Η ομάδα που έχει τον τρόπο να φτάνει στο τρόπαιο

Aν κάτι μπερδεύει κάπως τα πράγματα σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι η επιτυχία της Εθνικής στην Πορτογαλία. Ολοι ψάχνουν να βρουν ποια ομάδα είναι εκείνη που θα κάνει την έκπληξη. Μια έκπληξη που δεν είναι απαραίτητο να οδηγεί στον τελικό. Ας πούμε, η πορεία της Εθνικής μας μέχρι τον ημιτελικό, από πάρα πολλούς μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη. Οπως επίσης έκπληξη θα μπορούσε να θεωρηθεί η παρουσία της Ρωσίας, της Ρουμανίας, της Σουηδίας ή της Ελβετίας, για παράδειγμα.

Η αίσθησή μου, πάντως, είναι πως αυτή η διοργάνωση θα είναι ένα τουρνουά για τα φαβορί. Ολοι πλέον είναι προετοιμασμένοι για το απίθανο και πρώτοι από όλους τα φαβορί. Τα φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας μπορεί να είναι ευχάριστα ή βαρετά -για εκείνους που τα παρακολουθούν- αλλά δεν είναι ασφαλές κριτήριο για την εξαγωγή στέρεων συμπερασμάτων. Για πολλούς και προφανείς λόγους, ο σημαντικότερος από τους οποίους έχει να κάνει με το γεγονός ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος δύο ή μία εβδομάδα πριν από τη διοργάνωση να πάει δυνατά σε μία φάση και να διακινδυνεύσει έναν τραυματισμό. Από την άλλη, τα φιλικά είναι κατ’ εξοχήν τα παιχνίδια του προπονητή.

Το πεδίο των δικών του πειραματισμών, στα οποία μπορεί να δοκιμάσει ιδέες χωρίς κόστος. Τα παιχνίδια προετοιμασίας είναι ένα κομμάτι του παιχνιδιού που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Κυρίως γιατί προσπαθώ να δω όχι το αγωνιστικό πλάνο που θα ακολουθήσει ένας προπονητής, όσο το εύρος των πειραματισμών του. Μία από τις ομάδες που έμαθα να σέβομαι με τα χρόνια, όσο κι αν πολλές φορές δεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο που έπαιζε, είναι η εθνική ομάδα της Ιταλίας. Γιατί πιστεύω ότι έχει πάντα τον τρόπο να επιστρέφει, τη στιγμή ακριβώς που όλοι την έχουν ξεγραμμένη.

Δεν θα επικαλεστώ το Παγκόσμιο του '82 αλλά το παιχνίδι του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 με τους Αμερικανούς. Κακό ποδόσφαιρο, αλλά οι «ατζούρι» έχουν ένα «ποδοσφαιρικό μέταλλο» εξαιρετικής ποιότητας. Είναι το δικό μου φαβορί γι’ αυτό το Ευρωπαϊκό, όσο κι αν μπορούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα με την ίδια άνεση που μπορούν να φθάσουν στον τελικό και να κατακτήσουν τον τίτλο. Νομίζω ότι παρά το γεγονός πως οι απουσίες των Νέστα και Τότι από την ομάδα -σε σχέση με εκείνη του Παγκοσμίου Κυπέλλου- είναι σοβαρές, η μεγαλύτερη απώλεια είναι εκείνη του Λίπι από τον πάγκο.

Ο «Πολ Νιούμαν» μπορούσε να διασφαλίσει με την ηρεμία και τη γνώση του μία πολύ καλή απόδοση από τη «σκουάντρα ατζούρα». Τον έχει διαδεχθεί στον πάγκο ένας πολύ σπουδαίος ποδοσφαιριστής από το -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν με περιορισμένη προπονητική εμπειρία, που στην πρώτη μεγάλη του δοκιμασία πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να κρατήσει το τιμόνι του καραβιού. Οτι μπορεί να αντέξει την πίεση και να βρει λύσεις. Ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι έχει στα χέρια του την ομάδα με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας και η επιφυλακτικότητά του ήταν αυτή που τον εμπόδισε να προχωρήσει στην ανανέωσή της.

Προφανώς αναβάλλεται για μετά το Euro. Βέβαια, η επιφυλακτικότητα του Ντοναντόνι δεν είναι άσχετη και με την έντονη κριτική που του ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια της προκριματικής φάσης, κυρίως γιατί παρουσίασε μία ομάδα ουδέτερη, άχρωμη και χωρίς συγκεκριμένο χαρακτήρα. Στην αρχή προσπάθησε να αντιγράψει το 4-3-1-2 του Λίπι, δεν του βγήκε, πειραματίστηκε λίγο με το 4-4-2 και το 4-5-1, για να καταλήξει στο 4-3-2-1 έχοντας δύο κλειδιά στο σύστημά του: τον Μπουφόν και τον Λούκα Τόνι, που θα υποστηριχθούν από τη δουλειά και την απόδοση των Ντι Νατάλε και Καμορανέζι. Αν τίποτε δεν χαλάσει στο σύστημα, πάει φουλ για τελικό. Διαφορετικά, πρέπει να έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Και δεν έχει πείσει κάποιον μέχρι τώρα ότι έχει.

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος και υποκρισίας

Aπό όλες τις εκκλήσεις που γίνονται για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, αυτές που με εκνευρίζουν περισσότερο -γιατί αποτελούν μία ωμή εκδήλωση υποκρισίας- είναι εκείνες που γίνονται από τις κυβερνήσεις. Ή από κάποιες επιχειρήσεις στο όνομα δήθεν της εταιρικής ευθύνης. Για παράδειγμα, μία πολυεθνική εταιρεία τροφίμων που εμφιαλώνει και εμπορεύεται νερό, και η οποία θεωρεί το νερό απλώς ένα προϊόν που αποφέρει μεγάλα κέρδη, τι εταιρική ευθύνη να επιδείξει για τις χώρες στις οποίες το νερό είναι είδος εν ανεπαρκεία;

Οπως επίσης, τι ειλικρίνεια να υπάρχει σε κυβερνητικές εκκλήσεις για οικονομία στην κατανάλωση ενέργειας ή τη διαχείριση του νερού, όταν οι ίδιες οι κυβερνητικές πολιτικές δεν έχουν υιοθετήσει τέτοιες αρχές; Γνωρίζουμε πια ότι η υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας είναι προϊόν των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από τις βιομηχανικές χώρες αλλά, επειδή η μόλυνση δεν γνωρίζει σύνορα, οι τραγικές συνέπειες του φαινομένου είναι πραγματικότητα για όλους μας, με τις χώρες που ευθύνονται λιγότερο να πλήττονται περισσότερο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε πέρυσι το φθινόπωρο η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam, κάθε χρόνο απαιτείται βοήθεια 7,5 δισ. ευρώ στον αναπτυσσόμενο κόσμο για να αντιμετωπίσει το κόστος της προσαρμογής στις κλιματικές αλλαγές, για τις οποίες, φυσικά, ελάχιστα ευθύνεται. Αν κάποιος επιχειρήσει να δει ψυχρά πώς εξελίσσονται τα πράγματα, δεν νομίζω να δυσκολευτεί να κατανοήσει ότι η βιομηχανική ανάπτυξη στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι ένα μεγάλο αγκάθι, καθώς η έλλειψη υποδομών και κυρίως οι περιορισμένοι οικονομικοί πόροι δεν αφήνουν περιθώρια για τη λεγόμενη «καθαρή ανάπτυξη».

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, φαίνεται πιο έντονη η ανάγκη να αρχίσουν οι πλούσιες χώρες να πληρώνουν για το κακό που έχουν ήδη προκαλέσει σε εκείνους οι οποίοι ελάχιστα ευθύνονται για τη σοβαρή περιβαλλοντική απειλή που σκιάζει το μέλλον μας. Οσο για τις εκκλήσεις ευαισθησίας των ανεπτυγμένων χωρών, τα είπαμε: υποκρισία σε βαθμό κακουργήματος!

Το ζήτημα «Μάτος»

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η περίπτωση του Μάτος δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει. Το ενδεχόμενο της μετακίνησής του στην Πόρτσμουθ, από τη στιγμή που η προσφορά υπερκαλύπτει τη ρήτρα, είναι στα χέρια του ίδιου του ποδοσφαιριστή. Είναι λογικό να θέλει να πάει στο καλύτερο -και πλουσιότερο- πρωτάθλημα στον κόσμο. Μεγαλύτερη σκηνή, περισσότερα χρήματα, καλύτερες συνθήκες και προοπτικές εξέλιξης. Και αν κάποιοι ειρωνικά αναρωτηθούν «μα, φεύγει από την Πανάθα για να πάει στην Πόρτσμουθ;» προφανώς αγνοούν τα οικονομικά και αγωνιστικά δεδομένα. Το ερώτημα στην περίπτωση του Βραζιλιάνου αφορά στον ίδιο τον ΠΑΟ.

Θεωρούν οι άνθρωποι του ποδοσφαιρικού τμήματος ότι είναι απαραίτητος για τη -για μία ακόμη χρονιά- καινούργια ομάδα που θα φτιαχτεί; Πληρώνουν και παίρνουν τα δικαιώματά του διακινδυνεύοντας το κλείσιμο μιας πόρτας όπως αυτής του Ζάχαβι. Από την άλλη, αν θεωρούν ότι είναι παίκτης που αναπληρώνεται, κανένας «πονοκέφαλος». Μόνο που καλό θα ήταν να έχουν και τη γνώμη του νέου προπονητή, αν όντως θέλουν να λειτουργήσουν διαφορετικά.