Τρία και πολύ λίγα ήταν…

Oσοι γνωρίζουν τους Ιταλούς και τον τρόπο που αυτοί βλέπουν το ποδόσφαιρο, καταλαβαίνουν ότι η βαριά ήττα από την Ολλανδία -η πρώτη έπειτα από 30 ολόκληρα χρόνια- πρέπει να βύθισε τη χώρα σε κατάθλιψη. Πιστεύω ότι αν οι Ιταλοί μπορούσαν να φύγουν από το τουρνουά σήμερα θα το έκαναν: ό,τι κι αν κάνουν στη συνέχεια, το ρεζιλίκι της περασμένης Δευτέρας στη Βέρνη δεν ξεπλένεται. Οι Ιταλοί δεν έχασαν απλώς? έχασαν όπως ο κόσμος τους δεν συγχωρεί. Αιτίες του διασυρμού υπάρχουν πολλές. Εχουν να κάνουν με την προετοιμασία του ματς, την έπαρση των παικτών που ήρθαν στην Ελβετία νομίζοντας ότι θα κάνουν περιπάτους, την αδυναμία της ομοσπονδίας τους να οργανωθεί. Εγώ θα περιοριστώ στα αγωνιστικά. Οι Ιταλοί πλήρωσαν την απουσία του Καναβάρο, το ντεφορμάρισμα του Πίρλο και την παρουσία του Τόνι: και τα τρία μοιάζουν προβλήματα χωρίς λύση.

Φάμπιο

Ο Καναβάρο δεν ψηφίστηκε τυχαία MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οποιος τον επέλεξε διέκρινε όχι μόνο την εξαιρετική του φόρμα, αλλά κυρίως τα ηγετικά του χαρίσματα. Ο Καναβάρο είχε τη σπάνια για αμυντικό ικανότητα να μπορεί να αγωνιστεί στη ζώνη και ως στόπερ και ως λίμπερο -να παίξει δηλαδή και τον ρόλο του μπακ που βγαίνει στην μπάλα ή που ασχολείται αποκλειστικά με τον αντίπαλο φορ, αλλά και τον ρόλο του κουμανταδόρου της άμυνας, του παίκτη που μένει δύο βήματα πίσω για να κατευθύνει τους υπόλοιπους και να δίνει βοήθειες στους πλάγιους μπακ κινούμενος διαγώνια. Οταν ο Καναβάρο είχε δίπλα του τον Νέστα του άφηνε την καθοδήγηση της άμυνας κι έκανε συλλογή από σκαλπ των σέντερ φορ. Οταν είχε δίπλα του τον Ματεράτσι ή τον Μπαρτζάλι, φρόντιζε να τους καλύπτει τα νότα: ο Ναπολιτάνος επέτρεπε με την παρουσία του στον εκάστοτε προπονητή να φτιάξει οποιαδήποτε άμυνα ήθελε. Χωρίς τον Καναβάρο είδαμε πόσο λίγος είναι ο Ματεράτσι, όταν καλείται να παίξει, και πόσο φοβισμένος ο άπειρος σε διεθνή ματς Μπαρτζάλι, τον οποίο ο Φαν Νιστελρόι διέλυσε.

Τόνι

Ο Πίρλο και ο Τόνι ήταν οι βασικοί λόγοι της κακής επιθετικά παρουσίας των Ιταλών στο πρώτο ημίχρονο. Οι Ολλανδοί πίεσαν τον Πίρλο και τον έβγαλαν εκτός παιχνιδιού -όμως περισσότερο και από το πρέσινγκ, αυτό που μέτρησε ήταν η κακή θέση του Ιταλού μέσου στο γήπεδο: κατά κάποιον τρόπο ο Πίρλο, παίζοντας πολύ μπροστά για τα γούστα του, πιο πολύ ως «δεκάρι» παρά ως αμυντικό χαφ, αυτοακυρώθηκε! Νομίζω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην κούρασή του. Ο Πίρλο θέλησε να τρέξει λιγότερο από ό,τι συνήθως και να είναι εξίσου χρήσιμος: σόρι, αλλά δεν γίνεται. Οπως δεν γίνεται η Ιταλία να παίζει με ένα φουνταριστό παρατημένο στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας: ο Τόνι μπορεί να είναι ο καλύτερος φορ στην Ευρώπη (που δεν είναι), αλλά είναι ένας ποδοσφαιριστής μη συμβατός με τη λογική των Ιταλών. Οταν οι γείτονες ακολουθούν τέτοια απλοποιημένα και απλοϊκά μονοπάτια, αποτυγχάνουν οικτρά: η πρόσφατη ιστορία τούς διδάσκει ότι όταν ο Τραπατόνι πόνταρε αποκλειστικά στον Βιέρι και ζητούσε βαθιές μπαλιές για το φορ του ή σέντρες από το πλάι από όλους, οι Ιταλοί γυρνούσαν σπίτι νωρίς. Το ποδόσφαιρό τους είναι πολύ σοφιστικέ για να απλοποιηθεί: ο προβληματισμός του Ντοναντόνι θα 'πρεπε να είναι πώς θα χωρέσουν στην ενδεκάδα οι χαρισματικοί μεσοεπιθετικοί (με πρώτο τον Ντελ Πιέρο) κι όχι πώς θα αξιοποιηθεί ο βαρύς Τόνι, που επί Μαρτσέλο Λίπι δεν ήταν πάντα βασικός -κι όχι τυχαία.

Λίπι

Είπα Λίπι. Τον φαντάζομαι να καπνίζει ένα πούρο και να μουρμουράει όταν διάβασε τη σύνθεση. Αυτός χωρίς τον Γκρόσο, τον Ντε Ρόσι και τον Ντελ Πιέρο δεν θα έπαιζε ποτέ…