Αν το χάσει, θα φταίει και ο Κούβελας

Aς ξεχάσουμε τα καφριλίκια και την προσωρινή διακοπή του ματς, ας ξεχάσουμε το κάκιστο από πλευράς ποιότητας τρίτο δεκάλεπτο, ας ξεχάσουμε το χαμένο σουτ στην εκπνοή από τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Η εξίσωση βγάζει: Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 2-2.

Για να το διατυπώσουμε ορθότερα: 2,5-2, με πρώτο τον Παναθηναϊκό. Αυτό το μισό υπέρ των «πρασίνων» δίνεται μόνο και μόνο από το πλεονέκτημα έδρας. Δίνεται μόνο και μόνο από τη φετινή αδυναμία του Ολυμπιακού να τερματίσει πρώτος στην κανονική περίοδο. Λένε ότι το μπάσκετ αρχίζει στα πλέι οφ, η τύχη του πρώτου, όμως, εξαρτάται εν πολλοίς και από τη συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου. Ιδιαίτερα σε πρωταθλήματα όπως το ελληνικό, που η έδρα (επιτρέπεται να) παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Δεν διεκδικούμε βραβείο πρωτοτυπίας. Ο Ολυμπιακός δεν βγήκε πρώτος στην κανονική διάρκεια επειδή στα δύο ντέρμπι ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερός του. Δεν βγήκε πρώτος επειδή οι «πράσινοι» φέτος όταν αποφάσισαν να κάνουν γκέλα είχε κριθεί (σχεδόν) η πρωτιά. Επειδή ο Ολυμπιακός «αυτοκτόνησε» στο χειρότερο χρονικό σημείο του πρωταθλήματος. Επειδή ο Ολυμπιακός άργησε να το πάρει απόφαση και να προσλάβει τον Γιαννάκη. Αν κάτι απ' όλα αυτά τα στοιχεία ήταν διαφορετικά, ίσως να μιλούσαμε διαφορετικά εν όψει του πέμπτου ματς. Αν δεν είχε βάλει εκείνη την «τριαντάρα» ο Κούβελας, ίσως ο Ολυμπιακός να είχε τώρα τον πρώτο λόγο. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει. Κι όχι μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός έχει το αβαντάζ του ΟΑΚΑ. Κυρίως επειδή ο κακός (και χθες) Παναθηναϊκός έδειξε ότι είχε το ματς και μπορούσε να το πάρει στο σουτ. Αν ο Ολυμπιακός αφήσει τον Παναθηναϊκό να ξεφύγει στο ΟΑΚΑ, το ματς δεν θα έχει γυρισμό, όπως χθες στο ΣΕΦ.

Πάμε και στα επιμέρους: είναι μεγάλο κέρδος για τον Ολυμπιακό να βλέπει έναν παίκτη του από αυτούς που δεν θεωρείται πρωτοκλασάτος να οδηγεί την ομάδα του στη νίκη επί του «αιώνιου αντιπάλου» και μάλιστα σε ματς δίχως αύριο. Με το δεξί, με το αριστερό, με τρίποντα, με καρφώματα: ο Πρίντεζης σκόραρε με όλους τους τρόπους. Είναι απόλυτα λογικό προς το τέλος του ματς να μπορεί να «πει περισσότερα» ο Γιασικεβίτσιους από τον Γκριρ. Θυμίζει κάτι που έχει απασχολήσει και στο ποδόσφαιρο. Ο Αμερικανός δεν (μπορεί να) είναι καλύτερος από τον πολυνίκη Λιθουανό. Η ατάκα του Γκέρσον στο ξεκίνημα της χρονιάς θυμίζει την αντίστοιχη που συνέκρινε τον Γκονζάλες με τον Ριβάλντο. Με το ρολόι να μετρά αντίστροφα, ο ένας έχανε μια κρίσιμη βολή και ο άλλος έβαζε τρίποντα κι έβγαζε ιδανικές ασίστ. Είναι απόλυτα λογική η επιλογή του Δημήτρη Διαμαντίδη να πάρει το (απονενοημένο) τρίποντο στο φινάλε. Ποιος άλλος μπορούσε να πάρει την ευθύνη από τον παίκτη που πάντα νικά. Από τον παίκτη που με δικό του τρίποντο είχε δώσει προβάδισμα (57-55) στην ομάδα του λίγο πριν από το φινάλε. Δεν ήταν παράλογη, αν και πρέπει να προβληματίσει τον Ομπράντοβιτς, η κάκιστη απόδοση για ακόμα ένα εκτός έδρας ματς των Τσαρτσαρή και Μπατίστ. Ο Ζοτς το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εύχεται την Τετάρτη οι δύο τους να θυμηθούν τον εντός έδρας εαυτό τους. Και ο Γιαννάκης πρέπει να έχει προβληματισμούς και μάλιστα έντονους. Ολα τα «βαριά του χαρτιά», οι παίκτες που ξεχώρισαν στις άλλες αναμετρήσεις, κινήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα. Ο «δράκος» πρέπει να εύχεται την Τετάρτη όλοι αυτοί (Σχορτσιανίτης, Βασιλόπουλος, Γκριρ) να παίξουν λες και αγωνίζονται στην έδρα τους. Δεν λέμε το ίδιο για τον Τεόντοσιτς, διότι ο Σέρβος έχει αποδείξει ότι μπορεί να ξεχωρίσει, να πρωταγωνιστήσει και εκτός έδρας. Για να το πούμε καλύτερα, στην έδρα μιας εκ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης.