Δρυός πεσούσης

Toυ Σπύρου Μπουλή

Aς πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί ωραίες οι κριτικές και η αναζήτηση λαιμού για την κρεμάλα, έλα όμως που τα αυτονόητα ζητούν για πολλοστή φορά... δικαίωμα!

Λοιπόν, το Euro 2004 το πήραν οι παίκτες της Εθνικής. Θα το έπαιρναν με άλλον προπονητή; Οχι! «Μα γιατί», θα πει κάποιος, «αφού μπόρεσαν». Και αν ισχύει αυτό που σχεδόν το σύνολο των παλαιμάχων ποδοσφαιριστών βεβαιώνει, ότι «οι καλοί παίκτες δεν χρειάζονται προπονηταρά», γιατί να μην το κατάφερναν με κάποιον άλλον στον πάγκο; Νομίζω πως ο Ρεχάγκελ έφτιαξε ένα τέλειο γλυκό, γιατί τα υλικά ήταν αγνά, φυσικά, παρθένα, γευστικά, τονωτικά, ενεργειακά κι ας μην ήταν γνωστά στο διεθνές... ζαχαροπλαστικό στερέωμα.

Γιατί προσελήφθη ο Γερμανός; Για να κοουτσάρει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ακόμη και τώρα, με νωπά τα σημάδια της σφαλιάρας από τους Σουηδούς αλλά και όλους τους ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη ο χερ Οτο είναι πετυχημένος. Δεν ήρθε εδώ για να μας αρέσει, για δημόσιες σχέσεις, για να χορεύει ζεϊμπέκικα στα μπουζούκια ούτε να σελεμπριτάρει στα life style περιοδικά.

Είναι γελοίο να συζητάμε αν πρέπει να του γίνεται κριτική. Είναι χαζό να μη λέμε αυτό που είδαν τα ματάκια μας. Την Τρίτη στο ματς με τη Σουηδία ο Ρεχάγκελ ήταν 10 φορές ντεφορμέ και λάθος στο πώς προετοίμασε και παρουσίασε τους πρωταθλητές Ευρώπης στην πρεμιέρα του Euro 2008, αλλά ήταν επίσης 100 φορές πιο απαράδεκτος στο πώς αντιμετώπισε την εμφάνιση και το αποτέλεσμα με τις δηλώσεις του.

Γι' αυτούς που τον γουστάρουν (ακόμα και πριν έρθει στην Ελλάδα με τις μαγκιές του στην Μπουντεσλίγκα) ήταν μια εκδήλωση της κακής πλευράς ενός επαγγελματία. Υπάρχει κάποιος που είναι πάντα τέλειος στη δουλειά του; Μήπως κάποιος από το συνάφι μας στην «κρεατομηχανή» των media; Πίτσες μπλε! Οταν δίνει συνεντεύξεις σε ξένα ΜΜΕ ο Οτο και υμνεί τη χώρα μας, την ιστορία μας, την Εθνική μας, όλοι ψιλο-χοντρογουστάρουμε. Αν βρεθούμε με ξένους και μας αναφέρουν τη συμμετοχή τους στη χαρά μας, αλλά και την έκπληξη της κατάκτησης του Euro 2004 με καλά λόγια για τον κόουτς, πάλι παίρνουμε κι εμείς λίγη λάμψη και μας αρέσει.

Για εκείνους που έχουν πάντα οπλισμένη και απασφαλισμένη την καραμπίνα, περιμένοντας να του ρίξουν μια (ή πολλές) βολή, το 0-2 της Τρίτης και το χάλι της Εθνικής τούς έδωσε εντολή: ΠΥΡ!

Ο Οτο Ρεχάγκελ θα φύγει κάποτε, είτε το 2010 είτε το 2050. Είναι δημόσιο πρόσωπο, συνεπώς θα κάνει φίλους και εχθρούς, θα δεχτεί ύμνους και κράξιμο. Κάθε άνθρωπος είναι ο μέσος όρος του μεγαλείου και της ξεφτίλας του, γιατί είναι στις προδιαγραφές μας να είμαστε ικανοί για το μεγάλο, το μικρό, το μέτριο.

Ο,τι και να κάνει από εδώ και πέρα ο Γερμανός, ακόμα κι αν πάρει το Euro 2008 και το Μουντιάλ του 2010, δεν μπορεί να φτιάξει το (ανύπαρκτο) ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν μπορούσα να του ζητήσω μια προσωπική χάρη, θα ήταν να μη μικραίνει το όνομά του με δηλώσεις για πέντε γκολ, Γερμανία, «άλλα είπαμε, άλλα κάναμε» κ.λπ...

Για τους 23 διεθνείς που είναι εδώ στο Σάλτσμπουργκ και ειδικότερα για όσους θα αγωνιστούν σήμερα απέναντι στους Ρώσους μεταφέρω την αγάπη των φορμαρισμένων οπαδών τους, που είναι εδώ και θα πάρουν θέση στις κερκίδες. Τους θυμίζω: εσείς είστε οι ίδιοι που καταφέρατε πολύ πιο δύσκολα πράγματα τα τελευταία χρόνια.