Οτο, σ' αγαπάμε, αλλά το έχασες

Το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ποτέ δεν το είχαμε. Ούτε όταν πήραμε το Euro 2004, ούτε όταν προκριθήκαμε στο Euro 2008. Τη λογική λοιπόν με την οποία θα παίζαμε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας την ξέραμε. Και ορθώς θα παίζαμε έτσι. Χθες όμως ο μίστερ Οτο το παράκανε. Καλό το τρικ με τον τρίτο στόπερ Κατσουράνη, που ανάλογα με την εξέλιξη του ματς θα εξελισσόταν σε κεντρικό χαφ, αλλά χθες δεν κάναμε αυτό. Χθες βάλαμε και τρίτο στόπερ τον Αντζα, βάλαμε και δεύτερο κόφτη, τον Κατσουράνη, και παίξαμε ένα 5-4-1, που είχε μόλις τρεις παίκτες οι οποίοι μπορούσαν να κάνουν κάτι επιθετικά.

Οταν μάλιστα ο ένας από αυτούς τους τρεις είναι εμφανώς εκτός ρυθμού (Καραγκούνης), τότε το να φτιάξεις φάση μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Οταν στην Κωνσταντινούπολη κόντρα στους Τούρκους, που σου φτάνει η ισοπαλία για να προκριθείς, δεν παίζεις με τρεις στόπερ και δύο κόφτες, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις κόντρα στους Σουηδούς. Ακόμη, όμως, και αν κάποιος πιστεύει ότι ορθώς ο Γερμανός τεχνικός γέμισε τον τόπο στόπερ και κόφτες. Ας υποθέσουμε ότι είχε δίκιο που έπαιξε έτσι. Ας υποθέσουμε ότι ήθελε να εκμηδενίσει τις πιθανότητες να δεχτούμε γκολ και ήθελε να ψάξει ένα τέρμα μόνο με κάποια κόντρα επίθεση.

Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει η παραμικρή λογική να αλλάξει στο ημίχρονο τον Γκέκα με τον Σαμαρά, ο οποίος είναι με διαφορά ο πιο αργός επιθετικός μας. Να παίξουμε κόντρα με τον Σαμαρά δεν γινόταν. Ούτε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας στο δεύτερο ημίχρονο με τρεις στόπερ και δύο κόφτες γινόταν. Οπότε αν για κάποιο λόγο δεν του αρέσει ο τρόπος που έπαιζε ο Γκέκας, μπορούσε να τον αλλάξει με τον Σαλπιγγίδη, ή με τον Αμανατίδη, όχι όμως με τον Σαμαρά. Τακτικά ο μίστερ Οτο χθες τα έκανε μούσκεμα. Εχει δίκιο που προχθές μας ζήτησε να τον αγαπάμε, γι' αυτό που μας προσέφερε το 2004.

Και επειδή ακριβώς τον αγαπάμε, δεν είναι κακό πού και πού να κάνουμε και καμία παρατήρηση. Και η παρατήρηση για το χθεσινό ματς είναι ότι πρώτα το έχασε αυτός και μετά οι παίκτες μας.