Αστείο το επίπεδο

Χαιρετίζω αγωνιστικά τη στάση του πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου. Αποφεύγοντας να καλέσει την Αστυνομία στο πανεπιστήμιο, βοήθησε την επιστήμη της Ιατρικής στην έρευνα της τραυματικής του τραχήλου. Γιατί άλλον επιστημονικό λόγο να μη φωνάξει την Αστυνομία όταν τον χτυπούσαν οι γνωστοί (σε ποιους;) άγνωστοι (σε όλους) δεν μπορώ να διακρίνω. Να προσθέσω ότι και οι καθηγητές παραστέκονται στους φοιτητές στον κοινό αγώνα για την απαγόρευση δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Γιατί οι φοιτητές θα μπουν σε μια σχολή και κάποτε θα βγουν ή θα τα παρατήσουν. Οι καθηγητές από τη σχολή βγάζουν το μεροκάματο και αν ανοίξει η αγορά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κινδυνεύει το μονοπώλιό τους.

Προτιμούν να διατηρείται η σημερινή άθλια κατάσταση των ιδρυμάτων που κατ' ευφημισμόν αποκαλούνται πανεπιστήμια, προτιμούν να διακινδυνεύουν τη σωματική ακεραιότητά τους, φτάνει να μην ανοίξουν αντίπαλα μαγαζιά. Τώρα σε ποια λογική θα πρέπει να επιτρέπεται η ύπαρξη ιδιωτικών νηπιαγωγείων, δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων, ιδιωτικών σχολών ανταγωνιστικών προς τα πανεπιστήμια, αλλά να απαγορεύονται οι ανώτατες ιδιωτικές σχολές; Είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Η δικαιολογία ότι έτσι θα υποβιβαστεί το επίπεδο της δημόσιας Παιδείας είναι αστεία.

Γιατί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Παιδεία, στην οποία συνυπάρχουν ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα από ίδρυσης του ελληνικού κράτους, υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας δεν υπάρχει. Υπάρχουν καλά δημόσια σχολεία και μάπες, όπως υπάρχουν καλά και μάπες ιδιωτικά. Φυσικά υπάρχουν και τα exclusive σχολεία. Οπως το Αμερικανικό Κολέγιο, που για να πας πρέπει να έχεις γονέα που να έχει επίσης πάει ή μαμά γραμματέα του κομουνιστικού κόμματος, όπως η Αλέκα Παπαρήγα που έστειλε το παιδί της.

Το μόνο που δεν με εντυπωσιάζει είναι ότι ευφυείς άνθρωποι, όπως οι σύρριζοι, ενισχύουν έναν υποκριτικό αγώνα. Είναι μέσα στο DNA του Συνασπισμού, με το που ακούσει ομάδα να διαμαρτύρεται, να κολλάει στην ουρά της. Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό είναι η κοινοτοπία. «Είναι η κρίσιμη ώρα όπου οι δυνάμεις της Αριστεράς με αίσθημα ευθύνης, χωρίς αμφισημίες και ταλαντεύσεις, πρέπει να απομονώσουν κάθε πρακτική βίας που αντιστρατεύεται τις αξίες, τους αγώνες και τις επιτυχίες του περσινού μαζικού κινήματος για το Αρθρο 16. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να παραμείνει σταθερά ο ΣΥΝ». Το διαβάζεις και σκέφτεσαι: «Ποια ήταν η τελευταία ώρα που δεν ήταν κρίσιμη για την Αριστερά;». Από την άλλη, παρήγορο είναι το ξεκόλλημα από τον λόγο της «εργατιάς». Αυτό το «αμφίσημη» έτσι και το πεις σε καφενείο στα Λιόσια οι μισοί θα νομίζουν ότι είναι πουλί του κυνηγιού και οι άλλοι μισοί ότι είναι η απήδηχτη αδελφή.


Επειδή τα βλέπω εγώ τα αδελφίστικα κοκοκό, με όλους να κάνουν την παλαβή και να μη δίνουν προγνωστικά για την Εθνική στο Euro, από σήμερα και μέχρι την έναρξή του ξεκινάω την καταγραφή των διάφορων γνωμών. Ξερές όμως και χωρίς «αν». Δηλαδή δεν λογαριάζονται γνώμες τύπου «αν τα παιδιά παίξουν τόσο σοβαρά όσο στην Πορτογαλία μπορούν να πετύχουν το ίδιο θαύμα. Να προκριθούν στον όμιλο, να φτάσουν στον τελικό και -γιατί όχι;- και να τον κερδίσουν». Τα «αν παίξουν σοβαρά», «αν όλοι είναι υγιείς» και ακόμα περισσότερο «αν έχουν όλοι το πάθος που είχαν το 2004» θεωρούνται απόψεις sisterly και μπουλκουμέ και δεν λαμβάνονται υπόψη. Αντίθετα λαμβάνονται υπόψη οι αντρουά απόψεις τύπου «θα τους το πάρουμε και το δεύτερο» ή «ένα βαθμό θα μαζέψουν και πολύ θα είναι». Στην καταγραφή των επωνύμων απόψεων, που θα προέρχονται από καλλιτέχνες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους περίεργους, οφείλω να ζητήσω τη συνδρομή των αναγνωστών της στήλης και ο λόγος είναι ιερός. Για να μη βγαίνουν διάφοροι και λένε «εγώ τα έλεγα τι θα γίνει στην Αυστρία πριν ξεκινήσει το Euro». Στον διαγωνισμό της αντρουά άποψης θα υπάρχει και ειδικό gay βραβείο της στήλης για όποιον έκανε την πιο καβατζωμένη πρόβλεψη.

Στα ατελείωτα ελαττώματά μου δεν περιλαμβάνονται δύο. Η κτηνοβασία, όπως μπορεί να βεβαιώσει η σκύλα Μαριγώ και μια δεκάδα φίλες μου, και το να βασίζομαι στην αμνησία του κοινού. Το να κάνω δηλαδή μία πρόβλεψη και μετά, αν δεν μου βγει, να πετάω χωματάκι για να κρυφτεί, όπως η γάτα στα κακά της. Για παράδειγμα, ήμουν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός δεν θα ανακοινώσει προπονητή πριν ο Σωκράτης Κόκκαλης επιστρέψει από την Αμερική. Γιατί; Διότι ποτέ στον Ολυμπιακό δεν έχει αποφασιστεί η πρόσληψη προπονητή με τον πρόεδρο απόντα. Μια εκτίμηση που βασιζόταν σε ένα προηγούμενο, αλλά τελικά δεν βγήκε. Να προσθέσω ότι σέβομαι όλες τις εκτιμήσεις που βασίζονται σε στοιχεία. Αντίθετα, σιχαίνομαι τις εκτιμήσεις που γίνονται για να κολακέψουν τα αυτιά του κοινού. Και αυτή την εποχή το «Ελα, μωρή Ελλαδάρα, πάρε και το δεύτερο», συνοδευόμενο από το όνομα του εκάστοτε χορηγού, πάει σύννεφο, με τη βεβαιότητα ότι και η πιο καμαρωτή παπαριά, όταν λέγεται με τόνους πατριδολατρείας, συγχωρείται.

Δυστυχώς, όμως, στις διαφημίσεις δεν υπάρχει φαντασία. Για παράδειγμα, ποιος είναι ο γνωστότερος σκοπός στους Ελληνες; Μη βιαστείτε να απαντήσετε το «Σίκρετ Κομπινέσιον», διότι έπειτα από δύο χρόνια δεν θα το θυμάται άνθρωπος. Ο γνωστότερος σκοπός στους Ελληνες είναι φυσικά αυτός με τον οποίο μας τριβελίζουν το κεφάλι από τη μέρα που γεννιόμαστε. «Απ' τα κόκαλα βγαλμένη...». Ο οποίος σκοπός δεν έχει καν πνευματικά δικαιώματα. Οποιος θέλει παίρνει μουσική και στίχους και δεν πληρώνει δίφραγκο. Λοιπόν, με τη μουσική δεν ανακατεύομαι. Αλλά με τους στίχους κέφι να υπάρχει και γίνονται παπάδες. Προσέξτε τώρα κόλπο σατανικό και έξυπνο. «Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά. Και σαν πρώτα ανδρειωμένη, ντρίνκιν ραμ εντ κόκα κόλα». Μάλιστα, αγαπητοί. Rum and Coca Cola. Το αθάνατο αριστούργημα των Andrews Sisters να μιξάρεται με το hit του Μάντζαρου. Με τους παίκτες της Εθνικής να φορούν φουστανέλες σε στυλ «αγωνιστές του '21» και να κάνουν τσαλίμια. Μην πει κάποιος ότι είναι ιεροσυλία. Μια χαρά παίζει ο ύμνος στα διαφημιστικά της Εθνικής. Η μόνη διαφορά είναι στην προσέγγιση.

Κάτι που λατρεύω είναι η δημοσιογραφική ανεξαρτησία που δείχνουν οι απεσταλμένοι διάφορων Μέσων στην αποστολή της Εθνικής. Συγκινήθηκα όταν άκουσα ένα ρεπόρτερ ραδιοφώνου να λέει: «Χθες η Εθνική Ελλάδα έκανε προπόνηση. Ο Οτο Ρεχάγκελ δεν επέτρεψε στο κοινό και τους δημοσιογράφους να την παρακολουθήσουν. Και πολύ καλά έκανε». Αυτός δουλεύει για το Μέσον ή για την ΕΠΟ και σκέφτεται ότι καλά έκανε κάποιος και δεν τον άφησε να κάνει τη δουλειά του;

Το μεγαλύτερο προσόν, πάντως, της Εθνικής, όπως λένε όλοι οι παίκτες, είναι η ατμόσφαιρα. Η ικανότητα του Οτο Ρεχάγκελ να δημιουργεί ομαδικό πνεύμα στην ομάδα, που αντίστοιχό του δεν υπάρχει σε συλλογικό επίπεδο. Είναι η αίσθηση του «αυτοί και εμείς», που σε συνδυασμό με την τακτική αυτοδιαχείριση στο παιχνίδι, που ένας παίκτης μπορεί να αλλάξει θέση από μόνος του και ο Γερμανός να το δεχθεί, κάνει την Εθνική αγαπημένη ομάδα όλων των παικτών. Με αποτέλεσμα να υπάρχει και χώρος για ευγένεια. Οπως στην περίπτωση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, τον οποίο κόουτς και παίκτες αποχαιρέτησαν από τη Φρανκφούρτη με χειροκρότημα.

Το ερώτημα είναι πότε ξανά θα ταξιδέψει ο Παπασταθόπουλος. Η απάντηση είναι όταν βρεθεί ομάδα που να δίνει 4 εκατ. ευρώ. Τόσα ζητάει η ΑΕΚ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν. Με μισό, πάντως, εκατομμυριάκι σκόντο προσφορά βρίσκεται...


Aναφερόμενος προηγουμένως σε μαντεψιές, η ιστορία στην οποία σηκώνω τα χέρια είναι αυτή του «El chino». Του ακαταμάχητου «Κινέζου», του δημοφιλούς Σάχα, που η ΑΕΚ αποκτά ελεύθερο από τη Λατινική Αμερική. Αυτό που με μπλέκει δεν είναι ότι τσακώθηκε με τον προπονητή του, αλλά πως σε ένα πέρασμα από την Ευρώπη πρόλαβε να πάει στην Μπρέσια και τη Ράγιο Βαγεκάνο. Μετά Κόρντομπα, Γκρέμιο και πάει λέγοντας. Ενας παίκτης που δεν έχει κάτσει πάνω από χρόνο σε ομάδα δεν είναι να περιμένεις ότι η δική σου θα είναι η πρώτη. Και με τους τερματοφύλακες οι πολλές αλλαγές βλάπτουν.