Η ισπανική «τεσσάρα» και η ανάμνηση μιας δήλωσης...

Αμαρτία εξομολογούμενη, ουκ έστιν αμαρτία: χάρηκα αφάνταστα για το 4-1 των Ισπανών επί της ρωσικής ομάδας, του Γκους Χίντινκ. Οχι, καμία αντιπάθεια προς τους ηττημένους δεν τρέφω - κάθε άλλο. Ούτε με διακατέχει κάποια λατρεία για τους Ισπανούς: μπορεί το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα να συγκαταλέγεται στα τέσσερα-πέντε του Euro που παρακολουθώ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, αλλά ως εκεί. Ο λόγος της ικανοποίησής μου για τον ισπανικό θρίαμβο ήταν άλλος: θεωρώ απόδοση δικαιοσύνης –ετεροχρονισμένη, έστω- την ισπανική «τεσσάρα» επί της (οιασδήποτε) ομάδας του Χίντινκ!

Θυμάμαι μια δήλωση του –σημαντικού, κατά τ’ άλλα- Ολλανδού τεχνικού. Δήλωση που είχε γίνει στον απόηχο του αγώνα Ν. Κορέα - Ισπανία, στο Μουντιάλ του 2002 και η οποία για μένα ήταν μνημείο θράσους: «Ας μην επικαλούνται οι Ισπανοί τη διαιτησία. Διαθέτουν πολύ πιο έμπειρη ομάδα από τη δική μας και όφειλαν να κερδίσουν». Ναι, ο Χίντινκ ήταν τότε προπονητής της ασιατικής ομάδας, για χάρη της οποίας (διοργανώτρια χώρα, γαρ) η διαιτησία έστηνε αφειδώς «λαιμητόμους».

Των Ιταλών η «καρατόμηση» διέθετε κάποιο… στυλ. Των δύσμοιρων Ισπανών, όμως, το κεφάλι δεν έπεσε με την πρώτη – χρειάστηκε να χτυπήσει κάμποσες φορές το λεπίδι. Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι η Ισπανία του 2002, αλλά ακόμη και η Βραζιλία του 1970 θα είχε σοβαρά ελαφρυντικά εάν αδυνατούσε να επικρατήσει των μέτριων «τρεχαντηριών» της Ν. Κορέας. Κακά τα ψέματα, μπορεί στην πλειονότητα των περιπτώσεων -στον παγκόσμιο αθλητισμό- οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία να είναι υπερβολικές ή να συνιστούν απόπειρα των αποτυχόντων να βρουν άλλοθι, εν προκειμένω όμως ο κανόνας επιβεβαιώνει τις εξαιρέσεις.

Στις κορυφαίες διοργανώσεις, πώς να το κάνουμε, για κάθε είκοσι ή πενήντα «τσάμπα» κραυγές περί διαιτησίας, υπάρχει κι ένας όντως κάλπικος νικητής. Οπως ήταν λόγου χάρη το Βέλγιο στην αναμέτρηση με την ΕΣΣΔ, στο Μουντιάλ του 1986 - τότε που εμπράκτως… καταργήθηκε το οφσάιντ. Οπως ήσαν οι Γιουγκοσλάβοι στο Μουντομπάσκετ του 2002 - τότε που ο Πιτσίλκας «με το έτσι θέλω» άρπαξε το τρόπαιο από τα χέρια των Αργεντινών και το έδωσε στους «συνήθεις ευνοημένους». Αν τα προαναφερθέντα κρούσματα αντιστοιχούν σε κάποιο καταγεγραμμένο ζενίθ διαιτητικής… βαναυσότητας, λίγο απείχε από αυτό ο αγώνας Ν. Κορέα – Ισπανία.

Θα μου πείτε: «Τι ήθελες να κάνει, ρε φίλε, ο Χίντινκ το 2002; Να πει πως η ομάδα του ευνοήθηκε σκανδαλωδώς;». Οχι ασφαλώς. Επιλογές είχε άφθονες - από τη σιωπή μέχρι το «ας κρατήσει καθένας τα συμπεράσματά του για τη διαιτησία» ή το «η ομάδα μας κάνει μεγάλη προσπάθεια κι αυτό δεν είναι θέμα διαιτητών». Αλλο να αποφεύγεις να πεις (όλη) την αλήθεια κι άλλο να την κατακρεουργείς. Προτιμώ τον διπλωματικό ελιγμό από μια μοχθηρή επίδειξη αλαζονείας, όπως αυτή που έκανε ο Χίντινκ το 2002… ζητώντας και τα ρέστα από τους Ισπανούς που δεν νίκησαν. Διότι αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την αλαζονεία του ανώτερου, αυτό είναι η αλαζονεία του ευνοημένου. Τέσσερα και… καλοχώνευτα, λοιπόν, κ. Γκους!

ΥΓ.: Φλας μπακ: ημιτελικός Ευρωμπάσκετ 1989, Ελλάδα - ΕΣΣΔ. Η ελληνική ομάδα νικά με έναν πόντο, χάρη σε τρίποντο του Χριστοδούλου. Ο Γκάλης που του έδωσε την πάσα πατούσε …για τα καλά εκτός αγωνιστικού χώρου. Την επόμενη όλη η Ελλάδα δήλωνε αδιάφορη για το λάθος των διαιτητών, επικαλούμενη την εμπειρία και την αξία των Σοβιετικών. Αργότερα η Ελλάδα… χωρίστηκε: οι μεν «βάζελοι» έμαθαν να ουρλιάζουν για ένα πέναλτι που δεν πήρε η ομάδα τους όταν αντιμετώπιζε την… «πολύπειρη» Παναχαϊκή, οι δε «γαύροι» να επαναστατούν για ένα διαιτητικό λάθος στην εκπνοή του αγώνα μπάσκετ με το «πολύπειρο» Μαρούσι! Τόσο «ειλικρινείς» είμαστε…