Ανακούφιση στα όρια της... θριαμβολογίας!

Aς υποθέσουμε ότι ο αγώνας εναντίον των Ρώσων ήταν ο πρώτος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στο Euro. Οτι δεν προηγήθηκε η αναμέτρηση με τους Σουηδούς. Ποια θα ήταν τα συμπεράσματά μας; Εικάζω ότι η συντριπτική πλειονότητα φιλάθλων, αναλυτών και ΜΜΕ, αποφεύγοντας τη Σκύλλα της μηδενιστικής κακοπιστίας αλλά και τη Χάρυβδη της ψευδο-«πατριωτικής» εθελοτυφλίας, θα επισήμαινε τα προφανή: η ομάδα προσπάθησε, αλλά με μονοδιάστατες και προβλέψιμες κινήσεις. Αδυνατούσε να προκαλέσει ρήγματα από τα άκρα, αλλά και να βγάλει καλές κάθετες μπαλιές.

Απέναντι σε μία ομάδα με καλύτερους παίκτες αλλά και εμφανή αμυντικά προβλήματα, περισσότερο περιμέναμε το λάθος τους ως μάννα εξ ουρανού παρά φιλοδοξούσαμε να το προκαλέσουμε. Φτωχή ήταν η γκάμα των κινήσεών μας: στημένες φάσεις, «γιόμες», απόπειρες του Καραγκούνη να βρεθεί σε θέση για κάποιο μακρινό σουτ. Η ροή του αγώνα καθιστούσε το 2-0 πολύ πιθανότερο του 1-1. Λιγότερο επιπόλαιοι αν ήσαν οι Ρώσοι, θα είχαν «καθαρίσει» το ματς από τα μέσα του δεύτερου μέρους -λίγο πριν, λίγο αργότερα. Διέθεταν περισσότερη ταχύτητα και εμφανώς καλύτερη τεχνική. Οβερ.

Ποια θα ήταν η τελική μας αποτίμηση για την υποτιθέμενη πρεμιέρα της Εθνικής; «Αποτύχαμε». Αυτό θα λέγαμε. Δεν θα χαρακτηρίζαμε -αυτό δα έλειπε- την ήττα από τους Ρώσους ολέθρια ή επονείδιστη, αλλά τις πασιφανείς αγωνιστικές μας αδυναμίες (εικάζω ότι) θα τις αναδεικνύαμε. Κατόπιν θα είχαμε όλον τον χρόνο να… τσακωθούμε μεταξύ μας: φταίει ή όχι ο Ρεχάγκελ; Χαριστέας στα δεξιά είναι ενδιαφέρουσα «σύλληψη» ή καταδίκη της ποδοσφαιρικής λογικής; Λυμπερόπουλος, μπροστά ή στο κέντρο; Σαλπιγγίδης; Και πάει λέγοντας.

Ελα όμως που το παιχνίδι με τους Ρώσους ήταν το δεύτερο... Ετσι, «υποδεχτήκαμε» την εν πολλοίς προβληματική εμφάνιση εναντίον τους με ανακούφιση που σε ορισμένες στιγμές δεν απείχε πολύ από τη θριαμβολογία! Κάπου εκεί δεν βρέθηκε το «κέντρο βάρους» των σχολίων, αναλύσεων και εκτιμήσεων; Γιατί έγινε αυτό; Διότι δεν επαναλήφθηκε η τραγωδία που είδαμε στην αναμέτρηση (;) με τους Σουηδούς. Συμπέρασμα: τον «ροοστάτη» των απαιτήσεων και προσδοκιών μας από την Εθνική ρυθμίζει η νοοτροπία που θυμίζει Ναστραδίν Χότζα. Είμαστε άνετοι; Πάμε «για μεγάλα πράγματα» - κατά τους αιθεροβάμονες, έως και για νέο τρόπαιο.

Στριμωχνόμαστε όπως ο Χότζας στο γεμάτο σπίτι του; Αρκεί να βρούμε είκοσι πόντους ελεύθερους για να πούμε «ουφ, εντάξει είμαστε τώρα». Εάν αύριο νικήσουμε ή έλθουμε ισόπαλοι με τους -όντως, άνετους- Ισπανούς, θα διαγνώσουμε «μεγάλες δυνατότητες που εξαιτίας συγκυριών έμειναν αναξιοποίητες». Εάν ηττηθούμε με 3-0, θα μιλήσουμε για τη μεγάλη ισχύ των Ισπανών, η οποία επιβεβαιώνει σε πόσο δύσκολο όμιλο βρεθήκαμε (άλλο που δεν το 'χαμε καταλάβει όταν μας είχε «πνίξει» η αισιοδοξία): οι Σουηδοί έχασαν «στο τσακ» από αυτή την ομαδάρα, άρα διαθέτουν καλύτερο συγκρότημα απ' όσο νομίζουν όσοι δυσανασχέτησαν που τους αντιμετωπίσαμε (;) τόσο άτολμα.

Μονά - ζυγά, όλα είμαστε ικανοί να τα οικειοποιηθούμε! Εάν κάποιοι θεωρούν ότι τιμά ή βοηθά την Εθνική η επίδειξη νοοτροπίας Ναστραδίν Χότζα προς αυτήν, κάτι που ουδέποτε συμβαίνει -ας πούμε- με τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, με γεια τους με χαρά τους. Ποιος ξέρει, στην ποδοσφαιρικά φορτισμένη ζωή μας ίσως να συνθέτει μια ευεργετική «βαλβίδα εκτόνωσης» η virtual reality, σύμφωνα με την οποία τη μία ημέρα είμαστε καλά γιατί «πάμε να τους ξεσκίσουμε όλους» και την άλλη επίσης καλά γιατί βελτιωθήκαμε σε σχέση με το… απόλυτο χάλι. Αλλά το να εκλαμβάνουν ορισμένοι παίκτες ή και ο ομοσπονδιακός προπονητής την κριτική (ακόμη και) για το απόλυτο χάλι -α λα Σουηδία- ως «ιερόσυλη» εκδήλωση… μοχθηρίας, αυτό πάει πολύ. Περισσότερα αύριο.