Αποκάλυψη τώρα!

Tο χειρότερο πλήγμα για την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου δεν ήλθε προχθές από την αντίπαλό της, τη Σουηδία, αλλά από τον προπονητή της, Οτο Ρεχάγκελ, αμέσως μετά τον ατυχή εναρκτήριο αγώνα της για το Euro '08.

Στην προσπάθειά του να υπερασπισθεί την υπεραμυντική τακτική που εφάρμοσε, ο Γερμανός είπε ξεκάθαρα ότι αν η ελληνική ομάδα δεν έπαιζε έτσι, θα έχανε 5-0 στο ημίχρονο! Και να σκεφθεί κανείς ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν είχε απέναντί της ούτε την Ολλανδία, ούτε την Ισπανία, αλλά μια Σουηδία, που, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, δεν έπειθε και πολύ για τη σοβαρότητα και την αποτελεσματικότητά της.

Πώς ερμηνεύονται, λοιπόν, τα λόγια του ποδοσφαιρικού μας ήρωα και (το σημαντικότερο) τι απήχηση μπορεί να έχουν στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του, εν όψει μάλιστα των επόμενων αγώνων με τη Ρωσία και την Ισπανία, που εξαρχής θεωρήθηκαν δυσκολότεροι από τον εναρκτήριο;

Διότι, αν δεν καταλάβατε καλά, ο υπερ-ρεαλιστής Ρεχάγκελ, ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίσθηκε ότι οι παίκτες που έχει συγκεντρώσει στο εθνικό μας συγκρότημα είναι τόσο ανίκανοι να παίξουν πραγματικό ποδόσφαιρο ώστε μόνο μία πιθανότητα σωτηρίας προβάλλει γι' αυτούς: να καθίσουν όλοι πίσω με σκοπό να καταστρέψουν το παιχνίδι του αντιπάλου και ό,τι προκύψει...

Θαυμάσια! Δεν ξέρω αν ο Γερμανός είπε ωμά την αλήθεια, έτσι όπως έβγαινε από μέσα του, ή υπερέβαλε προκειμένου να δικαιολογήσει την τακτική που ακολούθησε. Αυτό είναι δικό του θέμα, το οποίο όμως, έτσι κι αλλιώς, θα το βρει μπροστά του, καθώς πιθανότατα θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του. Διότι, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής έτοιμος να δεχθεί με καλή διάθεση τοποθετήσεις αυτού του είδους και μάλιστα από τον προπονητή του, ο οποίος υποτίθεται ότι πρέπει να τον προστατεύει και να τον αναδεικνύει.

Με λίγα λόγια, κανένας παίκτης, όσο άσχημα κι αν έχει παίξει και όσο βαθιά αυτοκριτική κι αν έχει κάνει, δεν είναι πρόθυμος να αποδεχθεί ότι είναι άχρηστος –πόσω μάλλον όταν κάτι τέτοιο λέγεται δημόσια από τον ίδιο τον προπονητή του. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, η δήλωση του Ρεχάγκελ είναι ικανή να ανοίξει πόλεμο ανάμεσα στους παίκτες και τον προπονητή και να βάλει φωτιά σε ολόκληρη την ελληνική αποστολή με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Μήπως, όμως, ο πολύπειρος Γερμανός αυτό ακριβώς επεδίωκε; Δηλαδή μια τεχνητή κρίση, που θα κέντριζε το φιλότιμο των παικτών και γενικά θα τους αφύπνιζε εν όψει του καθοριστικού αγώνα με τη Ρωσία; Μήπως, μέσα στην απελπισία που του προκάλεσε η θλιβερή εμφάνιση εναντίον της Σουηδίας, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί, βάζοντας για τον σκοπό αυτόν σε κίνδυνο τις σχέσεις του με τους ποδοσφαιριστές, που μέχρι προχθές ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχε να επιδείξει αυτή η απίστευτη σε σύγκριση ποιότητας και αποτελεσμάτων Εθνική μας ομάδα;

Ο,τι και να συμβαίνει, το βέβαιο είναι πως και το Σάββατο με τους Ρώσους η Εθνική μας είναι υποχρεωμένη να παίξει το ίδιο αμυντικά, αν θέλει να διατηρήσει κάποιες ελπίδες για ένα θετικό αποτέλεσμα ή έστω να αποφύγει τον κίνδυνο διασυρμού που απορρέει από την απίστευτη σε ταχύτητα επιθετική ανάπτυξη των αντιπάλων, στις περιπτώσεις που θα βρουν το γήπεδο ελεύθερο και την άμυνα ανοιχτή.

Αρα, λοιπόν, τι επί της ουσίας είπε ο Ρεχάγκελ, όχι μόνο στους παίκτες του, αλλά και στους δημοσιογράφους, τους φιλάθλους και τους πάσης φύσεως ειδικούς που έχουν αρχίσει να πουλάνε ποδοσφαιρική σοφία, είτε για να κάνουν θόρυβο γύρω από το θέμα τους είτε για να δικαιολογήσουν τα προσωπικά τους συμβόλαια με τα Μέσα Ενημέρωσης που τους εμπιστεύτηκαν; Τους είπε το εξής: «Αφήστε κατά μέρος τις μαλακίες για επιθετικό ποδόσφαιρο, γιατί αν αποφασίσουμε να παίξουμε έτσι, το πιθανότερο είναι ότι θα γίνουμε πουτάνες...».

Το κακό είναι, πάντως, ότι, όπως φάνηκε στον αγώνα με τη Σουηδία, ο ποδοσφαιρικός θεός της Ελλάδας δεν είναι πια... Ελληνας κι ας λέει όσες αρλούμπες θέλει ο επικεφαλής σχολιαστής της ΕΡΤ, που παρεμπιπτόντως αδυνατεί να ξεχωρίσει τον Μπασινά από τον Κατσουράνη, τον Κυργιάκο από τον Αμανατίδη και τον Καραγκούνη από τον Τοροσίδη! Κι αυτή η οδυνηρή αλλαγή εθνικότητας της θεότητας που οδήγησε την Εθνική μας στον θρίαμβο της Πορτογαλίας επί της ουσίας δεν μας επιτρέπει να πάμε πουθενά.

Προσέξτε, λοιπόν, τι έγινε στο προχθεσινό ματς με τη Σουηδία, για να καταλάβετε τι λέω:

1. Δύο φορές οι κατά τα άλλα σοβαροί και ανίκητοι Σουηδοί προσπάθησαν να σκοράρουν με αυτογκόλ και δεν τα κατάφεραν!

2. Οταν είδαν ότι μόνοι τους δεν καταφέρνουν να παραβιάσουν την εστία τους... τροφοδότησαν κατάλληλα τον Καραγκούνη, αλλά και αυτός απέτυχε!

3. Ο Ιμπραΐμοβιτς στη μία και μοναδική περίπτωση που ξέφυγε από τον Κυργιάκο (αλήθεια, πού ήταν σε αυτή τη φάση ο πιο αργός και από το ριπλέι λίμπερο Δέλλας;) λειτούργησε σαν επαγγελματίας εκτελεστής!

4. Στο δεύτερο γκολ δύο Ελληνες αμυντικοί και ο ανεκδιήγητος Νικοπολίδης ηττήθηκαν από έναν αμπλαούμπλα Σουηδό αμυντικό. Και η σεμνή τελετή πήρε τέλος...

Το χειρότερο είναι, όμως, ότι, παρά την, μέχρι αρνήσεως να παίξει πραγματικό ποδόσφαιρο, εμμονή της στην αμυντική τακτική, η Εθνική Ελλάδας και πάλι δεν μπόρεσε να κρύψει τις αδυναμίες της –απέναντι, μάλιστα, σ' έναν αντίπαλο που δεν δικαιολογούσε τόσο φόβο και τόσο πανικό εκ μέρους της.

Σε δύο περιπτώσεις ο αναντικατάστατος Νικοπολίδης, σε ισάριθμες εξόδους που επιχείρησε, έμεινε καρφωμένος στου δρόμου τα μισά, να προσεύχεται να μην πάει η μπάλα μέσα! Σε μια τρίτη περίπτωση ο Δέλλας έμεινε καρφωμένος στο χορτάρι, επιτρέποντας σε αντίπαλο να πλαγιοκοπήσει και να κάνει σέντρα-μισό γκολ. Και σε μια τέταρτη (στη φάση που προηγήθηκε του 2ου γκολ) ο Λιούνγκμπεργκ βρήκε μια τρύπα 10 μέτρων στην καρδιά της ελληνικής άμυνας, την οποία από δική του ανικανότητα άφησε προς στιγμή να πάει χαμένη.

Απ' όπου κι αν δεις, λοιπόν, την κατάσταση, είναι φανερό ότι τίποτα δεν πήγε καλά. Ισως η βαθύτερη αιτία ήταν το ψυχολογικό βάρος που συνόδευε τους διεθνείς, αλλά και τον Ρεχάγκελ, να αποδείξουν ότι δεν βγήκαν συμπτωματικά πρωταθλητές Ευρώπης πριν από τέσσερα χρόνια στην Πορτογαλία.

Ενα ψυχολογικό βάρος που το έκανε ακόμα μεγαλύτερο η πίεση των Μέσων Ενημέρωσης, της κοινής γνώμης και των χορηγών, που διψούσαν για περισσότερο χρήμα και μεγαλύτερη εθνική υπερηφάνεια.

Ολα αυτά διαμόρφωσαν ένα κλίμα σχεδόν εθνικής υστερίας, μέσα στο οποίο καμιά λογική και ψύχραιμη σκέψη δεν ήταν δυνατό να ευδοκιμήσει. Γι' αυτό και το 0-2 έπεσε σαν κεραυνός μέσα σε γαλήνη. γι' αυτό και η δήλωση του Ρεχάγκελ αποκάλυψε μια πραγματικότητα που όλοι θέλαμε να παραβλέπουμε, λες και δεν θα ερχόταν η ώρα της κρίσης.