, ίσως επειδή νιώθει υποχρεωμένος απέναντι στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο Κουφός ίσως αντιμετωπίσει πρόβλημα προσαρμογής, αλλά δείχνει πολύτιμος, αφού τα 2,18 μ. του (επίσημη πρόσφατη μέτρηση με παπούτσια μπάσκετ) συνδυάζονται με σπάνια γρηγοράδα, τρομερή ικανότητα στο σκοράρισμα και εφιαλτικά miss match για τους αντίπαλους σέντερ. Ο Πρίντεζης προσφέρει νιάτα, τρέξιμο, ενθουσιασμό, αθλητικά προσόντα, αλλά και προθυμία για τη βρόμικη δουλειά. Και αυτός προτίμησε την Εθνική ομάδα από το ταξίδι στο Αμέρικα.

Δίπλα σε αυτούς θα ξεκινήσουν προετοιμασία ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος και ο Γιάννης Μπουρούσης. Των τριών πρώτων η βελτίωση υπήρξε τον τελευταίο χρόνο οφθαλμοφανής και καθοριστική, σε βαθμό που να θεωρούνται πλέον ακρογωνιαίοι λίθοι ομάδων όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Ο Βασιλόπουλος μάλιστα θα κληθεί να παίξει και στη θέση του σμολ φόργουορντ, όπως έγινε και στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας. Το μοναδικό πραγματικό κενό της Εθνικής είναι εκεί, στο πλάι, στο «τριάρι», όπου δεν υπάρχει παίκτης κομμένος και ραμμένος για τη θέση. Ελλείψει Χατζηβρέττα, οι Πελεκάνος, Τσαλδάρης και Καλαμπόκης θα διεκδικήσουν το τελευταίο «διαβατήριο».

Ο Δήμος Ντικούδης, που χθες ανακοίνωσε ότι προτιμά να ξεκουραστεί παρά να ανεβεί στο βουνό μόλις 15-20 μέρες μετά το τέλος του πρωταθλήματος, μάλλον φοβήθηκε ότι θα έχανε τη θέση του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τού τηλεφώνησε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, του είπε ότι τον υπολογίζει, αλλά απέφυγε να του εγγυηθεί μια θέση στη δωδεκάδα. Στα 31 του, ο Θεσσαλός φόργουορντ δεν αισθάνεται έτοιμος για τέτοια περιπέτεια.

Στις προηγούμενες διοργανώσεις ο Δήμος ήταν λίγο πολύ ο 10ος ή 11ος παίκτης της Εθνικής, ωστόσο πρόσφερε πολλά και έδειχνε πάντοτε έτοιμος να καταθέσει τα μούσκουλα και τη φιλοτιμία του στην υπηρεσία της ομάδας. Η εμφάνισή του στον αλησμόνητο ημιτελικό με τις ΗΠΑ στο Τόκιο θα μείνει στις μνήμες ως η απόλυτη έκφραση της έννοιας «πολύτιμος ρολίστας». Στα πρώτα 27 λεπτά ο Ντικούδης παρακολουθούσε από τον πάγκο. Οταν όμως επιστρατεύτηκε, πέτυχε 8 απανωτούς πόντους (ως αιχμή στο περίφημο «pick'n'roll») χάρη στους οποίους η Εθνική συντήρησε τη διψήφια διαφορά που είχε στα χέρια της και κέρδισε χρόνο καθοριστικής σημασίας. Αμφιβάλλω αν θα τα κατάφερνε δίχως τα πέντε λεπτά οργιαστικής δράσης του Δήμου.