Οι νέοι και ο πάγκος

Οταν στο ραδιόφωνο κάποιος ρεπόρτερ λέει «την Κυριακή ο Τάδε προβλέπεται να ξεκινήσει στην ομάδα», η απάντησή μου είναι «και ποιος Δείνας θα βγει;». Οι ποδοσφαιριστές το έχουν πάντα στο μυαλό, αλλά οι οπαδοί ελάχιστες φορές το σκέφτονται και οι ρεπόρτερ από λεπτότητα σπάνια το θίγουν. Για να πάρει ένας παίκτης θέση βασικού σε μια ομάδα κάποιος άλλος θα πρέπει να κάτσει στον πάγκο και ένας άλλος στην κερκίδα. Για κάθε ώριμο ή βετεράνο παίκτη που αγοράζει μια ομάδα πιθανότατα ένας πιτσιρικάς χάνεται. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας για τη μεταγραφή του Γιάννη Παπαδόπουλου στον Ολυμπιακό.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, γιος του πρώην παίκτη του Ηρακλή Δανιήλ Παπαδόπουλου, είναι 19 χρόνων, αριστεροπόδαρο «εξάρι» ή «οκτάρι» και μαζί με τον Σωτήρη Νίνη, τον Μήτρογλου και τον Παπασταθόπουλο από τις μεγάλες ελπίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η συνηθισμένη προσέγγιση στη μεταγραφή του Παπαδόπουλου θα είναι ότι πρώτη χρονιά έρχεται στον Ολυμπιακό, να παίξει με τους μικρούς, να εγκλιματιστεί και καλά να είμαστε όλοι του χρόνου, που θα είναι μόλις 20 χρόνων, να διεκδικήσει τη θέση του βασικού. Είναι η πιο συνηθισμένη και ταυτόχρονα η πιο αποτυχημένη προσέγγιση. Γιατί ένας παίκτης που έχει ξεκινήσει από τους μικρούς μιας μεγάλης ομάδας έχει συνηθίσει να περιμένει. Ενας παίκτης που πάει ως μεταγραφή, όσο και να λέει «ξέρω πόσο δύσκολο είναι να πάρω τη θέση του βασικού, αλλά θα το παλέψω», εάν τον πρώτο χρόνο δεν έχει γίνει δεκαοκταδάτος, συνήθως το πουλί πέταξε. Θα νιώσει ότι είναι λίγος για την ομάδα, σύντομα θα βολευτεί στον ρόλο της δεύτερης ρόδας, μετά οι οπαδοί θα χάσουν τον ενθουσιασμό τους και στο τέλος θα καταλήξει αντάλλαγμα. Συνήθως στη μεταγραφή του επόμενου πιτσιρικά που θα χαθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Στον Ολυμπιακό, λοιπόν, αφού ο Βαλβέρδε δει τον παίκτη πρέπει να αποφασίσει. Την επόμενη σεζόν, με τους παίκτες που παίζουν, ο Γιάννης Παπαδόπουλος μπορεί να μπει 20 ματς στη δεκαοκτάδα και 10 να παίξει σε πρωτάθλημα και Κύπελλο; Μπορεί; Μένει. Δεν μπορεί; Δίνεται δανεικός σε μια ομάδα, που την προπονεί κάποιος προπονητής που δεν θα χαλάσει τον παίκτη και ταυτόχρονα θα τον χρησιμοποιεί.

Για να παίξει ο Γιάννης Παπαδόπουλος, όμως, ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να φορτώσει τον άξονα. Στο 4,-4-2 με τον Μπελούτσι να είναι σίγουρα βασικός, μένει μία θέση για τον Στολτίδη, τον Λεντέσμα, τον Μενδρινό, τον Πατσατζόγλου και πιθανότατα για τον Κατσικογιάννη. Αν αγοραστεί και άλλο κεντρικό χαφ, άντε να χωρέσει ο Παπαδόπουλος... Γιατί για κάθε παίκτη που γίνεται βασικός, ένας πάει στον πάγκο και ένας άλλος στην κερκίδα. Και αν ο Καζαντζάκης είχε γράψει ότι η μεγαλύτερη αμαρτία στον άνδρα είναι να μην πάει με γυναίκα που τον γούσταρε, στο ποδόσφαιρο η ύψιστη αμαρτία είναι από έλλειψη προγραμματισμού να πηγαίνει ένα ταλέντο χαμένο.


Συνεχίζω να πιστεύω ότι η πολυμετοχικότητα θα είναι ευεργετική για τον Παναθηναϊκό. Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα και οι άλλες γνώμες προς τον Γιάννη Βαρδινογιάννη σε ισότιμη βάση θα ευνοήσουν τον Παναθηναϊκό.

Τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρήθηκε από «yes men» που ασχολιόντουσαν περισσότερο με το καλό του πορτοφολιού της οικογένειας Βαρδινογιάννη παρά με το καλό της ομάδας. Από την άλλη, όμως, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το budget των μεταγραφών και των συμβολαίων στον Παναθηναϊκό, που πριν από ένα δίμηνο τα 30 εκατομμύρια ευρώ ανακοινώνονταν σαν να ήταν στραγάλια.

Για την ώρα, η διοίκηση του Παναθηναϊκού δικαιολογεί τη μεταγραφική της ανυπαρξία με το «δεν μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις πριν έρθει ο καινούργιος προπονητής». Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι στη φράση υπάρχει ένα λογικό κενό. Γιατί αν οι αποφάσεις για τις μεταγραφές αφήνονται να παρθούν από τον νέο προπονητή, το ίδιο δεν ισχύει για τις ανανεώσεις των συμβολαίων. Με πιο φανερή περίπτωση αυτή του Αντρέας Ιβανσιτς. Αν η νέα διοίκηση του Παναθηναϊκού έλεγε ότι η παραμονή του Αυστριακού είναι θέμα του νέου προπονητή, τότε θα έστελνε το μήνυμα στη Σάλτσμπουργκ ότι θα πρέπει να περιμένει μέχρι να καταθέσουν πρόταση για την παραμονή του. Αντίθετα, η διοίκηση παζαρεύει τη μεταγραφή του Ιβανσιτς, πράγμα που σημαίνει ότι το αντικείμενο δεν είναι οι επιθυμίες του νέου προπονητή αλλά το κόστος της μεταγραφής. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Μάτος.

Η τιμή της μεταγραφής του Βραζιλιάνου είναι πολύ καλή και ο Παναθηναϊκός θα βγάλει δύο περίπου εκατομμύρια από το ποσοστό του, αλλά και πάλι το θέμα καταλήγει στο χρήμα και όχι στις αποφάσεις που πρέπει να πάρει ο νέος προπονητής.

Στη συγκεκριμένη, επίσης, περίπτωση φαίνεται πόσο επισφαλείς είναι οι μεταγραφές όταν υπάρχει συνιδιοκτησία του παίκτη από τον μάνατζερ και την ομάδα. Ιδιαίτερα όταν το ποσοστό της ομάδας είναι τόσο μικρό όσο το 25% του Παναθηναϊκού, ένα ποσοστό που δεν είχε δημοσιοποιηθεί την εποχή της μεταγραφής του Μάτος.

Το κωμικό με τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού είναι ότι επηρεάζουν και τις μεταγραφές του Ολυμπιακού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης το έχει πει καθαρά ότι ο Ολυμπιακός δεν θα κάνει μεγάλες κινήσεις φέτος, εκτός αν γίνει κάτι εντυπωσιακό από πλευράς Παναθηναϊκού. Το οποίο φυσικά σημαίνει να αγοραστεί μεγάλο όνομα για τα συχαρίκια του Παύλου και του Βγενόπουλου. Για την ώρα, έτσι όπως κινείται ο Παναθηναϊκός, στον Ολυμπιακό μάλλον θα σκέφτονται να πουλήσουν παίκτη παρά να αγοράσουν…

Ομολογουμένως είναι νωρίς για να βγει κάποιο συμπέρασμα για τη μεταγραφική πολιτική του Παναθηναϊκού. Αυτό, όμως, που για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται είναι ότι τη μέρα που τα λόγια πρέπει να γίνουν έργα, οι τσέπες στενεύουν. Αν δεν είχαν εμφανιστεί ο Βγενόπουλος και ο Πατέρας, δεν είχε μπει στη διοίκηση ο Γιαννακόπουλος και ο Βαρδινογιάννης άφηνε να φύγει τον Μάτος και παζάρευε στα κατοστάρια τη μεταγραφή του Ιβανσιτς, θα είχε γίνει επανάσταση. Στον Παναθηναϊκό αποδεικνύεται ότι το «τι γίνεται» είναι λιγότερο σημαντικό από το «ποιος το κάνει». Με τον Κώστα Αντωνίου, όμως, να αποκτάει πείρα και τον νέο προπονητή σύντομα να προσλαμβάνεται, το επόμενο ερώτημα θα είναι το «πόσα μπορούν να κάνουν;». Και ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία να κάνεις μια πρώτη εντύπωση.

Μια, λοιπόν, που το θέμα έχει πάει στην πολυμετοχικότητα, να πω ότι στέλεχος της διοίκησης της ΑΕΚ μού έλεγε χθες το απόγευμα ότι μέχρι την Κυριακή δεν είχε γίνει ανεπίσημη ή επίσημη πρόταση αγοράς των μετοχών. «Βρεθήκαμε με τα παιδιά την Κυριακή και μόνο ένας ανέφερε ότι ένας φίλος του, που έχει ένα φίλο που μιλάει με κάποιον φίλο ενός που θα μπορούσε να ενδιαφερθεί, τον ρώτησε αν θα πούλαγε τις μετοχές του. Τώρα αυτό είναι πρόταση αγοράς, μάλιστα υπήρξε προσέγγιση για να αγοραστούν οι μετοχές της ΑΕΚ».

Αυτά όμως μέχρι το απόγευμα. Νωρίς το βράδυ δικηγόρος που έχει σχέση με τους επίδοξους αγοραστές της ΑΕΚ ψαχνόταν να επικοινωνήσει με τον Ντέμη Νικολαΐδη τηλεφωνικά, ιδιωτικά, χωρίς το τηλεφώνημα να περνάει από το κέντρο των γραφείων της ΑΕΚ. Τώρα έγινε το «μπαμ» να υπάρξει σοβαρή πρόταση για το μάνατζμεντ της ΑΕΚ ή ήταν μια ακόμα επικοινωνιακή κίνηση, μόνο ο θεός του σότου το ξέρει…

Στη διοίκηση της ΑΕΚ, πάντως, θεωρούν ότι θα ενισχύσουν τη θέση τους, ανακοινώνοντας σύντομα τον χώρο που θα γίνει το προπονητικό κέντρο και σε ενάμιση μήνα τις εξελίξεις για τον τόπο που θα ανεγερθεί το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Πάντως, ότι για την ώρα υπάρχει μια επιφυλακτικότητα ως προς τις διαθέσεις του κοινού φαίνεται από τις κινήσεις στη διάθεση των διαρκείας. Πέρυσι στις 6 Απριλίου η ΑΕΚ είχε ανακοινώσει την καμπάνια της για τα διαρκείας, με το σλόγκαν «This is AEK, this is football». Στις 5 Ιουνίου είχαν κυκλοφορήσει τα διαρκείας και στις 18 είχαν πουληθεί 11.000. Η καμπάνια για τα διαρκείας είχε πάρει φωτιά με τη μεταγραφή του Ριβάλντο και φέτος δεν προβλέπονται τέτοια πυροτεχνήματα, αλλά αν είναι τα διαρκείας να ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες, κάποια μεταγραφή ή ανακοίνωση θα πρέπει να γίνει.


Tα μόνα διαρκείας που μοιάζουν να κινούνται είναι αυτά του ΠΑΟΚ. Εκεί ο Θόδωρος Ζαγοράκης έχει ποντάρει αποκλειστικά στην καλή θέληση των ΠΑΟΚτσήδων και, για την ώρα, του βγαίνει. Με τα λεφτά των διαρκείας η διοίκηση του «Ζαγόρ» μπόρεσε να κλείσει τις τρύπες στις μισθοδοσίες. Η δύσκολη περίοδος θα είναι μέχρι τον Σεπτέμβριο και, δυστυχώς για τον Ζαγοράκη, αντίθετα με την ΑΕΚ, το θέμα δεν είναι αν οι συνεργάτες του θέλουν να βάλουν χρήμα, αλλά ότι δεν το έχουν…