H διαφορά είναι στη στήριξη

Το 2004 πρωτοείδα τον Θρασύβουλο. Στο τέλος της σεζόν έπαιζε στη Γ' Εθνική με το Χαϊδάρι. Είχα κάτσει στην κερκίδα που καθόντουσαν οι οπαδοί του Χαϊδαρίου και μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες μου σε ελληνικό γήπεδο. Παρ' ότι το απόμακρο σημείο δίνει την εντύπωση πως είναι ιδανικό μέρος για καφρίες, το ματς παίχτηκε κανονικά, στη λήξη όλοι φύγανε από την ίδια πόρτα και αν είχα πιτσιρίκι και το πήγαινα πρώτη φορά στο γήπεδο, η έδρα του Θρασυβούλου στη Φυλή θα ήταν από τις πρώτες υποψηφιότητες. Από το να είναι όμως μια ομάδα συμπαθής μέχρι να μπορεί να παίζει στη Σούπερ Λίγκα υπάρχει κάποια απόσταση.

Από την άλλη αποκαλύπτομαι μπροστά στην ειλικρίνεια των τσοχελάκηδων και των άλλων αριστερών δυνάμεων στα προγνωστικά που έδωσαν για τον μεγάλο διαγωνισμό του Euro. Γιώργος Χελάκης: «Θα αποκλειστούμε. Δεν θα προκριθούμε στον όμιλο». Μιχάλης Τσόχος: «Θα προκριθούμε. Στο πρώτο ματς με τη Σουηδία ο Σπυρόπουλος θα κάνει σέντρα, η μπάλα θα χτυπήσει στον ώμο του Χαριστέα και θα νικήσουμε 1-0. Στο δεύτερο θα παίξουμε με τους Ρώσους. Θα έχουνε χάσει από τους Ισπανούς, θα έχουν τσακωθεί με τον προπονητή τους, θα έχουνε πλακωθεί και μεταξύ τους και θα φέρουμε ισοπαλία. Εν τω μεταξύ, η Ισπανία θα έχει νικήσει τη Σουηδία. Τελευταίο ματς τους Ισπανούς θα βολεύει η ισοπαλία, τη φέρνουμε amicos para sempre και μετά θα αποκλειστούμε στους οκτώ». Βάιος Τσούτσικας: «Θα πάμε σίγουρα στους τέσσερις. Και μπορεί και να το πάρουμε…». Ερώτηση, επειδή η απάντηση ήταν... μπουλκουμέ: «Στους τέσσερις ή θα το πάρουμε;». Απάντηση του αναιδούς νεανία: «Θα το πάρουμε». Στα προγνωστικά ας συνυπολογισθεί ότι και οι τρεις είναι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που τους καταλογίζει περιορισμένη ευθύνη.

Σήμερα στη «SportDay», μαζί με τις ειδήσεις για τις διαπραγματεύσεις του Παναθηναϊκού να φέρει τον Μίκαελ Λάουντρουπ με δύο εκατομμύρια ευρώ, θα δημοσιεύεται η είδηση της ανόδου του Θρασυβούλου και του Πανθρακικού. Ομάδες που εάν φτάσουν στον τελικό του Κυπέλλου, μπορούν να μαζέψουν η πρώτη μέχρι δύο χιλιάδες και η δεύτερη μέχρι τρεις χιλιάδες οπαδούς. Ομάδες με σχεδόν προδιαγεγραμμένο μέλλον. Μια καλή αρχή, διάσωση και επιβίωση στη Σούπερ Λίγκα για ένα-δύο χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Μια κακή αρχή, γρήγορη απογοήτευση, εγκατάλειψη της προσπάθειας και υποβιβασμός στη χειρότερη περίπτωση. Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό. Σε κάθε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εμφανίζονται ομάδες που διεκδικούν τις δύο-τρεις σεζόν της δημοσιότητας. Ενίοτε με απρόσμενη επιτυχία. Οπως η Κιέβο στην Ιταλία ή η Γουίγκαν στην Αγγλία, με την πρώτη να εκπροσωπεί ένα προάστιο της Βερόνα και τη δεύτερη να ζει μια ζωή στη «σκιά» της ομώνυμης ομάδας του ράγκμπι. Η διαφορά όμως των «φτωχών συγγενών» των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων είναι η οπαδική στήριξη. Στη χειρότερη των περιπτώσεων ευρωπαϊκή ομάδα που ανεβαίνει στη μεγάλη κατηγορία του πρωταθλήματος της χώρας της έχει «μπετόν» το δεκάρικο χιλιάρικο των εισιτηρίων στα ματς εντός έδρας. Αριθμός που στην Ελλάδα είναι ακόμα σημαντικότερος λόγω της απαγόρευσης μετακίνησης των οπαδών των φιλοξενουμένων. Και το μόνο που έχω να προσθέσω είναι καλή σεζόν και του χρόνου για τον Θρασύβουλο και τον Πανθρακικό, αλλά πριν από το επόμενο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής η διοίκηση της Σούπερ Λίγκας πρέπει να πιέσει την ΕΠΟ να επιβάλει κάποιες προϋποθέσεις στις ομάδες που θα ανεβαίνουν κατηγορία. Κυρίως να μη βάλει κανόνες για να μπορούν να γίνονται χάρες. Γιατί αυτό που έλεγε ο Βασίλης Γκαγκάτσης για την ΑΕΚ, τον Αρη και τον ΠΑΟΚ, ότι τους βοήθησε να γλιτώσουν από τα προβλήματά τους με την UEFA, από έναν πρόεδρο ομοσπονδίας, όταν αναφέρεται σε κανονισμούς της συνομοσπονδίας που ανήκει, καταντάει αστείο…